Page 192 - THAMMASAT PRINTING HOUSE

พิสูจนไมได รางกายของมันมีรูปทรงเหมือนเธอทุกประการเพียงแตเน้ือหนัง แขน ขา และใบหนาถูกแทนที่ดวยเสนผมสีดํา กระจกไมสามารถสะทอน ตัวมันได และฉันเปนเพียงคนเดียวที่มองเห็น “มัน”
มันยิ้มใหฉัน ใช... ถึงไมเห็นใบหนาของมันแตฉันรูสึกไดวามันยิ้ม และฉันรูวามันจะทําอะไรตอไป
มันคอย ๆ ใชมือทั้งสองมาวางระหวางแกมทั้งสองขางของฉัน พรอมกับคอย ๆ ใชนิ้วชี้ดันมุมปากทั้งสองขางใหยกสูงขึ้น ฉันมีรอยย้ิม เหมือนกับมันแลว รอยยิ้มที่แตงแตมใบหนาในทุก ๆ วัน รอยยิ้มที่ไมได บงบอกวากําลังมีความสุขเลยสักนิด
ฉันสังเกตวาวันนี้ “มัน” มีเสนผมเยอะกวาที่เคย จนเหลือบไปดูหวี ท่ีใชเมื่อครูท่ีบัดน้ีไมมีเสนผมติดอยูแลวจึงเขาใจ
มันลูบแขนฉันเบา ๆ เหมือนทุกวัน ไมรูวารูสึกไปเองหรือเปลาวามัน มีรอยย้ิมและมีความสุขย่ิงกวาทุกวัน และฉันก็รูวาเพราะอะไร
“วันนี้แลวสินะ” ฉันพูด มันพยักหนาพรอมยื่นบางอยางใหฉัน
ฉันยิ้มตอบ เปดประตูเตรียมเดินออกจากหอง ฉันหันหลังกลับมา มอง... มันหายไปแลว
ไมมีี... ไมมีีใคร... แมสัักคน
“สลด นักเรียน ม.6 ด่ิงตึกช้ัน 5 ดับ ครอบครัวและคุณครูเผย
เปนเด็กเรียนดี ราเริง สรางรอยยิ้มใหทุกคนเสมอ” 184