Page 10 - LCW LIFE | KASIM 2020

Bizden Haberler - News
>> Saim Hırca: Hastalığı evimizde en son ben geçirdiğim için
evde herkes hastaydı, farklı bir kişiye bulaştırmadım.
>> Nur Özaltın: Hepimiz çok kötüyüz benim sürekli kalbim ağ- rıyor, kalp krizi geçiriyorum diye kendimi hastaneye atıyorum, arabada müdahale ediyorlar... Ablam bize bile gelemiyor evinde yatıyor ve ona bakacak kimse yok sadece 3 yaşındaki yeğenim var. Yengem her gece hastanede, amcam, kuzenim hâlsiz ya- tıyorlar... Nerden tutsak elimizde kalırcasına bir durumun için- deyiz ve sadece dua edebiliyoruz. Annemim öksürük sesleri bir alt katta odanın içinde yankılanmaya başladı, benim kıpırdayıp annemin yanına çıkacak hâlim yok. Bir şekilde yanına çıktım ölü gibiydi. O saniyelik zamanda aklımdan geçenler... Allah tekrarını yaşatmasın çok korkunçtu. En yakın devlet hastanesine gittik yatış verdiler. Benim hastanede yatma gibi bir lüksüm yok ev- dekilere kim bakacak? ‘Herhâlde biz bu süreci kayıpsız atlata- mayacağız’ diye düşündüm. Annemi hastaneye yatırınca bütün ağrım sızım gitti sanki bir de çıktığını görsek sağ salim bizden mutlusu yok. Hastane sürecinde her gün rapor verdiler sağ ol- sunlar, güvenmek zorundayız zaten son çareydi. Biz de bu süre- de kendimiz için sürekli hastaneye gittik geldik yeni testlerimizi yaptırdık iyileşme yok... Umudumuzu yitirmiyoruz ama yerimiz- den kalkacak hâlimiz de yok, bu hâlimize de şükretmeye de- vam... Annem hastaneden taburcu oldu, sonuç yine pozitif. Dua dua dua... Başka her şeyi bıraktık. Doktor senin yüzüne bakıyor, sen onun yüzüne bakıyorsun. Ne ilacı var ne tedavisi... Bilgisa- yar başına oturup makaleleri çevirdim, beslenme düzeninden, vitamininden, güneşlenme saatinden yeni bir rutin oturttuk. Geride 30 gün bırakmıştık. Artık kendi bildiğimiz şekilde devam ettik. Çok şükür 15 gün sonra sonuçlar negatif, sevinç çığlıkları ve kapanış! Benim için 30 sene gibi olan, 45 gün sürmüş, 3 Covid pozitif testle sonuçlanmış bu berbat sürecin ardından İstan- bul’u hemen terk ettik ve insansız hava sahasına giriş yaptık... Çok şükür daha iyiyiz, daha da iyi olacağız.
>> Fadime Turgut Tekin: Hastalığım boyunca kimseye bulaştır- madım. Pandemi süresince kurallara uymanın ne kadar önemli olduğunu bu sorudan anlıyoruz. Pandemi sürecinde kimseyle görüşmediğim, kendimi izole ettiğim için kimseye bulaştırma- mış oldum. Eğer bulaştırmış olsaydım hayatlarını riske atmamın sorumluluğu çok ağır olurdu.
>> Özkan Sevinç: Eşimde vaka çıktıktan sonra ben de ayrı izo- le olduğumdan dolayı en son babamdan bana bulaşmış oldu. Benden sonra herhangi bir bulaşma olmadı. Anne ve babamın kronik rahatsızlıkları olduğundan dolayı çok korktum. Özellikle annemin pandemi süreci boyunca evden dışarı çıkmamış olması ve hastalığı dışarıdan gelenler aracılığıyla kapması bizi çok üzdü. Hastalık sürecinde her sabah kalktığımda acaba aile fertlerin- den birisinin durumu kötüleşti mi diye düşünceler ister istemez oluyordu. Eşimin 3 gün, babamın 1 hafta hastanede yatması korkumuzu artırmıştı. Babamın yatıştan iki gün sonra başka bir hastaneye sevkinin yapılması moral olarak bizi çöküntüye itti.
>> Nermin Öztürk: Eşim hastaneden taburcu olunca ona bir odayı tahsis ettik. Ama eşimle ben ilgilenmek zorunda oldu- ğumdan ve biz ikimiz aynı odada kaldığımızdan kızıma bulaştır- dım ama o hafif geçirdi. Televizyondan izlediğiniz görüntüler- den birisiniz artık. Turkuaz renkli Sağlık Bakanlığı’nın yayınladığı bir rakam. Hissettiğim duygu ise bir tarafım Allah’ın dediği olur derken bir tarafım bugün ne ile karşılaşacağım endişesi oldu. Çünkü sürekli ağızı/burnu kanayan (zatürre olmuştu eşim), bo- ğulan ve sık sık öksüren, 40 derece ateş ile iki gün yanan eşimi görünce kalbinde sıkıntı olan kızım da böyle mi olacak o bunu kaldıramaz diye çok düşünmüştüm.
>> Saim Hırca: Everyone was sick at home because I was the last to get infected, so I didn’t infect anyone.
>> Nur Özaltın: We are all awful, my heart continually hurts, I throw myself into the hospital by saying that I am having a heart attack. They intervene in the car... My sister cannot even come to us, she sleeps in her house and there is no one to take care of her, only my 3-year-old niece. My aunt is in the hospital every night, my uncle, my cousin remain still... We are in a situation where we are imprisoned and we can only pray. My mother coughing sounds started to echo in the room downstairs, I can’t move and go to my mother. Somehow I got up next to her, she was in very bad condition. What went through my mind in that second... It was very terrible. I hope not to experience this again. We went to the nearest public hospital and they hospitalized. I do not have the luxury of staying in a hospital, who will take care of those at home? “I thought, probably, we will not be able to get through this process without any losses”. When I put my mother in the hospital, all my pain was gone, we only wished to see my mother healthy. They reported every day during the hospital process, we had to trust it was already the last resort. During this period, we went to the hospital for ourselves, came and had our new tests, no improvement... We do not lose our hope, but we are not able to get up from our place, we continue to be grateful for the time being. My mother was discharged from the hospital, the result is positive again. We pray, pray and pray... We left everything else aside. The doctor is looking at your face, you are looking at the doctor’s face. There is no medicine, no treatment... I sat in front of the computer and translated the articles, we set up a new rou- tine of diet, vitamins, sunbathing. We left 30 days behind. Now we continued as we know it. Thank goodness, 15 days later, the results are negative, we were so happy and the end! For me, 45 days were spent like 30 years. After this terrible process that lasted and resulted in 3 Covid positive tests, we left Istanbul im- mediately and entered the unmanned airspace... Thank good- ness, we are better, we will be even better.
>> Fadime Turgut Tekin: I did not infect anyone during my ill- ness. From this question, we comprehend how important it is to obey the rules during the pandemic. During the pandemic process, I did not meet with anyone and I did not infect anyone because I isolated myself. I have a heavy responsibility to risk their lives if I infected someone.
>> Özkan Sevinç: After my wife was infected, I was infected lastly by my father. I didn’t infect anyone. I was scared because my mom and dad have chronic illnesses. Especially ,my mother did not leave the house during the pandemic process and got the disease through someone coming from outside. We were very sorry about this. When I woke up every morning during the illness process, I wondered if any family members had wors- ened. I was afraid since my wife was hospitalized for 3 days and my father for 1 week. We were depressed since my father was transferred to another hospital.
>> Nermin Öztürk: When my husband was discharged from the hospital, we allocated a room to him. But since I had to take care of my wife and stay in the same room, I infected my daughter, but she was lightly infected. You are one of the imag- es you watched on TV now. A figure published by the Ministry of Health in turquoise color. I wondered what I would encoun- ter the next day. Because when I saw my wife who continually bleeds her mouth/nose (she had pneumonia), suffocated and coughed frequently, and when I saw my wife who was burning for two days with a fever of 40 degrees, I was wondering wheth- er my daughter, who had trouble in her heart, would not be able to handle it.
08