Page 22 - Μάρτιος
P. 22
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ
Διονύσιος Σολωμός
«Τὸ ὄνειρο»
Ἄκου ἕν᾿ ὄνειρο, ψυχή μου, Τέτοιο σῶμα ὡραῖον ὅπ᾿ ὅποιος
Καὶ τῆς ὀμορφιᾶς θεά· Τὸ κυττάζει εὐθὺς ρωτᾶ·
Μοῦ ἐφαινότουν ὅπως ἤμουν Ἂν εἶν᾿ ἄγγελος ἐκεῖνος,
Μετ᾿ ἐσένα μία νυχτιά. πῶς δὲν ἔχει καὶ φτερά;
῾Σ ἕνα ὡραῖο περιβολάκι Κάθε φίλημα, ψυχή μου,
Περπατούσαμε μαζί, Ὅπου μὤδινες γλυκά,
Ὅλα ἐλάμπανε τ᾿ ἀστέρια, Ἐξεφύτρωνε ἄλλο ρόδο
Καὶ τὰ κύτταζες ἐσύ. Ἀπὸ τὴν τριανταφυλλιά.
Ἐγὼ τσὤλεα· πέστε, ἀστέρια, Ὅλη νύχτα ἐξεφυτρώσαν,
Εἶν᾿ κανέν᾿ ἀπὸ τ᾿ ἐσᾶς, Ὡς ὁποῦ λάμψεν ἡ αὐγή,
Ποῦ νὰ λάμπη ἀπὸ κεῖ ἀπάνου Ποὺ μᾶς ηὖρε καὶ τοὺς δυό μας
Σὰν τὰ μάτια τῆς κυρᾶς; Μὲ τὴν ὄψη μας χλωμή.
Πέστε ἂν εἴδετε ποτέ σας Τοῦτο εἶν᾿ τ᾿ ὄνειρο, ψυχὴ μου·
῾Σ ἄλλη, τέτοια ὡραῖα μαλλιά, Τώρα στέκεται εἰς ἐσέ,
Τέτοιο χέρι, τέτοιο πόδι, Νὰ τὸ κάμης ν᾿ ἀληθέψη,
Τέτοια ἀγγελικὴ θωριά; Καὶ νὰ θυμηθεῖς γιὰ μέ.
Ηλιάνα Ανδριώτη, Γ' 1
ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΤΗΝΟΥ / ΜΑΡΤΙΟΣ 2020 22
