Page 28 - Periodiko_013_January_February_2019_17x24

Κι ὅμως

δὲν τὸν δίκασε!

Τὰ πιὸ ἀπίθανα - παράδοξα πράγματα ἀπὸ τὸ παιδί του γιὰ τὴν κατασπατάλησι τῆς
κάμνει ὁ Παντοδύναμος Θεός. Ἔρχεται στὸ περιουσίας καὶ γιὰ τὴν ἀπομάκρυνσί του ἐπὶ
σπίτι τοῦ Φαρισαίου, ὅπου φιλεύεται ὁ Χρι- τόσον καιρό, δὲν ἔκαμε τίποτε ἀπὸ αὐτά.
στὸς καὶ μία νέα γυναῖκα πλένει τὰ πόδια Ἀλλὰ τὸν ὑποδέχτηκε σὰν νὰ ἦταν ἐπιτυ-
του μὲ ἀκριβὸ μῦρο καὶ μὲ δάκρυα. Τέλος χημένος. Ἀκόμα δὲν τὸν μάλλωσε οὔτε μὲ
τὰ σκουπίζει μὲ τὰ μαλλιά της καὶ τὰ κατα- λόγια. Ἀλλὰ ἔπεσε πάνω του καὶ τὸν ἀγκά-
φιλεῖ. Οἱ Φαρισαῖοι τὸν κακολόγησαν στὸν λιασε, τὸν φίλησε, ἔσφαξε τὸ καλοθρεμμένο
λογισμό τους. «Ἂν αὐτὸς ἦταν προφήτης, μοσχάρι, τὸν ἔντυσε μὲ πολύτιμη στολή, καὶ
θὰ γνώριζε ποιὰ καὶ τὶ λογῆς εἶναι αὐτὴ ἡ τὸν στόλισε μὲ ἀκριβὰ χρυσαφικά.
γυναῖκα». Ὁ Χριστὸς τοὺς ξεσκέπασε τὶ σκέ- Αὐτὰ ἔχοντας κι ἐμεῖς σὰν παραδείγματα,
φτηκαν. Ἀπευθύνθηκε στὴ γυναῖκα καὶ τῆς ἂς ἔχουμε θάρρος καὶ νὰ μὴν ἀπογοητευό-
εἶπε νὰ πορευθῆ μὲ συγχώρησι τῶν ἁμαρτη- μαστε. Διότι ὁ Θεὸς δὲν χαίρεται τόσο ὅταν
μάτων της, ἐπειδὴ «ἀγάπησε πολύ»! ὀνομάζεται Ἀφέντης, ὅσο ὅταν λέγεται Πα-
Μέγα παράδοξο μέχρι σκανδαλισμοῦ εἶναι τέρας. Οὔτε ὅταν ἔχη δοῦλο, ὅσο ὅταν ἔχη
καὶ ἡ ἀντιμετώπισι τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ. Δὲν υἱό. Πιὸ πολὺ ἐπιθυμεῖ αὐτὸ παρὰ ἐκεῖνο.
τὸν δικάζει! Οὔτε ζητεῖ ἀπολογία καὶ λογα- Γιαὐτό, λοιπόν, καὶ ἔκαμε τὰ πάντα, ὅσα
ριασμὸ ἐξόδων. Ποῦ καὶ πῶς, μὲ ποιοὺς καὶ ἔκαμε. Ἀκόμα δὲν λυπήθηκε οὔτε καὶ τὸν
μὲ ποιὲς τἄφαγες; «Συνήθως τὴν ἀπολογία μονάκριβο Γιό του, γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε τὴν
καὶ τὸν λογαριασμὸ τὰ κρατοῦν οἱ πρεσβύ- υἱοθεσία. Γιὰ νὰ μὴν τὸν ἔχουμε ὡς Ἀφέντη,
τεροι ἀδελφοί…. Κι ὅμως ἔλεγε ἀλήθειες ὁ ἀλλὰ νὰ τὸν ἀγαποῦμε ὡς Πατέρα!» (Εἰς Ρω-
μεγάλος ἀδελφός». Ἀλλά, ὁ Πατέρας τὸν μαίους, Ὁμ. ΙΑ΄, ΕΠΕ 17,36).
καλοδέχτηκε χωρὶς συμφωνίες καὶ πρὶν ξε- «Ἦταν Πατέρας καὶ ὄχι δικαστής. Γιαὐτὸ
βρωμίση ἀπὸ τὴν γουρουνίλα ποὺ εἶχε πάνω καὶ στήθηκαν χοροὶ καὶ πλούσια εὐωχία καὶ
του. Καὶ τὸν ξαναπροίκησε μὲ ὅλα τὰ ἀγα- πανηγύρια καὶ ὅλο τὸ σπίτι ἦταν φαιδρὸ καὶ
θά. Πόσο μακριὰ νυχτωμένοι εἴμαστε ἀπὸ τὸ χαρούμενο. Τὶ μᾶς λὲς μὲ ὅλα αὐτά; Ὦ ἄν-
πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μὲ τὰ δεφτέρια ποὺ κρα- θρωπε, αὐτὲς ἦταν οἱ ἀμοιβὲς τῆς κακίας;
τοῦμε… Θλῖψις! Σὰν τὶ θὰ δοῦμε Ἐκεῖ Ἐπά- Ὄχι. Ὦ ἄνθρωπε. Αὐτὲς δὲν ἦταν γιὰ τὴν
νω; κακία, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἐπιστροφή. Δὲν ἦταν
Ἂς ἰδοῦμε, ὅμως, τὸν ἐγγυημένο λόγο τοῦ βραβεῖο γιὰ τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ γιὰ τὴν με-
ἁγίου Χρυσοστόμου στὸ ἴδιο θέμα. «Ὁ Πα- τάνοια» (Περὶ μετανοίας, Λόγος Α΄, ΕΠΕ
τέρας, ἐνῶ ὄφειλε νὰ ἀπαιτήση δικαστήριο 30,106-108).

ἀρνιμα

28 Σάλπιγξ Ὀρθοδοξίας