Page 138 - 18_LiryDram-2018_d

ŚCIANA PŁACZU
to jedyna zachowana do dnia dzisiejszego część Świątyni Jerozolimskiej odbudowanej przez Heroda Wielkiego (19 r. p.n.e.), a zniszczonej przez Rzymian. Jest fragmentem zachodniej ściany kompleksu Wzgórza Świątynnego i najświętszym miejscem judaizmu. Jej nazwa pochodzi od święta związanego z opłakiwaniem zburzenia Świątyni obchodzonego corocznie w sierpniu. Zgodnie z tradycją wierni wkładają w szczeliny między kamieniami kartki z prośbami do Boga. Każdego roku tuż przed żydowskim nowym rokiem Rosz ha-Szana i Paschą notatki są usuwane
i grzebane w okolicy repozytorium pism świętych na Górze Oliwnej.
W ten sposób podkreśla się zakończenie żalów z ubiegłego roku, licząc na przyszłoroczne błogosławieństwa.
Ściana Płaczu jest podzielona na 48-metrową część dla mężczyzn
i 12-metrową dla kobiet. Mężczyźni w jarmułkach, okryci tałesem, ubrani najczęściej na czarno odczytują tu fragmenty Tory oraz psalmy, kołysząc się rytmicznie i co chwilę całując mur. Niektórzy przylegają do niego całym ciałem. Kobietom nie wolno na głos odmawiać modlitw, śpiewać, czytać Tory oraz zakładać rytualnego szala modlitewnego.