Page 71 - LiryDram_14-2017OK

WISŁAWA SZYMBORSKA urodziła się 2 lipca 1923 roku w Kórniku pod Poznaniem. Po przejściu na emeryturę Wincenty Szymborski z żoną i córkami, starszą Marią Nawoją i młodszą Marią Wisławą, przeniósł się do Torunia. Kiedy Wisława miał sześć lat, rodzina zamieszkała w Krakowie przy ulicy Radziwiłłowskiej w kupionej przez Wincentego Szymborskiego eleganckiej kamienicy, gdzie zajmowała sześciopokojowe mieszkanie na pierwszym piętrze. Duże wysokie pokoje, stiuki na suficie, stare meble, dywany, fortepian – typowe mieszkanie ludzi pochodzących ze sfer inteligencko-ziemiańskich. Nie było łazienki, ale w kuchni stała wanna. Dziewczynki zajmowały jeden pokój, ich niania mieszkała w służbówce, do której wchodziło się przez schody prowadzące z sieni (Anna Bikont, Joanna Szczęsna, Pamiątkowe rupiecie. Biografia Wisławy Szymborskiej, Wyd. Znak, Kraków 2012.)
W roku 1948 Wisława Szymborska po wyjściu za mąż za krakowskiego literata Adama Włodka, wyprowadziła się z domu rodzinnego i zamieszkała wraz z mężem w niezwykle zimnym – jak wspominała po latach – pokoju na poddaszu w słynnym Domu Literatów przy
ul. Krupniczej 22. Po jakimś czasie małżeństwo przeniosło się do dwupokojowego mieszkania na pierwszym piętrze, które wcześniej zajmował Konstanty Ildefons Gałczyński. Po lokatorze pozostały wypisane przez niego na ścianie jednego z pokoi łacińskie sentencje i wymalowane złote słońce.
W 1954 roku Szymborska rozwiodła się z Włodkiem, jednak dopiero jesienią 1963 roku opuściła mieszkanie na Krupniczej i przeniosła się do bloku na rogu ulic 18 Stycznia (dziś Królewska) i Nowowiejskiej. Było to mikroskopijne, jednopokojowe mieszkanie z wnęką kuchenną. Ponieważ brakowało miejsca, Szymborska zamówiła specjalnie zaprojektowane meble, które przygotował artysta Stefan Papp. Na ławie i krzesłach nie dało się usiedzieć dłużej niż pół godziny, nie zachęcały więc do zasiadywania się. O swoim mieszkaniu mówiła: „szuflada”, a nazwa ta przyjęła się tak powszechnie, że kiedyś, po latach, przyjaciele będą opowiadać: „Kiedy Wisława mieszkała w szufladzie”... Tymczasem poetka była jednak
z nowego mieszkania dość zadowolona. Zwłaszcza z nieznanych na Krupniczej luksusów: centralnego ogrzewania i wanny (Pamiątkowe rupiecie...).
W roku 1982 poetka przeniosła się do typowego gierkowskiego bloku przy ulicy Chocimskiej. Zamieszkała na czwartym piętrze w lokalu dwupokojowym z oddzielną kuchnią. W salonie znalazło się już miejsce na meblościankę, stół, tapczan oraz meble projektu Pappa
z poprzedniego mieszkania.
Kiedy Wisława Szymborska w roku 1996 otrzymała Nagrodę Nobla, postanowiła poszukać nowego lokum. Po długich poszukiwaniach spodobało jej się trzypokojowe mieszkanie
w nowszym budynku, przy ulicy Piastowskiej. Jak wspomina Michał Rusinek, kiedy poetka
wraz ze swoim sekretarzem pojawiła się, aby obejrzeć przyszłe mieszkanie, jego właścicielka (nieświadoma, kto jest potencjalnym kupcem) czytała właśnie Lektury nadobowiązkowe Wisławy Szymborskiej. Poetka na Piastowską wprowadziła się w 1997 roku i tam mieszkała do śmierci. Mieszkanie składało się z salonu, sypialni, w której noblistka tworzyła, oraz
pokoju gościnnego, w którym stała m.in. maszyna do pisania; na niej Wisława Szymborska przepisywała swoje wiersze. Wystrojem wnętrza zajęli się krakowscy architekci państwo Siwczyńscy. Wystrój ostatniego mieszkania Poetki był prosty i oszczędny. Po śmierci Wisławy Szymborskiej, zgodnie z testamentem, zamieszkała jej przyjaciółka.
Oprac. Sylwia Miłkowska
styczeń-marzec 2017 LiryDram 69