Page 150 - OIC 2024_E-Book
P. 150
ครบรอบ 17 ปีี
สำํานัักงนัคณะกรรมกรกํากับและสำ่งเสำริมกรประกอบธุุรกิจประกันัภััย (คปภั.)
ทส่ ามารถึนัํามาบรหิ ารจดั การเพื่อื ใหไ้ ดผ้ ลต่อบแทนัทส่ อดคลอ้ งกบั ความเส่ยงและระยะเวลาการลงทุนั เช่นั ประกันัช่วิต่ประเภัท
คุ้มครองต่ลอดช่พื่ อาจจะม่อายุสัญญาคุ้มครอง ถึึงช่วงท่
ผ่้เอาประกันัภััยม่อายุ 80 90 หรือ 99 ปี บริษัทจึงจะม่การจ่าย
เงินัค่าสินัไหมทดแทนั และการให้ความคุ้มครองในัลักษณะ
รวมเฉล่ยความเส่ยง (risk pooling) ทําให้บริษัทสามารถึนัําเงินั
ลงทนัุ ไปลงทนัุ ในัสนัิ ทรพื่ั ยท์ ม่ ร่ ะยะเวลาการลงทนัุ ทเ่ ปนั็ ระยะยาว
เชนั่ ต่ราสารหนั่ ซีงึ เปนั็ หลกั ทรพื่ั ยท์ อ่ อกโดยรฐั บาลหรอื องคก์ ร
เอกชนั ม่ลักษณะคือม่การจ่ายดอกเบ่ยในัอัต่ราท่กําหนัดไว้
ต่ามกําหนัดเวลา และชําระคืนัเงินัต่้นัเมือครบอายุ ซีึงทังธุุรกิจ
ประกนัั ชว่ ต่ิ และประกนัั วนัิ าศภัยั มก่ ารลงทนัุ รวมกนัั ในัต่ราสารหนั่
อย่ท่ ่ร้อยละ 76 ของสินัทรัพื่ย์ลงทุนัทังหมด นัับเป็นัม่ลค่ากว่า ไทยอย่างม่นััยสําคัญ
ภาพท่ 2 : สัด้สวนัการถือครองต้ราสารหนั่ภาครัฐแลิะต้ราสารหนั่ภาคเอกชนั ต้ามม้ลิคาคงค้าง ณ์ สินัปีี 2566
บทบาทของการประกันภัยสําหรับภาคประชาชนหร่อบุคคลั
นัอกจากความสําคญั ของการประกนัั ภัยั ต่อ่ การขบั เคลอื นั การประเมินัความเส่ยงม่หลักในัการพื่ิจารณาอย่่ 2 ประการ
3.1 ล้านัล้านับาท โดยจากข้อม่ลสรุปภัาวะความเคลือนัไหว ของต่ราสารหนั่ไทยปี 2566 ของสมาคมต่ราสารหนั่ไทย (ต่ามภัาพื่ท่ 2) พื่บว่า ณ สินัปี 2566 ธุุรกิจประกันัภััยถึือเป็นั ผ้่ถึือต่ราสารหนั่ภัาครัฐอันัดับท่ 3 รองจากธุนัาคารพื่าณิชย์ และกองทุนัรวม โดยม่สัดส่วนัการถึือครองอย่่ท่ร้อยละ 21.7 ของม่ลค่าต่ราสารหนั่คงค้าง และเป็นัผ้่ถึือต่ราสารหนั่ภัาค เอกชนัอันัดับท่ 2 รองจากนัักลงทุนัรายย่อย โดยม่สัดส่วนัการ ถึือครองอย่่ท่ร้อยละ 16.8 ของม่ลค่าต่ราสารหนั่คงค้าง จึงเห็นั ได้ว่าธุุรกิจประกันัภััยถึือเป็นัหนัึงในันัักลงทุนัรายใหญ่ของ ต่ราสารหนั่ไทย และการซีือขายของกลุ่มธุุรกิจประกันัภััย จะสามารถึส่งผลต่่อม่ลค่าการลงทุนัของต่ลาด Fixed Income
เศรษฐกจิ ของประเทศแลว้ การประกนัั ภัยั ยงั เปนั็ เครอื งมอื สําคญั
ในัการบริหารความเส่ยงให้กับประชาชนั การประกันัภััย
ข อ ง บ คุ ค ล โ ด ย ท วั ไ ป ส ว่ นั ใ ห ญ ม่ เ่ ป า้ ห ม า ย โ ด ย ต่ ร ง เ พื่ อื ก า ร จ ดั ก า ร
กับความเส่ยง เพื่ราะการประกันัภััยจะช่วยลดหรือบรรเทา
ความเสย่ หายทางเศรษฐกจิ ทอ่ าจเกดิ ขนัึ จากความเสย่ ง กลา่ วคอื
คนัเราทําประกนัั นันัั เพื่อื หวงั จะไดร้ บั คา่ ชดเชยจากความไมแ่ นันั่ อนั
ทค่ าดวา่ จะเกดิ ขนัึ ซีงึ หากพื่จิ ารณาต่ามหลกั ของความเสย่ งแลว้ กบั บรษิ ทั ผร้่ บั ประกนัั ภัยั รบั ความเสย่ งในัขณะทเ่ ราใชก้ ารชําระเบย่
นัันัก็คือ ความรุนัแรงของความเส่ยหาย (severity) และโอกาส ของความเสย่ ง (probability) ซีงึ ในัแงข่ องความเสย่ งสามารถึแบง่ ต่ามความรุนัแรงเป็นัระดับมาก ปานักลาง นั้อย และแบ่งต่าม โอกาสในัการเกิดเหตุ่เป็นัระดับส่ง ปานักลาง ต่ํา (ต่ามภัาพื่ท่ 3) โดยเมือพื่ิจารณาการประเมินัความเส่ยงจะเห็นัว่าในับางกรณ่ เราสามารถึใชก้ ารประกนัั ภัยั ซีงึ ถึอื เปนั็ การโอนัความเสย่ งไปให้
148
