Page 18 - ANTILL DGB

18 Antilliaans Dagblad Vrijdag 29 november 2019

Mariette Landheer:

Die cello, dat bén ik

n al die jaren dat ze cello direct mee kon naar Nederland,
speelt heeft ze nooit getwij- maar ik was zestien, ik zat nog
I feld over haar pad: Mariette in 4 havo. In de tussenliggende
Landheer is geboren om mu- twee jaar stuurde hij me een
ziek te maken. De Curaçaose lijst van aandachtspunten, en
kwam al op jonge leeftijd in toen het toelatingsexamen daar
aanraking met muziek en vier- was, nam hij me onder zijn
de in Nederland triomfen bij vleugels. Fred heeft altijd veel
het Rotterdams Philharmonisch voor me betekend, tot op de dag
Orkest en het Koninklijk Con- van vandaag is mijn ‘cellova-
certgebouworkest, daarnaast der’.” Eenmaal in Nederland
bouwde ze een succesvolle heeft ze het zwaar, net als veel
lespraktijk op. Afgelopen week andere Curaçaose studenten. Ze
mocht ze hier twee keer optre- gaat studeren aan het Conserva-
den met meesterpianist en torium in Den Haag en trekt in
landgenoot Harold Martina, bij haar Indische oma. ,,Dat
samen met het Curaçao Wind eerste jaar was gewoon niet
Ensemble: de manier waarop ,,Lesgeven maakt je bewust van leuk, pas toen mijn vader naar
het lokale publiek haar in de je eigen spel, ik ben er een bete- Nederland kwam klaarde alles Mariette trad afgelopen weekend voor het eerst op met meesterpia-
armen re cellist van geworden.” op. Maar getwijfeld heb ik nist Harold Martina. ,,Ik wist na drie noten al dat het goed zat.”
sloot zegt FOTO SHAKIRA TROMP nooit: ik hoorde daar op het FOTO CAROLINE CASTENDIJK
veel over conservatorium, en ik had het
de band speelden ontstond er als vanzelf geluk dat er genoeg banen wa- van geworden.” Ze hoeft niet zo
die ze een grote glimlach op mijn ren. Drie weken na mijn afstu- veel meer: de combinatie van
heeft met gezicht.” Mariette groeit op in deren begon ik al te werken bij lesgeven en optreden in kleine
‘haar’ Schelpwijk, waar haar ouders het Rotterdams Philharmonisch gezelschappen bevalt Mariette
Curaçao. Pim en Aya in 1972 een huis Orkest, waar ik mijn latere uitstekend. Ergens gloort er nog
We ontmoeten elkaar bij Blue betrekken. Ze zijn naar Curaçao echtgenoot violist en concert- de wens om les te geven op een
Bay, waar ze met een barbecue uitgezonden om te gaan werken meester Kees Hülsmann ont- conservatorium maar als dat
een korte maar intense week op bij CCC en het muziekonder- moette. En toen me dat na tien niet gebeurt dan heeft ze daar
Curaçao afsluit. De vermoeid- wijs uit te breiden. Mariette jaar wat minder begon te boeien vrede mee. ,,Dan ga ik gewoon
heid is er zeker, maar een ge- begint er op haar achtste cello te en ik ontslag nam, hing het de wereld rondreizen op een
voel van dankbaarheid over- spelen bij Luise en Eric Gorsira. Koninklijk Concertgebouwor- zeilboot, lijkt me ook mooi.
heerst bij Mariette. ,,We hebben ,,Ik wist na de eerste cello-les al kest aan de lijn: of ik er niet als Maar voorlopig heb ik het nog
in een jaar tijd een paar beeld- dat ik cellist wilde worden, dat invaller wilde spelen. Dat heb ik heel fijn met mijn cello. Hij
bepalende mensen in de Cura- bén ik gewoon. Ik heb nog wel daarna ook nog tien jaar ge- heeft me er echt doorheen ge-
çaose klassieke muziek verlo- even klarinet gespeeld, maar dat daan. Wat dat betreft was mijn sleept deze week: er zijn geen
ren. Daar reken ik mijn vader was meer omdat ik het gezellig situatie niet vergelijkbaar met snaren geknapt en de toets is Als ze acht is begint Mariette
Pim toe, maar ook Eric Gorsira vond om in een blaaskwartet te die van hedendaagse studenten. maar één keer gaan zweten, dan cello te spelen, daarnaast speelt
en Wim Statius Muller. Hoe spelen. En ik zwom veel, op Er is nu minder werk, veel stu- ontstaat er condens vanwege de ze ook kort klarinet en is ze een
mooi is het dan dat Harold best hoog niveau: dan trainde ik denten doen er een andere overgang van airco naar een iets fanatiek zwemmer.
Martina hier optreedt? We had- zes keer per week en ook nog studie naast voor de zekerheid. warmere omgeving. Maar dat FOTO MARIETTE LANDHEER
den nog nooit echt met elkaar drie keer waterpolo. Was alle- Ik heb altijd de rust gehad dat ik was mijn eigen schuld. Vroeger
opgetreden: in mijn jonge jaren maal mooi, maar de cello bleef me volledig kon concentreren dacht ik dat het instrument een leuk te houden. En dik zijn we
was hij de prominente solist, trekken. Een beslissend mo- op die cello.” Samen met Kees ‘zij’ was, maar tegenwoordig ook niet echt, maar het klopt
dus de gedachte dat ik ooit nog ment in mijn carrière was toen krijgt Mariette twee jongens, Eli klinkt hij echt masculien, als ik zeker dat je je groot moet ma-
eens met Harold op zou treden ik de Nederlandse cellist Fred en Sem. Met de stiefkinderen het gaspedaal intrap komt er ken om het instrument te be-
kwam niet in me op. En nu is Pot ontmoette, hij kwam met David en Hannah erbij wordt de veel meer uit dan vroeger. Het spelen. Dat luie heeft met de
het gewoon gebeurd: een fan- een pianokwartet naar het ei- opvoeding een stevige opgave is een heerlijk instrument om manier te maken waarop we
tastische ervaring, na drie noten land. Mijn moeder ging daar die zich moeilijk laat verenigen mee te spelen, als ik met pensi- ‘hangen’ tijdens het spelen. Dat
wist ik al dat we een klik had- gewoon pontificaal voor de deur met haar werk in orkesten. ,,Ik oen ga doe ik hem met liefde is inspannend hoor: heel veel
den. Tijdens concerten heb ik zitten, in de hoop dat Fred naar wilde vaker thuis zijn, en dat over aan een andere cellist, het van mijn collega’s lopen bij een
zelden een moment dat ik echt mij zou willen luisteren. Dat gaat gewoon niet als je steeds zou gemeen zijn als ik hem fysiotherapeut.” Het vertrek
geniet, maar toen we samen in deed hij ook, en hij hoorde wat moet repeteren en langdurig op voor mezelf zou houden.” naar Nederland is aanstaande,
het Paleis van de Gouverneur speciaals in mij. Hij vroeg of ik tournee gaat. Om die reden ben De band die Mariette met haar weemoedig kijkt ze om zich
ik les gaan geven. Op zich een instrument, die heeft ze ook heen. ,,Dit eiland is echt mijn
grappige keuze want als kind met collega-cellisten. ,,We zijn thuis en het is heel fijn om hier
zag ik dat mijn ouders doen en heel leuk onder elkaar, in orkes- te spelen. Natuurlijk ben je in
ik moest er niets van hebben. ten zijn wij ook altijd het gezel- zekere mate ontworteld als je
Maar ik bekwaamde mezelf erin ligste groepje. Ik denk dat we lang in Nederland woont, maar
en ik heb er echt liefde voor rustiger, aardser zijn dan ande- Curaçao blijft aan me trekken.
gekregen. Elk kind is anders, ik re musici. Toen ik net aangeno- Ik hou goed bij wat hier op
kan genieten van talent dat tot men was aan het conservatori- muziekgebied gebeurt, en ik
bloei komt, maar evengoed van um heeft cellist Anner Bijlsma voel ook wel een verantwoorde-
iemand die zich uit het niets me uitgelegd wat ons cellisten lijkheid om bij te dragen, hoe
naar boven worstelt. Maar het bindt: we zijn dom, dik en lui. bescheiden dat misschien ook
leert je ook veel over jezelf. Je Dat klinkt lomp, en ik schrok er kan zijn. Nu mijn ouders er
krijgt vragen van je studenten destijds enorm van, maar het is bijvoorbeeld niet meer zijn doe
over hoe jij zélf cello speelt, waar wat hij zegt. Uiteraard zijn ik echt mijn best om de twee
dingen die je doet, waar je nog we niet letterlijk dom, maar als vleugels in ons ouderlijke huis
nooit over nagedacht hebt. Het de muziek ingewikkeld wordt een goeie plek op het eiland te
Haar vader Pim is recentelijk overleden, op deze foto speelt ze voor maakt je bewuster van je eigen dan grijpen cellisten graag naar geven: het zou me pijn doen als
het laatst met hem. FOTO MARIETTE LANDHEER spel, ik ben er een betere cellist een glaasje wijn om de sfeer dat niet lukt.”