Page 117 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม
P. 117
49
เวลาเราตามลมหายใจหรือพองยุบไปสักพัก พอลมหายใจเบาลง เราก็มักจะกลั้นหายใจ แล้วก็จะรู้สึก อึดอัด ๆ เมื่อรู้สึกตัวก็ต้องหายใจใหม่ ทาใจให้กว้าง แล้วก็หายใจเข้า-ออกแบบยาว ๆ กว้าง ๆ มันจะได้ โฟลว์ได้ง่ายขึ้น ทาแบบนั้น
เหมือนกัน พอยกจิตขึ้นสู่ความว่างได้ เวลาคิด... สมมติ เราคิดถึงบ้าน คิดถึงงาน คิดถึงบุคคล ที่ทาให้เรารู้สึกอึดอัดขัดเคืองไม่สบายใจ ถ้าเรายกจิตขึ้นสู่ความว่างได้แล้ว และให้จิตที่ว่างกว้างเท่าห้องนี้ เวลาคิดถึงอะไร ให้จิตที่เบาที่ว่างนั้นกว้างกว่าเรื่องที่คิด กว้างกว่าภาพที่เกิดขึ้น เพราะเวลาเราคิดก็จะ มีมโนภาพ คิดถึงคน...ก็จะมีมโนภาพของคน คิดถึงงาน...มีมโนภาพของงาน จิตของเรานี่กว้างได้ไม่มี ขอบเขต กว้างเท่าจักรวาลก็ได้ เพราะฉะนั้น ให้จิตเรากว้างกว่าเรื่องที่เราต้องคิด ลองดูว่า จิตใจรู้สึกเป็น อย่างไร... สบายไหม ? จะได้ใช้งานได้เวลาที่จาเป็นต้องคิด
ตรงนแี้ หละถงึ บอกวา่ ไมใ่ ชฝ่ กึ สมาธเิ พอื่ ไมใ่ หค้ ดิ ไมใ่ ช!่ ถา้ ฝกึ สมาธฝิ กึ สตขิ องเราใหม้ กี า ลงั แขง็ แรง แข็งแกร่งกว่าเรื่องที่เราคิด ใหญ่กว่าเรื่องที่เราคิด เราจะใช้ประโยชน์ได้ดี คิดอะไรก็ได้ แต่ให้จิตเราเป็น คนละส่วน แล้วก็ใหญ่กว่าเขา เราจะเข้าใจเรื่องที่กาลังคิดอยู่ได้ง่ายขึ้น แล้วเรื่องที่คิดเขาจะครอบงาจิตใจ เราไม่ได้เพราะใจเรากว้าง แต่ที่มันเครียดมันหนัก ลองสังเกตดูสิว่า เพราะเรื่องที่คิดมันใหญ่กว่าจิตของเรา ใหญก่ วา่ สตขิ องเรา ปญั หานนั้ มนั เลยคลมุ ใจเราบบี เราตลอดเวลา เพราะจติ เราไมก่ วา้ งไมใ่ หญ่ เพราะฉะนนั้ ตอ้ งฝกึ นะ ยกจติ ขนึ้ สคู่ วามวา่ งบอ่ ย ๆ แลว้ กท็ า แบบนไี้ ป จะทา ใหส้ ตเิ รามกี า ลงั มากขนึ้ อนั นคี้ อื พดู พอเปน็ สังเขป
วันนี้เราก็ปฏิบัติธรรมกันก่อน เดินจงกรมนั่งสมาธิไป พรุ่งนี้ค่อยส่งอารมณ์นะ พรุ่งนี้มาเล่าสภาวะ ปฏิบัติแล้วเป็นยังไงมาเล่าให้ฟัง แล้วก็แก้ไปทีละอย่างทีละเรื่อง อันไหนทาได้ก็ทาต่อไป อันไหนมีปัญหา ค่อยว่ากัน แก้ไขกันตามเหตุปัจจัยตามสภาวธรรม เพราะฉะนั้น ช่วงนี้การแสดงธรรมมา พูดถึงหลักของ การปฏิบัติธรรมเพื่อเป็นแนวทางในการปฏิบัตินั้น ก็เห็นว่าสมควรแก่เวลา ก็ขอหยุดไว้เพียงเท่านี้ ขอความ เจริญในธรรมจงมีแก่โยคีทุก ๆ คน เจริญพร
