Page 35 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม
P. 35
(36)
ปกติพระอาจารย์ใช้ตั่งในศาลาธรรมรัตนะเป็นที่นั่งสอบอารมณ์โยคีมาโดยตลอด ระยะหลังท่าน แมค่ รไู มค่ อ่ ยไดล้ งสอบอารมณด์ ว้ ยตวั เอง ทา่ นใหพ้ ระอาจารยเ์ ปน็ ผสู้ อบอารมณโ์ ยคตี ามลา พงั จนวนั หนงึ่ ทา่ นแมค่ รบู อกพระอาจารยใ์ หข้ นึ้ ไปนงั่ เกา้ อปี้ ระจา ทที่ า่ นใชส้ อบอารมณ์ พระอาจารยไ์ มก่ ลา้ นงั่ พระอาจารย์ บอกท่านว่านั่งที่ตั่งดีแล้ว ท่านแม่ครูคะยั้นคะยอให้พระอาจารย์ลองนั่ง “เอาน่า ๆ ลองดู” จนพระอาจารย์ ต้องขึ้นนั่งตามที่ท่านบอก แล้วท่านก็ถามว่า “นั่งแล้วรู้สึกอบอุ่นไหม เก้าอี้นี้เป็นของท่านแล้ว ยกให้ท่าน ต่อไปท่านต้องทาหน้าที่แล้วนะ เป็นวิปัสสนาจารย์เต็มตัว”
นบั จากวนั นนั้ วนั ทพี่ ระอาจารยป์ ระเสรฐิ านงกฺ โร รบั เปน็ วปิ สั สนาจารย์ สอนโยคแี ทนทา่ นแมค่ รู เพื่อทดแทนพระคุณท่านแม่ครู และสานต่อเจตนารมณ์ของท่านที่จะเผยแผ่ธรรมะให้กว้างไกล เป็น ประโยชน์แก่คนหมู่มาก โดยท่านพระอาจารย์ทุ่มเทแรงกาย แรงใจ พร้อมทั้งสละเวลารับนิมนต์สอนการ ปฏิบัติธรรมแก่ผู้สนใจทั้งในกรุงเทพ หลายจังหวัดในภาคกลาง และภาคใต้ตลอดทั้งปี ด้วยความเมตตา ความกรุณา ต่อเหล่าศิษย์ทั้งหลาย เป็นเวลาหลายปี โดยมิเห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อย สมดั่งคาปณิธาน
“ตั้งจิตดารงอยู่คู่โลกา ทรงคุณค่าเมื่อทดแทนพระคุณเอย”
๕๐ ปีพระอาจารย์ประเสริฐ ๑๐๐ ปีกับคุณค่ามนุษย์เพียงวันเดียว
ในพทุ ธศาสนากลา่ วถงึ สงิ่ ทเี่ กดิ ขนึ้ ไดย้ ากทสี่ ดุ ไว้ ๔ ประการ การไดเ้ กดิ เปน็ มนษุ ยน์ นั้ เปน็ สง่ิ ทเ่ี กดิ ข้ึนได้ยากย่ิง หากต้องอาศัยบุญกุศลเก่าหนุนส่ง ภพภูมิมนุษย์เป็นภพภูมิท่ีเอ้ือต่อการบาเพ็ญบุญบารมีข้ัน สงู สดุ หลดุ พน้ จากการเวยี นวา่ ยตายเกดิ ในวฏั ฏะสงสาร การเสดจ็ อบุ ตั ขิ องพระพทุ ธเจา้ ทกุ พระองคก์ อ็ าศยั ภพภูมิมนุษย์ แม้ได้เกิดเป็นมนุษย์แล้วก็ตาม การรักษาชีวิตให้ดารงอยู่ยืนยาวนับว่าเป็นสิ่งยากยิ่งเช่นกัน หลายคนหลุดรอดผ่านพ้นอุปสรรคมีอายุยืนมาได้ แต่การดารงชีวิตก็ไม่มีเป้าหมาย ไม่เป็นประโยชน์ ไม่มี คุณค่าสมกับการเกิดเป็นมนุษย์ บ้างก็ดาเนินชีวิตเบียนเบียนตนเอง และเป็นภาระผู้อื่น ทาให้เสียโอกาส และคณุ คา่ ความเปน็ มนษุ ยน์ นั้ ไป การไดเ้ กดิ เปน็ มนษุ ยแ์ ละไดพ้ บพระพทุ ธศาสนา และไดฟ้ งั พระสทั ธรรม เป็นเรื่องที่ยากยิ่งกว่า เพราะใช่ว่ามนุษย์ทุกคนจะได้รับโอกาสนี้ เพราะการอุบัติขึ้นของพระพุทธเจ้าแต่ละ พระองค์เป็นสิ่งที่ยากที่สุด เพราะแต่ละพระองค์ต้องใช้เวลาบาเพ็ญบารมีนานแสนนานจึงจะอุบัติขึ้น เมื่อ ได้เกิดเป็นมนุษย์และได้พบพระพุทธศาสนาแล้ว ทาอย่างไรจึงจะเกิดประโยชน์สูงสุดควรคู่คุณค่าความ เป็นมนุษย์
ในพุทธกาล พระพุทธเจ้าตรัสถึงบุคคล ที่มีคุณค่าไม่สูญเปล่า ในการเกิดเป็นมนุษย์
“ผู้ใดได้เจริญวิปัสสนา เห็นความเกิดดับของรูปนาม คือเห็นอาการพระไตรลักษณ์จริงแล้ว ชื่อว่า เป็นผู้มีชีวิตอันประเสริฐ”
