Page 67 - แนวทางการปฏิบัติธรรม
P. 67
เหลือแต่อาการเกิดดับ เขาเรียก “เพิกบัญญัติ” คือรูปบัญญัติความเป็น กลุ่มก้อนของร่างกายหายไปหมด ตรงนี้เป็นเรื่องสาคัญ! ขณะที่เดิน ตัวยังไม่มีเลย แล้วเราอยู่ไหน ? ไม่มีตัว เหลือแต่วิญญาณรู้ คือใจรู้ ความรู้สึกเรา สุดท้ายคนเราไม่มีตัวแล้วจะเหลืออะไร ? ก็เหลือแต่ วญิ ญาณเหมอื นกนั สดุ ทา้ ยของชวี ติ ถา้ ยงั ไมไ่ ปนพิ พาน กเ็ หลอื แตว่ ญิ ญาณ เหลือแต่ความรู้สึกที่รับรู้อารมณ์ต่าง ๆ
แต่ที่เราเห็นแบบนี้ได้ เกิดจากปัญญา เห็นถึงขนาดนี้แล้วจะคิด เกี่ยวกับรูปนามอันนี้ว่าอย่างไร... รูปนี้เป็นแก่นสาร เป็นสาระ เป็นสิ่งที่เรา ควรจะยึดหรือเปล่า ? ถ้าไม่ยึดแล้วเห็นรูปว่างแบบนี้ตลอดเวลา จิตใจ จะเป็นอย่างไร ตัวหายตลอดเวลานี่ดีไหม ? เดี๋ยวสักวันก็คงจะหายตัว ได้นะ ตัวหาย หายจากความรู้สึกเรา ใจมันว่าง คาว่า “เพิกบัญญัติ” เขา เรียกว่าละการไปยึดติดในความเป็นกลุ่มก้อน หรือการคลายอุปาทานว่า รปู นเี้ ปน็ กลมุ่ กอ้ น เพราะฉะนนั้ ไมม่ หี นา้ ไมม่ ตี า ไมม่ ตี วั ไมม่ หี วั ไมม่ เี รา มแี ตค่ วามวา่ งเปลา่ จรงิ ๆ ถา้ พดู แบบภาษาเรากค็ อื ปลอ่ ยวางความเปน็ ตวั แล้วเราจะกลับไปยึดเอามาอีกทาไม ? อาศัยได้อย่างเดียว อาศัยเพื่อ ทาหน้าที่ของเรา ปฏิบัติธรรมไป ถึงตัวนี้หายไป ชีวิตเราก็ยังดาเนินไปได้ แต่สิ่งที่ตามมาก็คือว่า จิตมีความว่าง มีความสว่าง มีความสบาย ตรงนี้ แหละสภาวธรรมที่เกิดขึ้น เขาประกาศตัวเขาเป็นอย่างนั้น แล้วเราควรจะ ทาอย่างไร ? เราก็ต้องอยู่แบบนี้ หรือจะถอยกลับไปยึดว่าอันนี้ของเรา อนั นนั้ ของเราอกี ? ลองดู พยายามใหต้ วั มนั รวมเปน็ รปู รา่ งขนึ้ มา พยายาม แบกรูปอันนี้ รู้สึกเป็นอย่างไร กับการปล่อยให้ว่างไป อันไหนสบายกว่ากัน ? สภาวะเหล่าก็เป็นคาตอบให้เราพิจารณาว่าเราจะเอาแบบไหนดี
61
