Page 23 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม-การเล่าสภาวะ
P. 23
775
วิธีก็คือว่า มีปัญหา-เล่าไปเลย! เพราะสภาวธรรมเหล่านี้แก้ไม่ยาก แต่ขอให้พร้อมที่จะแก้ พร้อมที่ จะทา มันจะแก้ได้ง่าย แก้ทีละจุดทีละเปลาะ แล้วเราก็จะทาได้ง่ายขึ้น ถ้าเรามัวแต่ไปนั่งเอ๊ ๆ ๆ อยู่ อันนี้ ล่ะจะแก้ยาก เวลาเล่าสภาวะนี่บางคนก็เข้ามาแบบดีใจที่จะได้เล่าสภาวะ เจออาจารย์แล้วจะเล่า ๆ ๆ อีก อย่างหนึ่งก็คือว่า โยคีเล่าถึงสภาวะที่ปรากฏข้างหน้าไม่ถูก อันนั้นก็ไม่ใช่อันนี้ก็ไม่ใช่ มันไม่ใช่ว่างอย่าง นั้นนะอาจารย์... ว่างยังไงเขายังไม่ได้เล่าอาจารย์ฟังเลย! บอกแต่ว่าไม่ใช่อย่างนั้นไม่ใช่อย่างนี้ แล้วมัน ยังไงล่ะ!? มันเป็นแบบนี้... ก็เล่าแค่นี้ก็จบแล้ว! ไอ้ที่ไม่ใช่พูดอยู่ตั้งนาน พอเล่ามา อ๋อ! แค่นี้เอง
ยกตัวอย่างนะ โยคีเล่าถึงเวทนา วันนี้เวทนามากเลย กาหนดแล้วสู้ไม่ชนะ ยังไม่หมดเลย หมด เวลากอ่ น... งนั้ ใหก้ า หนดแบบนนี้ ะ ใหพ้ จิ ารณากา หนดรแู้ ละสงั เกตอาการเกดิ ดบั ใหเ้ ยอะ ไมต่ อ้ งไปดคู วาม เปน็ กลมุ่ กอ้ นของเขา... บลั ลงั กห์ ลงั จากนนั้ ไปนงั่ หาเวทนาอยา่ งเดยี ว หาแลว้ ไมม่ ี แลว้ กม็ านงั่ ทาหนา้ เสยี ใจ เสยี ใจทที่ า การบา้ นอาจารยไ์ มไ่ ด!้ วนั นนี้ งั่ แลว้ หาเวทนาไมม่ เี ลยอาจารย์ เลยไมไ่ ดท้ า การบา้ น... แลว้ มอี ะไร ล่ะ ? มันมีแต่ความคิดอย่างเดียว เวทนาไม่มี ก็เลยไม่ได้กาหนด เลยทาการบ้านไม่ได้เลย...
จริง ๆ แล้วก็คือว่า พออาจารย์ให้ไปดูแบบนั้น พอไปนั่งปึ๊บนี่เวทนําไม่มีเลย บัลลังก์นั้นหํายไป เลย มีแต่ควํามคิด ก็เลยกําหนดควํามคิด... เล่าแบบนี้เลย ไม่ใช่ปัญหา นั่นเป็นอารมณ์ปัจจุบันที่เราต้อง กาหนดอยู่แล้ว พอไปสังเกตลักษณะอํากํารเกิดดับเหมือนที่อําจํารย์ให้กําหนดเวทนําปึ๊บ ควํามคิดเขําดับ แบบนี้ แบบนี้ แบบน.ี้ ... เลา่ ไปเลย เลา่ ทเี่ หน็ ทเี่ ปน็ นคี่ อื วธิ กี ารเลา่ สภาวะ! เปน็ การจบโดยทไี่ มม่ เี ศษอารมณ์ ไม่มีการคร่าครวญ ไม่มีการราพึงราพัน
บางทีก็มัวแต่ราพึงราพัน จนเมื่อก่อนเคยใช้คาว่า “อย่าคร่าครวญ” เวลาโยคีเริ่มเล่าสภาวะ มันยัง งั้นมันยังงี้... อย่าคร่าครวญ! เวลาเล่าสภาวะอย่าคร่าครวญ ให้เล่าอาการที่เห็นอย่างเดียว นี่คือใช้คาไม่ให้ คร่าครวญ อาการประมาณไหนถึงเรียกว่าคร่าครวญ ? รู้ใช่ไหม ? ไม่ต้องบอกก็รู้ ยังงั้นยังงี้... กลายเป็น บ่นคร่าครวญไป จริง ๆ คือเห็นก็เห็น ไม่เห็นก็คือไม่เห็น จบ! ทาได้ก็ได้ ทาอะไรไม่ได้บอกเลย แค่นั้นเอง!
เมื่อก่อนเคยไปส่งอารมณ์กับท่านแม่ครู ทาไม่ได้เลย ทาอย่างนั้นก็ไม่ได้... ท่านบอกว่าหน้าที่แก้ ปัญหาคือท่าน หน้าที่ปฏิบัติคืออาจารย์ ปัญหาตรงไหนให้เล่า เดี๋ยวจะแก้ปัญหาให้ ไม่ใช่เรื่องใหญ่! พอเล่า เสร็จปุ๊บ ท่านบอกให้ทาตรงนี้ นิดเดียวเอง อ๋อ! หลุดแล้ว คือที่เราคิดมากอยู่ทั้งวัน ทาอย่างไรก็ไม่ได้ แก้ ปัญหาไม่ได้สักที กาหนดก็ไม่ได้ พอเล่าให้ท่านฟัง แค่นี้เอง หลุดแล้ว! เหมือนพลิกฝ่ามือ เหมือนเส้นผม บังตา แต่ว่าเราไม่เห็น - นิดเดียวเอง!
เพราะฉะนั้น การเล่าสภาวะจึงเป็นสิ่งสาคัญมาก ๆ มันเหมือนการแก้ปัญหาของเรา ตรงไหนที่ไม่ เข้าใจ คาว่า “ไม่เข้าใจ” นี่สาคัญมากเลย บางครั้งเรามัวแต่พยายามที่จะเข้าใจมากกว่าเข้าถึง เลยเข้าใจแล้ว แต่ก็ยังเข้าไม่ถึง ถ้าเข้าไม่ถึง ความเข้าใจเราจะตรงไหม ? นิดเดียวเอง! ถ้าเราเข้าไม่ถึง ความเข้าใจเราจะ ถูกไหม ? เราไม่เคยเห็นเลยนี่! ศูนย์ ๔ อาจารย์ไม่เคยเห็น เขาบอกว่าลาบากมากเลย หน้าร้อนร้อนมาก เลยอาจารย์ อูย! อยู่ไกลมากเลย ลาบากมากเลย... อาจารย์ว่า โห! ลาบากขนาดนั้นเลยเหรอ ก็เลยต้อง ลองมาดูซิ โอ! สัปปายะมากเลย
