Page 881 - JUNIO 2024

Hoxe sinto esa angustia que envolve e fai que aos meus anos séntame un neno
9
que busca refuxiarse no teu peito para sentir a calor do teu corpo, deixa que as

miñas mans cansas polo tempo acariñen os teus pensamentos e os meus beizos
temblorosos depositen ese bico como nos primeiros tempos.

Ven, escoita o meu corazón como expresa o seu amor e a miña voz non treme ao
dicir que es o meu mundo, es o meu todo, es ese ceo cuberto de estrelas o que me

regalou esta vida bela.

Amor, non deixemos que a primavera da vida se perda, sementemos no val dos
soños as flores dos nosos momentos, cultivemos a maxia dos nosos sentimentos

para que o encanto deste amor floreza e non se perda, ven deixa mirarche aos
ollos para ver eses luceiros brillar e así aos nosos anos amarnos pola eternidade.

Amor, grazas por ser parte de min, por compartir cada momento, por amarme
e ser o complemento que lle dá razón á miña existir, que se me faltases ti non

tería razón de vivir.

Hoxe quixen escribir o que o meu corazón quixo dicir.

Penso en ti noite e día

Aquí estou outra vez querendo dicirche tantas cousas bonitas, querendo expresar
como é este amor que sinto por ti e doume conta que dicirche que che cielo

quédaseme pequeno, alguén debería inventar novas palabras para definir os

meus sentimentos de entrega, de devoción, de admiración, de necesitarche cada
segundo.

Amarche en realidade é un privilexio, descoñezo se merézoche, pero polo menos

loito por merecerche, si… é un privilexio, é un premio, é un agasallo que
calquera persoa debería recibir, pero que só teño eu.

Non teño (ata agora) outra forma de demostrarche o moito que che cielo.

Pero sei que o sabes aínda cando moitas veces disme que iso só o sei eu… e eu

agregaría que Divos tamén o sabe.

Sería bo que llo preguntes a el. O que che podo dicir é que por algo moi bo foi

que Divos púxoche no meu camiño.

As cousas entre nós non foron de casualidade.