Page 2 - O ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ

«Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης»

Ο Εκκλησιαστής (Ἐκκλησιαστής, εβρ. )είναι ένα από τα 24 βιβλία της Τανάκ (της ιουδαϊκής Βίβλου), και το εικοστό έβδομο από τα 49 της Ορθόδοξης
Χριστιανικής Παλαιάς Διαθήκης, γραμμένο κατά την περίοδο από το 450 ως το 180 π.Χ..

Στην Εβραϊκή Βίβλο κατατάσσεται στα λεγόμενα Κεθουβείμ (στην ελλην.: «Αγιόγραφα»), ενώ στη χριστιανική Αγία Γραφή συγκαταλέγεται στα
πρωτοκανονικά «διδακτικά» («Βιβλία της Σοφίας»). Ο τίτλος «Εκκλησιαστής» (που μεταγράφηκε αμετάφραστος στη λατινική, και από εκεί σε όλες τις
ευρωπαϊκές γλώσσες, ως Ecclesiastes) είναι η ελληνική απόδοση του εβραϊκού Κοχελέτ ή Κοχελέθ (Kohelet ή Qoheleth), που σημαίνει αυτόν που
συγκαλεί συνέλευση (πρβλ. «εκκλησία του δήμου»), αλλά παραδοσιακά μεταφράζεται ως «Διδάσκαλος» ή «Κήρυκας», το ψευδώνυμο που
μεταχειρίζεται ο συγγραφέας του βιβλίου.

Τ ο βιβλίο αποτελεί περιγραφή εμπειριών και συναγωγή διδαγμάτων από αυτές, συχνά αυτοκριτικών. Ο συγγραφέας, που μας συστήνεται ως «υιός
Δαβίδ» και βασιλιάς στην Ιερουσαλήμ, εξετάζει το νόημα της ζωής και το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να ζει κάποιος. Διακηρύσσει ότι όλες οι πράξεις
του ανθρώπου είναι ενδογενώ, «ανάσα του ανέμου», δηλαδή μάταιες, καθώς τόσο ο πλέον σώφρονας, όσο και ο πλέον άφρονας καταλήγουν στον
θάνατο. Ο Εκκλησιαστής ωστόσο σαφώς υιοθετεί τη σωφροσύνη ως μέσο για μια καλή επίγεια ζωή. Στο φως της ματαιότητας αυτής της ζωής, ο
άνθρωπος πρέπει να απολαμβάνει τις απλές χαρές της καθημερινής ζωής, οι οποίες είναι δώρα από το χέρι του Θεού. Τ ο βιβλίο καταλήγει με την
παραίνεση: «τὸν Θεὸν φοβοῦ καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ φύλασσε, ὅτι τοῦτο πᾶς ὁ ἄνθρωπος." (κεφ. ιβ΄, στ. 13).

Ο Εκκλησιαστής άσκησε βαθιά επίδραση στη λογοτεχνία και γενικότερα στη σκέψη του δυτικού κόσμου. Περιέχει τις πολύ γνωστές φράσεις «ματαιότης
ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης» (κεφ. α΄, στ. 2) και «ουδέν καινόν υπό τον ήλιον» (α΄ 9).

Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ