Page 25 - Στιγμές No14 - ΛΕΥΚΩΜΑ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΙΒΑΔΙΩΝ

Διαγωνισμοί και Διακρίσεις

14ος Παγκύπριος & Πανελλήνιος Λογοτεχνικός

και Καλλιτεχνικός Διαγωνισμός

με θέμα: «50 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΗΣ»

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ

Χαραλάμπους Λύσια Α11 Στυλιανού Αντρέας Α11

24 / 7 / 1974 (Απόσπασμα) Παιδί με μια φωτογραφία στο χέρι (Απόσπασμα)
Ξημερώματα Πέμπτης! Ξύπνησα! Εκείνο το πρωί, γιατί δεν Ήταν ξημερώματα 20ης Ιουλίου. Σειρήνες ακούγονταν από
άφησα την τελευταία μου πνοή· Θα ήταν σαν ένα δώρο σταλμένο παντού. Μια φωνή από το κόκκινο ραδιόφωνο του πατέρα μου
απ’ τον Θεό την κατάλληλη ώρα, εκείνη την καταραμένη στιγμή. κάλεσε όλους τους άντρες να πάνε να υπηρετήσουν την πατρίδα
Εκείνο το πρωί, νόμιζα πως έβλεπα εφιάλτες. Αεροπλάνα να πετά- τους. Ο πατέρας μου, την ίδια εκείνη ώρα ήρθε και μάς αγκάλιασε
νε από πάνω μας, μανάδες να κλαίνε, παιδιά να ουρλιάζουν. Το και μάς είπε «πρέπει να πάω». Η μητέρα μου με βουρκωμένα μά-
τέλος, ξέραμε πως ερχόταν, ήταν μια κλωστή έτοιμη να κοπεί. Ξύ- τια, του ζήτησε να το ξανασκεφτεί, μα ο πατέρας μου ήταν ανέν-
πνησα. δοτος. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδα τον πατέρα.
O πατέρας μου, δεν ήταν σπίτι-παράξενο, αφού με καλημέριζε Μόλις, έφυγε ο πατέρας μου, η μητέρα μου πήρε ένα μικρό
κάθε πρωί, αφού ήμουν το μοναχοπαίδι του, «ο γιόκας του», όπως σακίδιο και πήγε και μάζεψε όλα τα απαραίτητα και βγήκαμε έξω
με έλεγε. Ξύπνησα και δεν μύριζα τον παράδεισο-τα φρέσκα μυ- για να πάμε κάπου, το πού όμως για έμενα ήταν άγνωστο. Μόλις
ρωδικά και τα λουλούδια της μάνας μου, που τα φρόντιζε σαν να βγήκαμε από το σπίτι είδαμε μία εικόνα, που δεν μπορώ να την
είχαν ψυχή-μύριζα την κόλαση-καπνούς ...φωτιές. Σηκώθηκα και περιγράψω. Εκείνη τη στιγμή η μητέρα με εμένα, έξι χρόνων, στην
αντίκρισα την πραγματικότητα. Δεν ήτανε όπως τα άλλα πρωινά - αγκαλιά της άρχισε να τρέχει, για να προλάβουμε το λεωφορείο.
το ζεστό γάλα το πρωί με το βιβλίο στο χέρι, το κουδούνι του σχο- «Τώρα πού πάμε»; τη ρώτησα... Πριν προλάβει καν να μου α-
λείου, που κτυπούσε στις οκτώ το πρωί, το κυνηγητό με τα παιδιά παντήσει, μάς σταμάτησαν κάποιοι Τούρκοι στρατιώτες. Μάς κα-
της γειτονιάς, η χαρά ... η άφθονη χαρά που είχα. Αυτό το πρωινό τέβασαν κάτω από το λεωφορείο με πολύ βάρβαρο και βίαιο τρό-
έδειχνε αλλιώτικο το βλέμμα της μάνας μου, που προσπαθούσε να πο. Ο φόβος, η θλίψη και το κλάμα κυριαρχούσαν σε όλα τα πρό-
κρύψει τον φόβο, την ανησυχία, τον τρόμο... σωπα...
Μου ’πε χωρίς να μου ρίξει ματιά, σαν να ήθελε να κρύψει κάτι.
- Φτιάξε τα πράγματά σου, φεύγουμε...

Υπεύθυνη Καθηγήτρια
Κυριακή Γενάρη, Φιλόλογος

2
0
3

-

|
23
2
4

ΙΓ
Μ
Ε
ΣΤΙΓΜΕΣ 2023 - 2024 | 23
Σ
Τ
2
0
2
Σ