Page 9 - VAJIRAVUDH
P. 9
APPRECIATION
ี
ี
9 ปีผ่านไปไวเหมือนโกหกนะครับ จากเด็กน้อยชั้นประถมใน ในวันท่พวกเราก้าวออกจากโรงเรียนของเสด็จพ่อรัชกาลท 6
่
ั
้
ี
ู
ั
ี
ุ
ุ
ี
้
วันน้นส่หน่มน้อยท่จบช้นมัธยมปลายอย่างสมบูรณ์แบบในวันน ร่นน ี ้ แห่งน นับว่าเป็น OV เต็มตัว ชีวิตหลังจากน้แต่ละคนต้องเลือกทางเดิน
ี
ู
ั
ั
ุ
ึ
ี
่
ุ
อย่กับผมจนถึงมัธยมศึกษาปีที 3 นับว่าเป็นร่นท่ผมประทับใจร่นหน่ง ของตนเอง ก้าวเดินไปทีละข้น ก้าวอย่างม่นคงหนักแน่น เส้นชัยในชีวิต
ื
ู
ำ
ประทับใจในความใจส ไม่ยอมแพ้ต่อความลาบาก เรียนร้วิธีก้าวผ่าน ไม่เล่อนมาหาเรามีแต่เราต้องเดินหน้าเข้าหาเส้นชัยน้นเอง บางคนเดินช้า
ั
ู
้
ปัญหาอุปสรรคทั้งด้านร่างกายและจิตใจ รุ่นนี้หลายคนมีโอกาส บางคนเดินเร็ว ไม่ต้องเปรียบเทียบกัน ระหว่างทางต้องเรียนร้ส่งใหม ๆ
ิ
่
ู
ั
ู
ี
่
้
ื
ั
้
ำ
ู
้
พบผมทหองทางาน และทเรือนผบงคบการ ซึ่งมทงมาพบเอง และจาใจ ตลอดเวลา อย่าหยุดเรียนร แล้วเราจะเติบโตไปเร่อย ๆ วันหน่งเราจะต้อง
ั
ึ
ี
่
ึ
ำ
ี
้
่
ี
ิ
ี
่
้
ำ
ต้องมาเพราะก่อวีรกรรมไว และก็มีอีกจานวนมากท่ได้พบตามจุดต่าง ๆ เรมสวมหัวโขน มีบทบาทมีความรับผิดชอบในหน้าท่การงาน นานวันไป
ในโรงเรียนหลากหลายวาระโอกาส ผมต้องขอขอบคุณพวกเราทุกคน หัวโขนจะใหญ่ข้นและหนักข้น เราจึงต้องมีต้นคอท่แข็งแรงเพียงพอท่จะ
ี
ึ
ึ
ี
ในร่นน้ท่มีส่วนเติมประสบการณ์ท่น่าประทับใจ 5 ปีใน 39 ป ของชีวิต ไม่ทำาให้หัวเราเอียงไปเอียงมา และมีบ่าที่แข็งแรงเพียงพอจะแบกรับ
ุ
ี
ี
ี
ี
ความเป็นครูของผม แรงกดดัน และแรงกระแทกทั้งหลายที่มาพร้อมกับหัวโขนนั้น สิ่งที่
ำ
ี
ตลอด 9 ปีในโรงเรียนนี้ พวกเราแต่ละคนได้ผ่านเหตุการณ์ จะทาให้คอ และบ่าของเราแข็งแรงเพียงพอ คือ ความด ความเมตตา
้
ำ
ต่าง ๆ มากมาย บางคนคาดหวังจะได้เคร่องหมายสามารถทางดนตรี และความมีสต ถ้าพวกเราทาได เราจะพบว่า ในวันก่อนท่เราจะสวมหัวโขน
ิ
ี
ื
หรือกีฬา แตไมได บางคนคาดหวังจะไดถือใบคะแนน แตมีคนที่ ในระหว่างท่เราสวมหัวโขน จนกระท่งวันท่เราถอดวางหัวโขนในอีก 40 ป ี
ี
ี
ั
่ ่
้
้
่
เรียนเก่งกว่าที่เราไม่เคยเอาชนะได้เลย บางคนคาดหวังจะติดทีม ข้างหน้า เราก็ยังคงเป็นคนดีคนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงผมขออัญเชิญ
ึ
่
์
ี
่
กีฬาของโรงเรียน แต่โค้ชก็ไม่เลือก บางคนคาดหวังจะเป็นหัวหน้าคณะ บทพระราชนิพนธในล้นเกลารัชกาลท 6 เร่องท้าวแสนปมตอนหน่งวา
ื
้
แต่ผู้กำากับก็ไม่เลือก บางคนอยากได้ทุนเรียน แต่กรรมการคัดเลือก
ก็ไม่ให้ บางคนคาดหวังให้ผู้บังคับการแก้ปัญหาให้ แต่ผู้การก็ไม่ช่วย “ในลักษณ์นี้ว่าน่าประหลาด
อะไรเลย และอีกร้อยเรื่องแห่งความผิดหวัง ผมอยากชวนพวกเรา เป็นเชื้อชาตินักรบกลั่นกล้า
ลองนั่งคิดทบทวนว่าเราก้าวข้ามผ่านความผิดหวังเหล่านี้มาได้ เหตุไฉนย่อท้อรอรา
อยางไร แตละคนลวนมีวิธีรับมือของตน รอยคนก็รอยวิธี แตที่ หรือจะกล้าแต่เพียงวาที
้
่
้
่
่
้
เหมือนกันคือ ทุกคนผ่านมันมาได้แล้ว ประสบการณ์เหล่านี้จะทำา เห็นแก้วแวววับที่จับจิต
ใหเรา “เติบโต” ขึ้น สิ่งของจะเคลื่อนที่ไปขางหนาไดยอมตองมี ใยไม่คิดอาจเอื้อมให้เต็มที่
้ ่
้
้
้
้
แรงต้าน และเกิดแรงเสียดทาน มีผู้กล่าวไว้ว่า ถนนที่เรียบเกินไป เมื่อไม่เอื้อมจะได้อย่างไรมี
วัดรถดีไม่ได้ ชีวิตที่เรียบเกินไป ก็สร้างคนไม่ได้ บาดแผลอาจสร้าง อันมณีหรือจะโลดไปถึงมือ”
ความเจ็บปวดใหก็จริง แตมันก็สรางคนที่แข็งแกรงขึ้นมาดวย
้
้
่
่
้
เชนกัน ทวาชีวิตมีสองดานเสมอเก็บดานที่ดีนาประทับใจเป็น สุดท้ายนี้ ผมขอให้พวกเรา VC / OV 96 ทุกคนได้ใช้ชีวิต
้
่
่
่
้
ความทรงจำา เก็บด้านร้าย ๆ ไว้เป็นบทเรียน เป็นบทเรียนที่ไม่มีสอน ให้สมกับเป็นสุภาพบุรุษวชิราวุธ จิตใจทาร้ายคนไม่ควรม แต่จิตใจ
ำ
ี
ในห้องเรียน นับว่าพวกเราได้ร่มใหญ่จากวชิราวุธวิทยาลัยไป ป้องกันตนเองก็ไม่ควรละเลยเช่นกัน รักษาความสัมพันธ์และรักษา
คนละคัน ใช้ประสบการณ์เหล่านี้เป็นร่มสำาหรับใช้เดินฝ่าฝน พบ ความสมดุลให้เดินไปพร้อมกัน จงภูมิใจในทุกสิ่งที่ทำา จงทำาวันนี้ให้
เจออุปสรรคต้องไม่ย่อท้อ ไม่ใช่เจอฝนก็เอาแต่ถือร่มหลบอยู่ใต้ ดีกว่าเม่อวานเสมอ เพ่อท่เวลาต่นข้นมาส่องกระจกตอนเช้า เราจะ
ี
ื
ึ
ื
ื
ั
ี
หลังคา ให้กางร่มแล้วเดินออกไปท้าทายฝน หากลื่นล้มเปียกปอน ได้ไม่ละอายต่อคนท่เราเห็นในกระจกน้น จงก้าวออกไปท้าทายโลก
ก็แค่ลุกขึ้นแล้วเดินต่อไปให้ถึงเป้าหมายที่ตั้งไว้ ง่าย ๆ เช่นนั้นเลย ใบใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิมอย่างกล้าหาญ โชคดีทุกคนครับ
9
