Page 7 - Gebbe verhaal

Mirko de mier tegen. “Kun jij me helpen? Ik ben op zoek naar een tas voor mijn bal,” zegt Gebbe. “Nee,” zegt Mirko, “wij mieren dragen altijd alles zelf.” Een eind verderop fladdert een vlinder die hij kent. Ooit heeft Gebbe haar een dienst bewezen. “Kun jij me helpen misschien? Ik zoek een tas voor mijn bal.” “Ik zou het graag willen, maar wij vlinders dragen geen tassen. We hebben ze niet nodig, want het stuifmeel blijft vanzelf in onze vacht hangen. Vliegen met een tas lijkt me trouwens erg zwaar.” Als Gebbe thuiskomt, is hij niet meer zo vrolijk. Het is toch moeilijker dan hij dacht om een tas te vinden. Maar Gebbes mamma weet een oplossing. “Ik zal een tas voor je maken,” zegt ze. Met rietstrootjes rijgt ze enkele stevige waterleliebladen aan elkaar. Van waterplanten vlecht ze een paar schouderbanden en naait die aan de tas. Gebbes bal past er precies in. Hij doet zijn nieuwe rugzak op en bekijkt zichzelf in de waterspiegel. “Dat ziet er cool uit, dankjewel mamma!” zegt hij en springt meteen naar buiten. Net als die ochtend zwemt hij het eerste stuk door zijn eigen sloot. Pfff, het voelt wel raar. Hij zwemt iets te diep door het gewicht van de tas. Hij moet zich inspannen om aan de oppervlakte te blijven, zodat de tas geen weerstand vormt in het water. Maar het idee dat zijn nieuwe vrienden hem nu cool zullen vinden maakt hem blij. Hij voelt zich zelfs een beetje voornaam met zijn nieuwe rugzak.