Page 27 - poor.indd
P. 27
26
“เคยบุกมาวัดตั้งแต่ปี พ.ศ. 2539 เพราะไม่เข้าใจว่าวัด
เอาเงินไปทำาอะไรตั้งมากมาย เนื่องจากมีคนชวนทำาบุญสร้าง
พระธรรมกายประจำาตัว 2 องค์ ตั้ง 20,000 บาท อีกทั้งยังมี
แต่ข่าวโจมตีวัดสารพัด ก็เลยตัดสินใจมาพิสูจน์ให้เห็นว่า..วัด
เป็นอย่างไรกันแน่ ซึ่งพอมาถึงก็เห็นคนจำานวนมากนั่งสมาธิกัน
อย่างสงบเต็มสภาธรรมกายสากล เห็นห้องนำ้าเป็นพัน ๆ ห้อง
มีข้าว มีนำ้าแจกให้กินฟรี มีนักศึกษามายืนไหว้ต้อนรับ แถมมารับ
ลูกเราไปเลี้ยงแทนให้ในช่วงที่เราไปร่วมกิจกรรมนั่งสมาธิ พอเห็น
แบบนี้ ด้วยความที่เราเป็นนักธุรกิจ ต้องหมุนเงินลงทุนบวกลบ
กลบหนี้ตลอดเวลา จึงคำานวณออกว่า..แจกข้าวให้คนกินฟรีเยอะ
ขนาดนี้ วัดต้องใช้ค่าใช้จ่ายเท่าไร สร้างห้องนำ้าเยอะขนาดนี้
ต้องใช้เงินมากขนาดไหน อีกทั้งการทำาให้วัยรุ่นนักศึกษายอมมา
บำาเพ็ญประโยชน์ที่วัด โดยไม่ไปเตร็ดเตร่เที่ยวห้าง มั่วสุม ติดเกม
วัดนี้..มีวิธีการสอนได้อย่างไร ซึ่งพอเราฉุกคิดได้อย่างนี้ นำ้าตา
มันไหลออกมาเลย รู้สึกเสียใจที่เข้าใจวัดผิด เพราะหลงเชื่อข่าว
จึงบอกกับตัวเองตอนนั้นว่า เราน่ะ..บาปมาก ที่หลวงพ่อสอน
ไม่ให้คนทำาชั่ว และสร้างวัด ก็ไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เรายังไปคิด
ไม่ดี กับท่าน ตัวเราซะอีก ที่เกิดมาก็ไม่เคยช่วยใครเลย
หลังจากเราหายสงสัยเรื่องวัดแล้ว วัน ๆ ก็วุ่นวายกับการ
ทำามาหากิน แต่นับวันก็ยิ่งเครียดขึ้นเรื่อย ๆ เนื่องจากต้องหาเงิน
ไปใช้หนี้ที่โอดีเงินธนาคารมาหลายล้านบาท คือ ทำางานแบบไม่มี
เวลากิน เวลานอน โหมเอาชีวิตแลกกับเงินจนเหนื่อยสายตัว
แทบขาด จนกระทั่งปี พ.ศ. 2549 อยู่ ๆ ก็มีอาการตัวซีดเหลือง
