Page 19 - ไฟลหนงสอแผนดนของเรา9_Neat
P. 19
วี้
หว่อ… วี้หว่อ…
เสียงสัญญาณเตือนภัยจากรถต ารวจดังขึ้น บอกให้ผู้คนที่ได้ยินรับรู้ว่า ก าลังมี
เหตุด่วนเหตุร้ายเกิดขึ้นที่ไหนสักแห่ง ขณะที่รถซึ่งส่งเสียงสัญญาณนี้แล่นผ่านไป หนู
ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นจากที่นอนทุกที
“ อีกแล้วเหรอ...” ค าถามจะเข้ามาก่อนเป็นอันดับแรก และ “เมื่อไหร่” ก็จะ
ตามมา เมื่อไหร่ที่ปัญหาความขัดแย้งต่างๆในอ าเภอสะเดาจะหมดสิ้นไปเสียที ยิ่งได้ยิน
เสียงสัญญาณเตือนภัยจากรถต ารวจบ่อยเท่าไหร่ มันยิ่งท าให้หนูรู้สึกหดหู่ใจเป็นอย่างยิ่ง
หนูว่าตอนนี้มันถึงเวลาแล้วค่ะ ถึงเวลาที่เราผู้เป็นพลเมืองจะช่วยกันดูแลสะเดาของเราให้
น่าอยู่กว่านี้
หนูขอเริ่มจากปัญหาของยาเสพติด ปัญหานี้ถูกกระจายอยู่เกือบทุกพื้นที่ ไม่เว้น
แม้แต่สะเดาของเรา แม้ปัญหานี้จะถูกเจ้าหน้าที่ก าจัดไปมากแล้ว แต่ก็ยังไม่หมดสิ้นไป
เสียที ยังมีคนกลุ่มน้อยที่ลักลอบค้าขายกันอย่างไม่เกรงกลัวกฎหมายแต่อย่างใด ไม่เว้น
แม้แต่พื้นที่ในชุมชนเล็กๆที่หนูอาศัยอยู่ หนูจึงมีความคิดฝันอยากจะเห็นเมืองสะเดาเป็น
พื้นที่ปราศจากยาเสพติด เมื่อเราสามารถลดปัญหายาเสพติดลงได้ เราก็จะสามารถลด
ปัญหาอาชญากรรมซึ่งมีสาเหตุมาจากยาเสพติดได้อีกด้วย หนูไม่อยากให้คนกลุ่มนี้
ขยายตัวจนล้นเมือง ยิ่งอ าเภอสะเดาของเราเป็นพื้นที่เขตเศรษฐกิจพิเศษเป็นพื้นที่ที่อยู่ติด
กับประเทศมาเลเซีย มีด่านศุลกากรถึง 2 ด่าน ซึ่งไม่ใช่ติดต่อค้าขายเพียงแต่กับประเทศ
มาเลเซียเท่านั้น แต่เราติดต่อค้าขายกับสิงคโปร์ จีน และอื่นๆอีกด้วย นั่นย่อมหมายถึง
วงการธุรกิจมืดก็ยังสามารถกระจายไปยังประเทศเพื่อนบ้านของเราได้อีกด้วย ซึ่งจะ
กระทบถึงชื่อเสียงทั้งของอ าเภอสะเดา ของจังหวัดสงขลา และของประเทศไทย
แม้ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ผู้คนได้ร่วมกันท ากิจกรรมต่างๆ เพื่อรณรงค์ต่อต้าน
การค้ายาเสพติดมาโดยตลอด เพื่อท าให้สะเดาของเราเป็นพื้นที่สีขาว แต่เมืองสะเดาก็ยัง
เป็นพื้นที่สีเทาอยู่นั่นเอง ด้วยเหตุจากความเห็นแก่ตัวของคนกลุ่มนี้ ซึ่งคอยลักลอบ
ค้าขายยาเสพติดในพื้นที่อยู่ตลอดเวลา
