Page 333 - Risale-i Nur - Sözler

YİRMİDÖRDÜNCÜ SÖZ 335

İşte nasıl eğer bir adam hem hoca, hem zabit, hem adliye kâtibi, hem
mülkiye müfettişi olsa; onun herbir dairede birer nisbeti, birer vazifesi,
birer hizmeti, birer maaşı, birer mes'uliyeti, birer terakkiyatı ve
muvaffakıyetsizliğine sebeb birer düşman ve rakibleri oluyor. Ve Padişaha
karşı çok ünvanlarla görünüyor ve görür. Ve çok lisanlarla ondan meded
ister. Ve âmirinin çok ünvanlarına müracaat eder. Ve düşmanların
şerrinden kurtulmak için, muavenetini çok suretlerle taleb eder. Öyle de:
Çok Esmaya mazhar ve çok Vazifelerle mükellef ve çok düşmanlara
mübtela olan İnsan, Münacatında, İstiazesinde çok İsimleri zikreder.
Nasılki Nev-i İnsanın medar-ı fahri ve elhak en hakikî İnsan-ı Kâmil olan
Muhammed-i Arabî Aleyhissalâtü Vesselâm, Cevşen-ül Kebir namındaki
Münacatında binbir İsmiyle Dua ediyor; ateşten İstiaze ediyor. İşte şu
Sırdandır ki Sure-i
َِ سا َنخ َ ا َ ْل َ ِ سا َ س َ و َوْلا َ َ ِرشَن ِ ڬ َ َ م َ ِ سا َّ ِ ِ َ ا ِ س َ ڬ َ َ ا َ هىل َ ا ل َ ن َ نلا َك ِ ِ َ م َ ل َ ڬ َ ِ سانل اَ َِ ب َ َ ر ِ ب َ ذوع اَ ْ لق
ن
َّ
َّ
َّ
ْ
ْ
ن ن
ِّ
ِّ
ِ
ِ
de üç ünvan ile İstiazeyi emrediyor ve مي ۪ ح َّ َ رل اَ ِنمحرل اَ لِلّا َ ِم َ بِ de üç
ى ْ َّ
ه
ْ
İsmiyle İstianeyi gösteriyor.

İKİNCİ DAL: Çok Esrarın anahtarlarını tazammun eden iki Sırrı beyan
eder.

Birinci Sır: "Evliya niçin Usûl-i Îmaniyede ittifak ettikleri halde, Meş-
hudatlarında, Keşfiyatlarında çok tehalüf ediyorlar. Şuhud derecesinde olan
keşifleri bazan hilaf-ı vaki' ve muhalif-i hak çıkıyor? Hem niçin Ehl-i Fikir
ve nazar, herbiri kat'î bürhan ile hak telakki ettikleri efkârlarında, birbirine
mütenakız bir surette Hakikatı görüyorlar ve gösteriyorlar. Bir Hakikat
niçin çok renklere giriyor?"

İkinci Sır: "Enbiya-yı Salife, niçin Haşr-i Cismanî gibi bir kısım Erkân-
ı Îmaniyeyi, bir derece mücmel bırakmışlar, Kur'an gibi tafsilât verme-
mişler. Sonra Ümmetlerinden bir kısmı ileride o mücmel olan Erkânı,
inkâra kadar gitmişler? Hem niçin hakikî Ârif olan Evliyanın bir kısmı
yalnız Tevhidde ileri gitmişler. Hattâ Derece-i Hakkalyakîne kadar gittik-
leri halde, bir kısım Erkân-ı Îmaniye onların meşreblerinde pek az ve
mücmel bir surette görünüyor. Hattâ onun içindir ki, onlara tebaiyet
edenler, ileride o Erkân-ı Îmaniyeye lâzım olan ehemmiyeti vermemişler.
Hattâ bazıları sapmışlar. Mâdem bütün Erkân-ı Îmaniyenin inkişafıyla
hakikî kemal bulunur. Niçin Ehl-i Hakikat bazısında çok ileri ve bir
kısmında çok geri kalmışlar. Halbuki bütün Esmanın Mertebe-i