Page 169 - การทะเบียนประวัติอาชญากร
P. 169

๑๖๒



              ÇÔ¸Õ¡ÒþÔÁ¾½†ÒÁ×ÍËÃ×ͽ†Òà·ŒÒȾ

                          บางครั้งการตรวจพิสูจนเอกลักษณบุคคล อาจตองใชการตรวจเปรียบเทียบลายฝามือ
              หรือฝาเทานอกเหนือจากการตรวจเปรียบเทียบลายนิ้วมือ  จึงจําเปนตองมีการพิมพฝามือ

              หรือฝาเทาศพประกอบเพิ่มเติม หลักการโดยรวมคือ ใหพิจารณาสภาพศพกอนวาอยูในสภาพใด เชน
                          - กรณีลายฝามือหรือฝาเทา มีลายเสนชัดเจน หลังจากทําการฆาเชื้อและขจัด

              สิ่งสกปรกออกไปหมดและเช็ดใหแหงสนิทแลว ใหพิมพโดยใชผงฝุนสีดําและสติ๊กเกอรลอกลายฝามือ
              หรือฝาเทาศพ  ตามวิธีที่ ๓

                          - กรณีผิวหนังชั้นนอกของฝามือหรือฝาเทาหลุดลอนหายไปหรือเหี่ยวแหงหนังติดกับ
              กระดูก หลังจากฆาเชื้อและขจัดสิ่งสกปรกออกไปหมดแลว ใหนําฝามือหรือฝาเทาศพจุมในนํ้ารอน
              ที่กําลังตมเดือดประมาณสิบวินาที ฝามือหรือฝาเทาศพก็จะพองขึ้นมา จากนั้นใชแอลกอฮอลเช็ด

              ทําความสะอาดใหทั่ว และใชผาดิบเช็ดฝามือหรือฝาเทาศพใหแหงสนิท แลวพิมพโดยใชผงฝุนสีดํา

              และสติ๊กเกอรลอกลายฝามือหรือฝาเทาศพ ตามวิธีที่ ๓
                          การทาบสติ๊กเกอรและลอกสติ๊กเกอร  ใหเริ่มจากดานขอมือไปทางปลายนิ้วและใช
              ผาขาวดิบปาดบนสติ๊กเกอรใหผงหมึกติดใหทั่วสติ๊กเกอรนั้น




              ¡Òúѹ·Ö¡ËÃ×Í¡ÃÍ¡¢ŒÍ¤ÇÒÁã¹áºº¾ÔÁ¾
                          ขอความในแบบพิมพแตละชองเปนประโยชนแกผูเกี่ยวของทุกฝาย ฉะนั้นจึงจําเปน

              ตองบันทึกหรือกรอกใหครบทุกชอง อยาใหขาดตกบกพรองได โดยตองเขียนดวยตัวบรรจง หรือพิมพ
              ใหชัดเจน อานงาย รวมทั้งตองระบุประวัติและตําหนิรูปพรรณโดยละเอียดตามชองที่กําหนดสําหรับ

              ชอง “ตําหนิ/พิการ/ลายสัก” กับ “ลักษณะและนิสัยอันเปนที่นาสังเกต” นั้น มีความสําคัญในการจดจํา
              ตัวบุคคล ถาบันทึกหรือกรอกขอมูลโดยชัดเจน เชน ลายสักมีรูปรางเปนอยางไร เรียกชื่อวาอยางไร

              มีขอความวาอยางไร อยูบริเวณไหนของรางกายหรือผูถูกพิมพพูดจาแสดงอากัปกิริยาใดๆ เชน เปนใบ
              ตาบอด พูดติดอาง กะพริบตาขางใดขางหนึ่งเปนประจํา สําเนียงการพูด ฯลฯ ลักษณะนิสัยประจําตัว

              เชนนี้ เปนลักษณะและนิสัยของบุคคลที่เกิดจากความเคยชิน  ซึ่งปกติจะเปลี่ยนแปลงไมได ซึ่งเปนผลดี
              แกการจดจําตัวบุคคลไดอยางหนึ่ง

                          กรณีนิ้วใดดวนหรือพิการหรือไมสามารถพิมพได ตองหมายเหตุไวในชองนิ้วนั้นใหชัดเจน
              อยาปลอยทิ้งใหวางไว

                          นอกจากนี้ตองระบุชื่อผูถูกพิมพลายนิ้วมือ เจาหนาที่ผูพิมพลายนิ้วมือ ผูบันทึกขอความ
              และพนักงานสอบสวนพรอมทั้งลงลายมือชื่อใหครบตามชองที่กําหนด หากผูถูกพิมพลายนิ้วมือ
              ไมสามารถลงลายมือชื่อไดใหพิมพนิ้วหัวแมมือขวาแทนการลงลายมือชื่อ พรอมทั้งหมายเหตุวา

              พิมพจากนิ้วใด
   164   165   166   167   168   169   170   171   172   173   174