Page 64 - KATHANG-SINING a4

Lalabing-apatin
Lalabing-animin
Hanggang Kamatay
Kalapati
Bakit ba kailangan nilang lumisan sa atin,
Pwede naman natin silang lubos na mahalin, Oh! Aking sinisinta, ika’y aking tinitingala,
Gusto sana n’atin ngunit ayaw nila satin, Mga porselanang kutis at mala anghel mong mukha,
Lalayo nalang bigla para bang nabibitin. Ang bumubuo ng araw ko, oh aking Magdalena,
Oh aking Magdalena, tunay talagang aking reyna.
Ngunit mahal, alam ko’ng sa una pa lang naman,
Pagnanasa mo’y tal’gang maraming kabalaghan, Mukha at kalooban mong kay busilak at kay ganda,
Mga galaw mo namang hindi pangkaraniwan, Ngunit puri mo’y dinungisan at tinapakan na nila,
Kaya ko nalaman na ikaw ay mang-iiwan lang. Dinurog ang pagkatao mo, ng mapanghusgang mata,
Pero na natili kang matatag sa mata ng iba.
Oh ! kaya’t mahal wag ka namang magkunwari pa,
Alam ko naman sa dulo’y mawawala ka, Kita ko ang paglandas ng mga tubig sa’yong mata,
Alam ko namang sa dulo’y mamamaalam ka, Mga matang mapanghusga dahil ika’y naiiba,
Alam ko naman na sa dulo ay lilisan ka. Naiiba ang gawi ng pagkaroon niyo ng pera,
‘Di mo to gusto pero pikit matang ito’y ginawa.
Dito nalang po ako at mag hihintay sayo,
Sakaling mamatay ako sa kakahintay mo, Ikay prinsesa ng iyong ama ngunit bayaran ka,
Wag ka nalang sanang pumunta sa kabaong ko, Tiniis ang pait para matawid ang gutom nila,
Dahil hindi ko na mapunasan ang luha mo. Tanging pagtangis ang sukli mo sa mga haplos nila,
Naging bingi’t bulag sa uri ng buhay meron siya.

57 58