Page 86 - SULAT-SINING-2 A4
P. 86
nagmamakaawang papasukin ang mga ito sa kaniyang bahay. malalaman mo na ako‟y ubod ng yaman ay tiyak ika‟y mapapa-
Ang nasabi lang ng Don ay “para ano para magkalat kayo sa oo nalang kaagad sa akin”. Nag-iba ang mukha ng dalaga,
pamamahay ko manigas kayo sa lamig”. At ang Don ay mukha itong galit na galit. “Ako si Diwatang Karaya, matagal
pumasok na sa kaniyang silid. Lumipas ang gabi ng delubyo, na kitang sinusubaybayan ilang beses ko nang pinalagpas ang
gumising ng parang walang nangyari si Don Obando. mga pagkakasala mo”. Biglang umatras ang Don ang akmang
sasakay na sana ito sa kaniyang kabayo ngunit, naninigas ang
Nagagalit pa ito dahil ang kaniyang mga manggagawa katawan nito at hindi makaalis. “Tumigil ka at harapin mo ang
ay wala pa‟t hindi pa nagtatrabaho. iyong kaparusahan!” pasigaw na sambit ng Diwata.
Lumabas ang Don sa kaniyang bakuran, galit na tonong “Sinusumpa kita na maging kasing tigas ng puso mo”.
sabi “bakit tanghali na‟t wala pang nag-umpisahang Humihingi ng kapatawaran si Don Obato subalit huli na ang
magtrabaho sainyo, aba! „di ko kayo binabayaran para lahat.
magpasarap buhay lang!”. Biglang natahimik ang Don ng
mapansin niyang nagkalat nag mga bangkay sa kaniyang Umiiyak na lumapit ang kaniyang inang si Donya
paligid. Lumapit si Mang Ernesto ang pinakamatanda na Orlanda. Dagdag pa ng Diwata “ika‟y tatawaging Obato na
manggagawa sa kanilang hacienda. Umiiyak ito at tinura sa pakikinabangan ng mga tao sa pamamagitan ng paggawa nila
Don na “kasalanan mo ito kung kaya‟t kami ay nawalan ng ng bahay na yari sayo. “Dahil ito sa kabaitan ng iyong ina,
mga mahal sa buhay, dahil sa iyong pagiging sakim sa iyong kung kaya‟t may pakinabang ka pa”. Habang tumatagal ay
sobrang mapagmataas at walang awa sa kapwa kasalanan mo dadami ka at makikita ka sa bawat sulok ng mundo. At
lahat ng ito” ani ni Mang Ernesto. Ngumisi lang ang Don at nagkapira-piraso sa maliliit at bilog na matitigas si Obato.
sinabing “wala akog pakialaman sainyo! Ako pa talaga ang Ginawang bahay ang mga bagay na ito na tinawag ng mga tao
may kasalanan ha? kasalanan ko bang pobre kayo?”. na Obato. Ito ay mas matibay kahit dumaan man ang malalakas
Napaluhod na lamang si Mang Ernesto at umiyak ito ng todo, na bagyo. Naglaon ay tinawag nila itong “Bato” na kasing tigas
pagalit itong nagsalita na “kaw sana‟y parusahan ng Diyos ng puso ni Obato.
Ama, sana ako ay pakinggan ng Diwatang si Karaya ikaw sana
ay isumpa!”.
Tumalikod na lamang si Don Obato at sumakay ito sa
kaniyang kabayo papunta sa kanilang taniman. Habang
tinitignan ni Obato ang mga nasalantang tanim ay napansin
niya ang isang dalaga na ubod ng ganda na namimitas ng mga
prutas. Nabighani ang Don sa taglay nitong ganda. Bumaba
siya agad sa kaniyang kabayo, “pakasalan mo ako” ani ng Don.
Natawa ang dalaga, “hindi mo ba muna tatanungin ang aking
pangalan?”. Sumagot naman agad ang Don “bakit pa pag
81 82
