Page 49 - การวิจัยทางศิลปะ
P. 49
หลักการวิจัยทางศิลปะ 41
ขอ้ มลู ทางเอกสาร การวเิ คราะหข์ อ้ มลู ทางสถติ ิ การวเิ คราะหข์ อ้ มลู ผลงานศลิ ปะ แลว้ นา มาเปน็ ประเดน็ การสร้างสรรค์ผลงาน โดยนักวิจัยจะต้องศึกษาเหตุปัจจัยต่างๆ เพื่อวิเคราะห์เนื้อหาสาระ วิธีการ และจดุ มงุ่ หมายดา้ นประโยชนใ์ ชส้ อยเปน็ หลกั เพอื่ เปน็ แนวทางทเี่ กยี่ วขอ้ งกบั การสรา้ งสรรคอ์ อกแบบ ด้านผลิตภัณฑ์ แต่หากเป็นการสร้างสรรค์งานศิลปะจะเน้นการวิเคราะห์กระบวนการสร้างสรรค์ ผลงานศิลปะ เพื่อสรุปองค์ความรู้ด้านแนวคิด แนวทางในการการจัดองค์ประกอบศิลป์ เพื่อให้เกิด แนวคิด ความงาม ความหมาย ที่ตอบสนองความประทับใจส่วนตน หรือสร้างสรรค์ภายในเงื่อนไข ของเรอื่ งหรอื แนวเรอื่ ง เหตผุ ลในการสรา้ งงานทกี่ า หนดขนึ้ ผทู้ า วจิ ยั กต็ อ้ งวเิ คราะหก์ ระบวนการตา่ ง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับเหตุปัจจัยในการสร้างสรรค์ โดยเลือกกระบวนการวิเคราะห์ให้เหมาะสมกับแนวทาง การนาไปใช้ ดังเช่น การวิเคราะห์องค์ประกอบศิลป์ เพื่อนามาสร้างสรรค์ตามลักษณะเฉพาะตน และสรุปผลงานในแต่ละชุดเพื่อการพัฒนาต่อไป
ตัวอย่าง : การวิเคราะห์องค์ประกอบศิลปะ
: การวิเคราะห์ผลงานทางศิลปะเพื่อการพัฒนาการสร้างสรรค์ แนวทางการวิเคราะห์การสร้างสรรค์ผลงานศิลปะ “แสงบนวัดพระศรีรัตนศาสดาราม”
ของศาสตราจารย์ปรีชา เถาทอง
แนวทางการวิเคราะห์ผลงานศิลปะด้านรูปแบบ เทคนิคเชิงช่าง เนื้อหาสาระ การจัด องค์ประกอบศิลป์ ทฤษฎีการรับรู้ และกระบวนการสร้างสรรค์ เป็นต้น
1) รูปแบบ ผู้วิจัยจะต้องวิเคราะห์รูปธรรมในงานศิลปะที่แสดงออกที่เด่นชัดของรูปทรง กับเนื้อหา เทคนิควิธีการของรูปแบบศิลปะเหมือนจริง รูปแบบศิลปะกึ่งนามธรรม และรูปแบบศิลปะ นามธรรม ผวู้ จิ ยั จะตอ้ งอธบิ ายภาพทงั้ ภาพทปี่ รากฏแกส่ ายตาซงึ่ ประกอบดว้ ยรปู ทรงตา่ ง ๆ นา้ หนกั สี ที่ว่าง เป็นต้น
2) เทคนิควิธีการ ผู้วิจัยต้องวิเคราะห์กลวิธีในการสร้างสรรค์ผลงานศิลปะที่มีความ หลากหลายรูปแบบ การแสดงออกของเทคนิควิธีการที่มีความงาม และสอดคล้องกับแนวความคิด เนื้อหา รูปทรง ในการแสดงออกของแต่ละบุคคล
3) เนื้อหาสาระ
เนื้อหา (Content) คือ ความหมายของงานศิลปะที่แสดงออกผ่านรูปทรงทางศิลปะ (Artistic Form) เนื้อหาของงานศิลปะแบบรูปธรรม เกิดจากการประสานกันอย่างมีเอกภาพของ แนวเรอื่ ง และรปู ทรงเนอื้ หาของงานแบบนามธรรมหรอื ศลิ ปะแบบนอนออบเจกตฟี (Nonobjective Art) เกดิ จากการประสานกนั อยา่ งมเี อกภาพของรปู ทรงเนอื้ หา เปน็ คณุ ลกั ษณะผา่ นนามธรรมของงานศลิ ปะ ที่มองจากด้านการชื่นชมหรือจากผู้ดู (ชลูด นิ่มเสมอ, 2534, น.22)
