หั ว โ ข น ๏ หวั โขนคนสวมไวเ้ พือ่ แสดง บอกยศฐาตาแหนง่แหง่ทอ้งเรื่อง สงูตา่ล้าเลศิฉมังมลังเมลือง นามกระเดอ่ื งลอื เลอื่ งไกลแคใ่ นโรง ๏ พอฉากพับไฟดับก็กลับบ้าน อย่ามัวพานยึดติดคิดใหลหลง อันยศฐาบรรดาศักดิ์มักเสื่อมลง ส่วนมั่นคงอยู่กับตัว คือ ชั่ว-ดี ๚ ๖๖ | ๖7