ทุกอย่ง ล้วนชั่วครว ๏ อย่ายึดมั่นถือมั่นกันเลยหนา ประเดี๋ยวมาประเดี๋ยวไปไม่เสถียร สุข-ทุกข์-เหงา-โศกเศร้า เฝ้าวนเวียน แปรผันเปลี่ยนขนึ้ลงไม่ตรงใจ ๏ รู้จักวางเสียบ้างก็ว่างแล้ว ใจเพริศแพร้วแวววาวราวแก้วใส ทุกอย่างล้วนชั่วคราวมาแล้วไป อย่าหวั่นไหวให้มั่นคงตรงนิพพาน ๚ ๖๘ | ๖9