Page 3 - ทดลอง

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วยฉันที โอ๊ย ฉันเจ็บ
เด็กชาย 5 ขวบเก็บเงินนับเดือน เหลือเกิน ใครก็ได้ช่วยฉันที ช่วยฉันด้วย เสียงร้อง บ้านไม้ชั้นเดียว แต่ใต้ถุนบ้านสูงและมีน�้าขัง น�้ากลายเป็นสี
เลือด แดงฉานเต็มไปหมด หลังจากเหตุการณ์ผ่านไป ตก
เพื่อเลี้ยงข้าวต�ารวจ ขอบคุณที่ดูแลผมฮะ คร�่าครวญ โหยหวน” ยามดึกช่วงประมาณตีสองดังขึ้น กลางคืน พี่สาวของข้าพเจ้าคนโต ได้ยินเสียงร้องโหยหวน

พ่อหนุ่มน้อยชาวอเมริกันวัยแค่ 5 ขวบ เก็บหอมรอม คือเสียงจากดวงวิญญาณหลายดวงที่ตายเพราะถูกระเบิด ดังขึ้นว่า “ช่วยด้วย ช่วยด้วย โอ๊ย ฉันเจ็บเหลือเกิน
ใครก็ได้ช่วยฉันที ช่วยฉันด้วย” เสียงสุนัขพร้อมใจกัน
ย่านบางพลัด ย้อนหลังไปเมื่อ 46 ปีที่แล้ว วันรุ่งขึ้น
ริบเงินค่าขนมนับเดือน แต่ไม่ได้เอาไปซื้อของเล่น เขาทุบ หนังสือพิมพ์ทุกฉบับ พาดหัวข่าวหน้าหนึ่ง ขณะนั้น พล.ต.อ.มนต์ หอนต่อกันเป็นทอดๆ พี่สาวได้เห็นมือสีขาวข้างหนึ่ง
กระปุกควักเงินเลี้ยงอาหารคุณต�ารวจ อยากขอบคุณที่ช่วยดูแล ชัย พันธุ์คงชื่น เป็นอธิบดีกรมต�ารวจ ได้มาดูเหตุการณ์ด้วย อยู่บนหลังขแม่ แม่ก�าลังนอนอยู่ แต่พี่สาวไม่บอกแม่คืนนั้น เพราะเกรงว่าแม่จะตกใจกลัว พี่
พวกเขาและชุมชนให้อยู่อย่างสงบปลอดภัย โอ๊ย น�้าใจเด็กน้อย ตัวเอง และสอบถามแม่ข้าพเจ้า ซึ่งแม่ไม่รู้ข้อมูลอะไรมาก สาวบอกว่าจ�าได้ติดตา ช่วงนั้นชาวบ้านไปงานศพกันทั้งซอย มีคนตายหลายคน ทั้งผู้ชาย ผู้

ช่างน่ารักจริง ๆ นัก ว่าสาเหตุระเบิดเกิดจากอะไร หญิง เด็ก และคนแก่ บรรยากาศน่าสะพรึงกลัว วังเวง เงียบสนิท จนได้ยินเสียงลมหายใจ
เว็บไซต์เมโทร เผยรายงานเรื่องราวอันแสนจะชุ่มชื่น เรื่องราวต่อไปนี้ เป็นเรื่องจริงทีเกิดกับครอบครัว ของกันและกัน ตอกดึกแทบไม่มีใครเดินออกจากบ้านเลย
หัวใจกับการท�าความดีของเด็กชายวัยแค่ ๕ ขวบ วิลเลียม อี ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าอาศัยอยู่ที่ซอยภาณุรังษี บางพลัด ตอน แต่.......คนขายพวงมาลัยประจ�าซอย ได้เจอกับวิญญาณของคนตายโดยที่เขายัง
เวิร์ทซ์ จูเนียร์ จากรัฐนิวเจอร์ซีย์ สหรัฐเมริกา ที่อุตส่าห์เก็บหอมรอมริบเงินค่าขนมซึ่งสะสมไว้ นั้นข้าพเจ้าอายุ 5 ขวบ ขณะที่ข้าพเจ้าก�าลังนั่งทาน ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเสียชีวิตแล้ว เขาไม่ทราบเรื่องระเบิดที่เกิดขึ้น ชายผู้หนึ่งที่โดนระเบิด

ตั้งหลายเดือน โดยตั้งใจว่าจะเอาเงินเก็บนี้ไปท�าประโยชน์ให้คนอื่น ๆ บ้าง ข้าวอยู่ตรงบันไดหน้าบ้าน ข้าพเจ้าก็ได้ยินเสียงระเบิด ตาย ได้ยืนอยู่กลางซอยเปลี่ยว ซอยนี้ชื่อว่าซอยดวงดี เป็นซอยที่มืดและน่ากลัวมากเวลา
เมื่อถึงเวลาทุบกระปุก หนุ่ม ดังสนั่นหวั่นไหว แต่ก่อนที่จะมีเสียงระเบิด บุรุษ กลางคืน ขวามือเป็นสวนผลไม้มีลวดหนามกั้น ด้านซ้ายเป็นก�าแพงทึบสูง ซอยแคบมาก
น้อยวิลเลียมก็มานั่งคิดว่า ใครกันนะ ไปรษณีย์ได้น�าพัสดุมาส่งที่บ้านตรงข้าม และเรียก คนตายได้มาซื้อพวงมาลัยจากแม่ค้า แล้วบอกว่าพรุ่งนี้ให้ไปเก็บเงินที่บ้าน คนขายกับ

ที่เขาควรจะไปตอบแทนความดีเป็น ให้คนมาเซ็นชื่อรับ บ้านข้าพเจ้ากับบ้านที่เกิด คนตายรู้จักกันดี พอวันรุ่งขึ้น แม่ค้าได้มาเก็บเงินที่บ้านผู้ตาย คนในบ้านที่รอดตาย
คนแรก และแล้วก็ได้ค�าตอบให้ตัวเอง เหตุห่างกันไม่เกิน 10 เมตร ข้าพเจ้าได้ยินเสียง จากเหตุการณ์ระเบิด ได้บอกว่า ชายคนนี้ตายแล้วเมื่อวานนี้เพราะถูกระเบิด หลัง
ว่า บรรดาคุณต�ารวจที่โรงพักวินสโลว์ ยายคนหนึ่งพูดขึ้นดังๆ ว่า “ระวังนะเปิดมา จากนั้นเป็นต้นมา คนขายพวงมาลัยไม่เคยมาขายของที่บางพลัดอีกเลย หายไปชั่ว
ชีวิต
ถ้าเป็นระเบิดก็ตายห่ากันหมดทั้งบ้าน” ยัง
ทาวน์ชิพในชุมชนที่เขาอยู่นี่แหละ ไม่ทันขาดค�า เสียงระเบิดก็ดังขึ้นสนั่นหวั่น ข้าพเจ้าอดสงสัยไม่ได้ว่า ท�าไม
สมควรจะได้รับการดูแลตอบแทนน�้าใจ ไหว แรงระเบิดท�าให้บานหน้าต่างบ้านข้าพเจ้า พวกเราถึงไม่โดนระเบิดหรือสะเก็ดระเบิด

เป็นที่สุด เพราะคุณต�ารวจได้ช่วยดูแล หลุดไปข้างหนึ่ง แม่กับพี่สาวอยู่บ้านด้วยในวัน ทั้ง 3 คน ทั้งที่บ้านอยู่ตรงข้ามกัน คนใน
บ้านของเขาและทุกคนให้ได้อยู่อย่าง นั้น แม่ตกใจและกลัวมาก จะกระโดดพุ่งลงทางหน้าต่าง เพราะกลัวว่า บ้านไม่น่าที่จะรอดได้ พี่สาวคนที่ 3 ได้เล่าว่า ก่อนหน้านี้เขาฝันว่ามีพระพุทธรูปองค์ใหญ่มาก
ปลอดภัย แม้แต่ตอนเขาหลับคุณต�ารวจ จะมีการระเบิดเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง พอดีคนข้างบ้านที่ชื่อคุณส่อง สีด�า มาขวางระหว่างบ้านข้าพเจ้า และบ้านที่เกิดเหตุ ที่มาของพระองค์นี้ แม่ได้ไปขอเช่าพระ

ก็ยังต้องท�างานเลย เมื่อคิดดังนี้ พ่อหนูก็ ศิลป์ ทยานศิลป์ ซึ่งครอบครัวข้าพเจ้าเรียกเขาว่าอาส่อง อาส่องวิ่งขึ้น จากคนขายของ แม่บอกว่าที่บ้านไม่มีพระพุทธรูปเลย คนขายของบอกว่า บูชาให้ดีนะ เพราะ
จัดการบอกคุณแม่ ว่าผมอยากจะเลี้ยง มาบนบ้าน เพราะนึกว่าระเบิดเกิดขึ้นที่บ้านข้าพเจ้า ผลสุดท้ายไม่ใช่ อา องค์นี้ศักดิ์สิทธิ์ เป็นพระสมัยสุโขทัย องค์สีด�า ปางสมาธิ แม่น�าไปตั้งไว้ที่หิ้งและบูชาท่านเป็น
อาหารคุณต�ารวจที่ดูแลเราจังครับ ส่องจึงลงจากบ้านไป และอาส่องเป็นคนแรกที่วิ่งไปช่วยผู้ที่ได้รับบาด ประจ�า
เพราะคิดว่าการเลี้ยงข้าวเป็นวิธีการ เจ็บ เสียงร้องดังระงม เลือดสาดเต็มพื้น คนเจ็บเกลื่อนไปหมด ด้วย ก่อนที่จะเกิดระเบิดนั้น ประมาณ 2 วันมีนกอีแร้งฝูงหนึ่ง ได้บินวนเวียน และเกาะ
แสดงความขอบคุณที่ยอดเยี่ยมไปเลย ความเร่งรีบ อาส่องจึงไม่ทันได้สวมเสื้อ นุ่งกางเกงยีนส์เพียงตัวเดียว อา บนหลังคาบ้าน ใกล้ๆ กับบ้านคนตาย นกอีแร้งจะไม่ล่าเหยื่อหรือกินสัตว์เป็นๆ เป็นอาหาร

คุณแม่ทาร่า ทั้งปลื้มและเอ็นดูในความน่ารักและพยายามของลูกชายตัวน้อย จัดแจงอีเมลประสาน ส่องทยอยอุ้มคนเจ็บไปทีละคน ออกจากซอยไปยังถนนและน�าคนเจ็บไป แต่จะกินเฉพาะซากสัตว์ที่ตายแล้ว รูปร่างโดยรวม ปีกกว้าง หางสั้น คอยาว หัวเล็ก ขนที่หัว
งานกับทางโรงพัก ซึ่งก็ได้รับการตอบรับอย่างอบอุ่นน่ารักจากคุณต�ารวจทุกคน โดยทางโรงพักยังได้โพสต์ วางไว้ เพื่อให้คนอื่นมาช่วยน�าไปส่งโรงพยาบาลอีกทีหนึ่ง คนแรกที่ไป และล�าคอแทบไม่มีเลย ดูเหมือนโล้นเลี่ยน ความเชื่อของมนุษย์แทบทุกวัฒนธรรม จะถือว่า
เรื่องราวของหนุ่มน้อยวิลเลียมลงในเพจเฟซบุ๊กของตน ให้ทุก ๆ คนในชุมชนได้รับทราบถึงน�้าจิตน�้าใจที่ ช่วยคือเด็กอายุประมาณ 12 ปี ผิวคล�้า รูปร่างผอม อาส่องบอกว่าจ�าได้ เป็นนกอัปมงคล เพราะมีพฤติกรรมที่กินซากศพ และรูปร่างหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัว ถือว่า

น่ารักดีงามของเจ้าหนูตัวเปี๊ยกด้วย ติดตา หลังจากนั้นก็ช่วยคนอื่นๆ ต่อไป มีอยู่คนหนึ่งอุ้มไป เมื่อวางลง เป็นนกที่เป็นสื่อมรณะ เช่น เมื่อวันอังคารที่ 2 สิงหาคม 2481มีอีแร้งประมาณร้อยตัว บินมา
“เราขอบคุณในน�้าใจของวิลเลียมจริง ๆ เขาเพิ่งจะ ๕ ขวบเท่านั้นเอง ขอชื่นชมพ่อหนูจากใจ กับพื้น ปรากฎว่าได้ยินเสียงดังครอก แล้วเขาก็สิ้นใจ เพราะทนพิษ ลงที่ท้องสนามหลวงอย่างไม่ทราบสาเหตุ จากนั้นในเวลาบ่ายของวันเดียวกัน ก็ได้บินกลับไป
และชื่นชมคุณพ่อคุณแม่ที่เลี้ยงดูเขามาได้ดีมากครับ” ส่วนหนึ่งในข้อความว่าไว้ พร้อมรูปภาพตาหนูวิล บาดแผลไม่ไหว หลังจากได้ช่วยผู้ที่บาดเจ็บแล้ว อาส่องก็อาบน�้า รดน�้า ซึ่งต่อมาได้มีเหตุร้ายแรงของบ้านเมืองเกิดขึ้น คือ กบฏพระยาทรงสุรเดช และสงครามอินโด
ตั้งแต่หัวจนถึงปลายเท้า กลิ่นคาวเลือดเหม็นคลุ้ง จนทนไม่ไหว ต้อง จีน
เลียมไปเยือนคุณต�ารวจถึงโรงพัก น�าแซนด์วิช น�้า และขนมไปมอบให้ อาเจียนออกมา กางเกงยีนส์ตัวนั้นต้องทิ้งไป ไม่สามารถน�ามาใส่ได้อีก สิ่งที่ข้าพเจ้าน�ามาเล่าให้ฟัง เพราะต้องการบอกว่า คนเราตายแล้วไม่สูญ วิญญาณมีจริง
นอกจากนี้แล้ว วิลเลียมยังมีแผนจะน�าเสื้อผ้า อุปกรณ์เครื่องเขียน และของเล่น ไปบริจาคที่ศูนย์ เปื้อนเลือดเต็มไปหมด นับว่าเป็นเหตุการณ์ที่น่าสยดสยองมากทีเดียว บุญ – บาปมีจริง ทุกคนรู้วันเกิด แต่ไม่มีใครรู้วันตาย อายุของเรายาว – สั้น ไม่เท่ากัน รีบสร้าง

พักพิงเหยื่อความรุนแรง แจกอาหารให้คนไร้บ้าน แล้วก็แบ่งปันเงินให้กับครอบครัวที่โชคดีน้อยกว่าเขา วันนั้นแรงระเบิดท�าให้ย่าทวดที่นั่งแกว่งชิงช้าอยู่ที่บ้านของตัว ความดีเถอะค่ะ เพราะไม่มีใครอยู่ค�้าฟ้า เมื่อมีเกิดต้องมีตาย ฉะนั้นเวลาที่เหลืออยู่บนโลกนี้ รีบ
ด้วยล่ะ เอง มันสมองกระจาย และกระเด็นมาพาดที่ห้องนอน รวมถึงห้องน�้าที่ ขวนขวาย ท�าสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อตัวเอง และผู้อื่น อย่าเบียดเบียนกันเลย เพราะสุดท้าย
หัวใจหนูช่างอ่อนโยน มีน�้าใจ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่มากจริง ๆ ครับ ขอบคุณนะครับวิลเลียม บ้านข้าพเจ้า ตอนนั้นข้าพเจ้ายังเด็กมาก แต่จ�าภาพของผู้คนที่วิ่งไปมาได้ บุญ-บาปเท่านั้นที่ติดตามทุกคนไปทุกภพทุกชาติ

เรื่องราว KAPOOK.COM ภาพจาก เฟซบุ๊ก Winslow Township Police Department (NJ) ผู้คนสับสนวุ่นวาย เสียงร้องคว�่าครวญดังขึ้นตลอดเวลา บ้านข้าพเจ้าเป็น พรณารินทร์