Page 19 - หนังสืองานพี่ป๋อม
P. 19
รักและอาลัย
พี่ป๋อมมักจะพูดอยู่เสมอถึงวันแรกที่เราเจอกัน “เด็กผู้หญิงผมฟูใส่แว่น ชะโงกมอง
ผ่านช่องกระจกเล็กๆ ห้องที่พี่ป๋อมสอนอยู่ แล้วเราก็สบตากันพอดี” ใครจะไปคิดว่าหลังจาก
นั้นเราจะได้มาเป็นคนรักกัน มาเป็นคู่ชีวิตกัน ฟ้าคงลิขิตไว้แล้ว โยเชื่ออย่างนั้น……
ตั้งแต่รู้จักกันมาพี่ป๋อมเป็นทั้งครู ทั้งพี่ ทั้งเพื่อน และทั้งน้อง...... ขอบคุณในทุกๆ
อย่าง ขอบคุณที่ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา ขอบคุณที่แม้พี่ป๋อมจะป่วยหนักมากจนตีระนาดที่พี่
ป๋อมรักไม่ได้ พี่ป๋อมก็ยังเข้มแข็ง ไม่แสดงความท้อแท้ หรือหงุดหงิดโวยวายให้เห็น อาจเป็น
เพราะพี่ป๋อมได้ก าลังใจดีจากพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ในวงการดนตรีที่ร่วมใจกันหยิบยื่นให้พี่ป๋อม
ให้ความช่วยเหลือพี่ป๋อมเป็นอย่างดี คงสืบเนื่องมาจากน้ าใจที่พี่ป๋อมเคยมอบให้เขาเสมอมา
ท าให้พี่ป๋อมยังคงสู้อย่างมีความฝัน มีความหวังที่จะกลับมาตีระนาดได้ มาแต่งนิยายเพื่อจะท า
หนังเรื่องคีตาอสูร ท าเพลง แต่งเพลง ท าในสิ่งที่ตัวเองรักอยู่ตลอดเวลา แถมยังอารมณ์ดี
เหมือนเดิมหรือบางทีอาจจะดีกว่าเดิมด้วยซ้ า พี่ป๋อมชอบสร้างเสียงหัวเราะและรอยยิ้มให้คน
รอบข้างเสมอๆ ท าให้โยเข้มแข็งและมีก าลังใจที่จะดูแลพี่ป๋อมให้ดีที่สุดเท่าที่จะท าได้
พี่ป๋อมคงเสียใจที่เราไม่ได้แต่งงานกันอย่างที่พี่ป๋อมวาดฝันไว้ แต่อย่างน้อยเราก็ได้ใช้
ชีวิตอยู่ด้วยกัน ได้ดูแลกันจวบจนถึงลมหายใจสุดท้ายของพี่ป๋อม มันมีค่ามากกว่าการได้
แต่งงานกันเป็นไหนๆ จริงไหม…..
พรหมลิขิตให้เราได้เจอกัน แต่โชคชะตาก็ก าหนดให้เราต้องจากกัน โยรู้ว่าการจาก
กันเป็นสัจธรรมของชีวิต แต่ก็แอบเสียดายและเสียใจที่เราจากกันเร็วเกินไปหน่อยเท่านั้นเอง
ท้ายนี้โยขอให้พี่ป๋อมหลับให้สบาย ไม่ต้องเป็นห่วงโยนะ จากนี้ไปขอให้ดวงวิญญาณ
ของพี่ป๋อมไปสู่ภพภูมิที่ดี มีแต่ความสุขตลอดกาล โยสัญญาว่าโยจะไม่ทิ้งระนาด และไม่เลิก
เล่นระนาดแน่นอน เพราะระนาดคือจิตวิญญาณของพี่ป๋อม
“พี่ป๋อมจะอยู่ในความทรงจ าของโยตลอดไปไม่มีวันลืม”
“รักนะคะคนดีของฉัน”
“นฐมม”
โย
1
