Page 5 - โครงการ_Neat
P. 5
- 2 -
กฎหมายเป็นบรรทัดฐานที่มนุษย์สร้างขึ้นเพื่อให้สังคมเป็นระเบียบ
เรียบร้อย กฎหมายจึงบังคับใช้กับมนุษย์ซึ่งในทางกฎหมายเรียกว่า “บุคคล” และ
กฎหมายบางเรื่องจะไม่ได้กําหนดถึงการบังคับใช้กับบุคคลโดยตรง เช่นประมวล
กฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 145 บัญญัติว่า “ไม้ยืนต้นเป็นส่วนควบกับที่ดิน
ที่ไม้นั้นขึ้นอยู่”และวรรค 2 “ไม้ล้มลุกหรือธัญชาติมันจะเก็บเกี่ยวผลได้คราว
หนึ่งหรือหลายคราวต่อปีไม่เป็นส่วนควบของที่ดิน”หรือในมาตรา 1348 บัญญัติ
ว่า “ดอกผลแห่งต้นไม้ที่หล่นตามธรรมดาลงในที่ดินติดต่อแปลงใดท่านให้
สันนิษฐานไว้ก่อนว่าเป็นดอกผลของที่ดินแปลงนั้น” เช่นนี้ จะเห็นว่าแม้กฎหมาย
จะบัญญัติโดยไม่มีข้อความเกี่ยวกับตัวบุคคลโดยตรงแต่ก็มีนัยที่ท้ายที่สุดแล้วจะ
ได้นําไปเพื่อพิสูจน์สิทธิของบุคคลในภายหลังนั่นเอง
บุคคลตามกฎหมายแบ่งออกเป็น 2 ประเภท คือ บุคคลธรรมดำ กับ นิติบุคคล
บุคคลธรรมดำ
บุคคลธรรมดาหมายถึงมนุษย์หรือคนปกติที่มีเพศมีอวัยวะต่าง ๆจะครบ
หรือไม่ครบ 3 2 ประการก็สุดแท้แต่ แต่ในทางกฎหมายกําหนดว่า บุคคลที่
กฎหมายจะนํามาบังคับใช้นั้นจะต้องมีสภาพบุคคล ซึ่งกฎหมายบัญญัติไว้ว่า
“สภาพบุคคลย่อมเริ่มต้นแต่เมื่อคลอดแล้วอยู่รอดเป็นทารกแล้วสิ้นสุดลงเมื่อ
ตาย”
กำรมีสภำพบุคคล
สภาพบุคคลนั้นกฎหมายกําหนดว่าเริ่มต้นเมื่อคลอดแล้วอยู่รอดเป็นทารกซึ่งหาก
เราพิจารณาแล้วจะพบว่าการเริ่มต้นของสภาพบุคคลนั้นต้องประกอบด้วย 2
องค์ประกอบคือ 1.คลอด 2.อยู่รอดเป็นทารก
