Page 95 - Vroege Herinneringen

Lou, Jan en Kees in 2003
Waar Kees en Lou zichtbaar fysiek al teke- nen van gevorderde ouderdom vertoonden, was mijn vader nog al- tijd zijn vitale zelf die trappen op en af rende als hij bij Janny langs kwam. Wel kreeg hij last van vermoeidheid. Medisch onderzoek wees uit dat er een car- cinoom van twee centimeter in zijn dikke darm zat, die voor die vermoeidheid verant- woordelijk was. Bij een
kunstenares die op de Stadionweg 98 woonde, had mijn vader kennis gemaakt met prof. Cuesta, chirurg aan het VUMC. “Het is een operatie van niks, Jan, ik doe het zelf wel even”, had Cuesta hem gerustgesteld. Mijn vader werd op een maandagochtend geopereerd, de familie zou na afloop gebeld worden. Maar toen er ’s middags nog altijd niet was gebeld, ging Kick maar eens kijken in het ziekenhuis. Daar liep hij een chirurg tegen het lijf die hem met een bedrukt ge- zicht zei dat de operatie zes uur had geduurd en dat mijn vader heel veel bloed had verloren. Ongerust belde ik met mijn vriend Johan van Mourik, oud-chirurg aan het VUMC en een goede vriend van prof. Cuesta. Nadat hij met Cuesta had gesproken liet Johan me weten dat Cuesta die ochtend door omstandigheden was verlaat en dat de chirurg-in-opleiding alvast maar was begonnen – met fa- tale gevolgen.
Weliswaar kwam mijn vader nog wel bij na de operatie, maar als snel zakte hij weg in een coma. Ruth, Malu, Janny en ik zochten hem dagelijks op, andere fa- milieleden en vrienden waren met regelmaat aan zijn ziekbed te vinden. Aanvankelijk hadden we nog enige hoop dat hij weer beter zou worden, maar na weken moesten we ons neerleggen bij zijn onvermijdelijke einde. Het was voor ons niet te bevatten dat de man, die zoveel gevaren en ongelukken had overleefd, als gevolg van een simpele medische misser was overleden.13
13 Het VUMC ontkende dat er sprake was van schuld. Na zeven jaar correspondentie en on- derzoek door deskundigen keerde de verzekering van het VUMC een schadebedrag uit. Excuses bleven uit.
93