Page 202 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม-การดูสภาพจิต
P. 202
722
ต่อเนื่องมากแค่ไหน แค่นั้นเอง แล้วเราพิสูจน์ได้ว่า ทุกครั้งที่เราเห็นสัจธรรมตรงนี้ ความทุกข์ดับทุกครั้ง แล้วเขาก็หมด ดับทุกครั้งสบายทุกครั้ง
แต่...จะมีคาว่าแต่ แต่อะไร...แล้วแต่ ทุกคนก็มีเหตุผลของตัวเอง แต่...ติดภาระเต็มไปหมดเลย อะไรก็ไม่รู้ เต็มไปหมดนะ ที่เต็มไปหมดนี่นะ พอมานั่งดูจริง ๆ ตอนนี้มีอะไรเต็มไปหมดบ้าง เอ่อ! ไม่มี อะไรเลย มีแต่ตัว ที่เต็มไปหมดอยู่ตรงไหน อยู่โน่นอยู่ไกล ๆ เห็นไหม เขาก็อยู่ตรงนั้น อาคารก็ตั้งอยู่นั่น แหละ ไมเ่ หน็ เขายา้ ยไปตามเราทไี่ หนเลย แต.่ ..เรากเ็ ตม็ ไปหมด อนั นคี้ อื ความรสู้ กึ เรา เปน็ ความรบั ผดิ ชอบ เป็นหน้าที่ที่เราต้องรับผิดชอบ เป็นเรื่องการงานที่เราต้องรับผิดชอบ
แต่ในขณะเดียวกัน ถ้าเราทาแล้ว การยกจิตของเราให้กว้าง รับความรับผิดชอบ แต่พยายามใช้ ความรสู้ กึ ทไี่ มม่ ตี วั ตน ทา ใหส้ งบทา จติ เราใหก้ วา้ ง มนั จะไดม้ กี า ลงั เวทนาจะนอ้ ยลง ตราบใดทเี่ รายงั มชี วี ติ เดี๋ยวก็มีมาเป็นระยะ ๆ เราก็ต้อง...ทาใจ ง่าย ๆ คือทาใจของเราให้มีกาลังขึ้น ทาใจของเราให้กว้าง ทาใจ ของเราให้สงบ ทาจิตของเราให้มั่นคง ทาสติสมาธิปัญญาให้แก่กล้าขึ้น เพื่อที่จะใช้งาน เพราะฉะนั้นต้อง ทา ๆ ที่ตัวเรา ทาใจของเราให้ดี
เพราะฉะนนั้ คดิ วา่ คอรส์ นปี้ ฏบิ ตั มิ า อาจารยอ์ าจจะไมไ่ ดเ้ ขม้ งวดนะ แตอ่ าจารยก์ จ็ ะดวู า่ สภาวะปฏบิ ตั ิ เป็นอย่างไร อาจารย์มีหน้าที่ที่จะชี้ทางให้ ในบางครั้งโยคี...สงสัย หรือไม่เข้าใจก็จะชี้ทาง บอกวิธีการปฏิบัติ พอประมาณนะ เพราะอาจารย์ไม่คุมเท่าไหร่นะ เป็นบางแห่งก็เคยไปนะ เขาจะคุมเลยนะ อาจารย์เคยไป ที่หนึ่ง อาจารย์สอน อาจารย์ไม่ค่อยคุมโยคี...นั่งเฝ้า รู้สึกแบบเด็กจังเลย เราเป็นผู้ใหญ่กันแล้วนี่นะ จะไปนั่งเฝ้าอย่างไร จะทาให้...แบบเราไม่รับผิดชอบตัวเอง
แต่ไปเห็นแม่ชีถือไม้เรียว...เดิน ค่อย ๆ ยกต้องอย่างนี้...ไม่ถูก เพี้ยะ! ฟังแล้ว โยคีบ่นให้ฟัง เอ่อ น ะ ! ด เี ห ม อื น ก นั น ะ แ ม ช่ บี อ ก ว า่ อ า จ า ร ย ข์ อ อ โ ห ส นิ ะ อ ด ไ ม ไ่ ด ้ ค อื จ ติ ว ญิ ญ า ณ ข อ ง ค ร ู อ ด ไ ม ไ่ ด ท้ โี ่ ย ค ที า อ ะ ไ ร ไม่ถูก เหมือนกับไม่ตั้งใจ อาจารย์...สาธุ ดีแล้ว ดีแล้วที่ช่วยกันเผยแผ่ธรรมะ แต่ว่าโยคีเครียดน่าดูเลย พอวันสุดท้ายอาจารย์ไปเดินจงกรมให้ดู อาจารย์น่าจะเดินให้ดูตั้งแต่วันแรกแล้ว อันนี้ก็เล่าให้ฟัง เพราะว่า จริง ๆ แล้วนี่นะ การปฏิบัติธรรม เรารู้ว่าสิ่งที่เราทาเพื่ออะไร เพื่อประโยชน์ของเรา และเราก็ต้องมีสัจจะ มีสัจจะต่อตัวเอง เราอธิษฐานอะไร ตั้งจิตอย่างไร รับผิดชอบคาพูด ความตั้งใจของเรา ให้เกียรติตัวเอง
อาจารยจ์ ะรสู้ กึ วา่ เวลาเราตงั้ จติ อธษิ ฐานทา อะไร เราใหเ้ กยี รตติ วั เองวา่ เราตงั้ ใจทา สงิ่ นี้ เรากซ็ อื่ สตั ย์ ต่อตัวเอง อาจารย์คิดแค่นั้น อาจารย์คิดว่าทุกคนก็รู้สึกแบบนี้ อาจารย์คิดเอาเองนะ ทุกคนก็รู้สึกแบบนี้ เพราะทุกคนเป็นคนดี ก็เลยมาปฏิบัติมาทาความดี จริง ๆ น่าจะพูดตั้งแต่วันแรกนะ ถ้าพูดตั้งแต่วันแรก เดี๋ยวกลายเป็นขู่ พูดตอนหลังนี่แหละจะได้จานาน ๆ เวลาเราทาอะไร เราทาความดี
ยิ่งธรรมะ...คาว่าสัจจะเป็นสิ่งสาคัญ สัจธรรมตรงนี้ คือการซื่อสัตย์ต่อตัวเอง รู้สึกอย่างไร ดีก็คือดี ไม่ดีคือไม่ดี และเราก็ชัดเจนเราจะแก้ไขได้ง่าย ทาได้ก็ได้ ไม่ได้ก็คือไม่ได้ แล้วจะแก้ไขได้ง่าย การยอมรับ ความจริง เราจะพัฒนาได้ดี แต่ถ้าเราไม่ยอมรับความจริงที่เกิดขึ้นนะ เราจะพัฒนาได้ช้า เพราะเราจะแก้
