Page 78 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม-การพิจารณาหัวข้อธรรม
P. 78
938
เพราะฉะนนั้ การทเี่ รากา หนดรแู้ บบนี้ จงึ ตอ้ งใสใ่ จใหต้ อ่ เนอื่ ง ยนื เดนิ นงั่ นอน สลบั กนั พอ ๆ กนั นะ สลับกันไป แล้วค่อยมาเล่าสภาวะ จะเป็นการส่งอารมณ์ บางช่วง...ต่อจากนี้ วันถัด ๆ ไป ใครมีสภาวธรรม สงสัย...ก็จะได้คุยกัน ได้ถาม ได้ปฏิบัติแล้ว มีปัญหาตรงไหน เข้ามาถามกันคุยกัน แก้ปัญหาเป็นเรื่อง ๆ เป็นอย่าง ๆ ไป นี่คือการปฏิบัติ ตามหลักวิปัสสนากรรมฐานโดยส่วนใหญ่ จะเป็นการปฏิบัติแล้วก็...เขา เรียกว่า ปฏิบัติธรรม สอบอารมณ์ ส่งอารมณ์ คือว่าปฏิบัติแล้วเป็นอย่างไร มาเล่าให้ฟัง มีปัญหาตรงไหน ก็แก้ไป เป็นเรื่อง ๆ แก้ปัญหา ๆ เกี่ยวกับการปฏิบัติของเรา
เพราะฉะนั้น คิดว่าคงพอจะเข้าใจนะว่า แนวทางของการปฏิบัติหลักสาคัญ อารมณ์หลักอิริยาบถ หลัก เรารู้แล้วว่ามี ๔ อิริยาบถ คือ ยืน เดิน นั่ง นอน นอนนี่ใช้น้อย ๆ จะดีกว่าเน๊าะ! เพราะบางทีเราก็ หลับตอนนั่งอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น นอนก็ใช้น้อย ๆ ดีกว่า เหลือแต่ ๓ อิริยาบถ กับ ๔ อิริยาบถ คืออิริยาบถ ย่อย อิริยาบถย่อยจะหยิบจะจับ เคลื่อนไหว กะพริบตา จะทาภารกิจต่าง ๆ ในชีวิตประจาวันของเรา จะ ตักอาหาร จะยกข้าว อ้าปาก กะพริบตา อ้าปาก มีสติคอยกากับ คอยรู้ แต่ไม่ใช่เครียดนะ
จาไว้อย่างหนึ่ง ปฏิบัติธรรมอย่าเครียด แต่ให้ตั้งใจ เพราะเครียดคือความทุกข์ คือตั้งใจแล้วอย่า เครียด มีความสุขกับการตั้งใจที่รู้ ทันก็ทัน ไม่ทันก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่พอใจที่จะทาให้ทันมากขึ้น ๆ ไม่ ต้องไปเครียดหรอก แต่อย่าตามใจตัวเองให้มากก็พอ จะได้ทัน ถ้าตามใจตัวเองมาก ๆ ก็ไม่ทันตัวเองอีก นนั่ แหละ เพราะฉะนนั้ วธิ ที เี่ ราจะไมเ่ ครยี ดคอื ใชว้ ธิ พี อใจ เขาเรยี กฉนั ทะ มคี วามพอใจ ทจี่ ะรเู้ ทา่ ทนั อาการ ของตัวเอง ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา
ตรงนี้นี่นะ พอใจที่จะรู้ให้ทันอาการของตัวเอง ไม่ใช่มานั่งเครียดนะ ไม่ใช่มานั่งเครียด ให้พอใจที่ จะรู้ อันนี้คือจุดหนึ่ง ที่เราควรจะเข้าใจหรือใส่ใจ ตั้งใจที่จะรู้ ตั้งใจแต่ไม่เครียดกับเขา เพราะทันไม่ทันเป็น เรื่องปกติ ถ้าสติเรายังอ่อน อย่างไรก็ไม่ทัน แต่ถ้าเรารู้ว่าสติเราอ่อน พอใจที่จะทาให้มากขึ้น นั่นคือความ เพียร นั่นคือความเพียร แล้วเขาจะพัฒนาขึ้นเอง เพราฉะนั้น ขอให้เราได้ตั้งใจปฏิบัติกัน
เรามเี วลาไมม่ ากนะ ในคอรส์ หนงึ่ มเี วลาไมก่ วี่ นั แตช่ วี ติ ของเราอยกู่ บั การวนเวยี น เวยี นวา่ ยตายเกดิ นี่ยาวนานเหลือเกิน ไม่รู้ว่าจุดเริ่มต้นจุดสิ้นสุดอยู่ที่ไหน แต่เวลาการเดินทางที่ไปสู่เป้าหมายสิ้นสุดนั้น เรา อาจจะมีเวลาแต่ละครั้งไม่มาก ครั้งละ ๓ วัน ๔ วัน ๕ วัน แต่ที่สาคัญ คือถ้าเราเข้าใจแล้ว ควรใช้ทุกวันให้ เป็นประโยชน์ ให้มีสติคอยกากับดูแลจิตใจตัวเอง สังเกตถึงสัจธรรมตรงนี้ให้เยอะ นั่นแหละเป็นการสั่งสม บารมีต่อไปในตัว
เพราะฉะนั้นช่วงนี้ การแสดงธรรมให้โอวาทในการปฏิบัติธรรม ให้มีแนวทางในการปฏิบัติธรรมใน คอร์สนี้ ก็เห็นว่าสมควรแก่เวลา ก็ขอหยุดไว้แต่เพียงเท่านี้ ขอความเจริญในธรรมจงมีแก่โยคีทุก ๆ คน เจริญพร
เมื่อได้ฟังธรรม ทาจิตใจของเราให้เบิกบาน ให้ผ่องใส ต่อไปให้เราทาใจให้ว่าง จิตที่ผ่องใสแล้ว น้อมถึงความดีที่เราได้ทา น้อมเข้ามาใส่ใจของเราให้เต็ม ก่อนที่จะแผ่เมตตา อย่างที่เคยบอกแล้วว่า การ
