Page 14 - AIΧΜΑΛΩΤΟΙ ΠΟΛΕΜΟΥ

κτίρια. Αυτοί ήταν ίσως και οι πιο τυχεροί. Οι υπόλοιποι
υπέφεραν στις πορείες εκατοντάδων χιλιομέτρων κάτω

από το δριμύ ψύχος, χωρίς ιατρική περίθαλψη και παροχή
τροφίμων. Λόγω έλλειψης φορτηγών και τρένων, οι
αιχμάλωτοι αναγκάστηκαν να περπατήσουν ως και 200

χιλιόμετρα μέσα σε μια εβδομάδα. Όσοι δεν μπορούσαν
πλέον να περπατήσουν εκτελούνταν επί τόπου από τους
φρουρούς. Όταν οι φάλαγγες περνούσαν από τα χωριά,

προπηλακίζονταν από οργισμένους χωρικούς κάτω από
τα αδιάφορα βλέμματα των φρουρών. Στο τέλος της
πορείας οι αιχμάλωτοι επιβιβάστηκαν σε τρένα ώστε να
μεταφερθούν σε διάφορα σημεία πέρα από τα Ουράλια

Όρη. Κατά το μακρύ ταξίδι, δεδομένου ότι το συσσίτιο
ήταν ιδιαίτερα λιγοστό, πολλοί αλληλοσκοτώνονταν για
ένα κομμάτι ψωμί. Όταν έφτασαν στον προορισμό τους

είχαν επιβιώσει μόνο οι δυνατότεροι. Τελικά οι 100.000
αιχμάλωτοι διασκορπίστηκαν σε περισσότερα από 20
στρατόπεδα συγκέντρωσης, από τον Αρκτικό Κύκλο έως
τις νότιες στέπες. Κάποιες χιλιάδες απ’ αυτούς

μεταφέρθηκαν προσωρινά στη Μόσχα . Εκεί έλαβαν
μέρος σε μια ιδιότυπη «παρέλαση», κάτω από τους
χλευασμούς και τα βλέμματα μίσους των Σοβιετικών

πολιτών. Η συνολική μεταχείρισή τους ήταν η τιμωρία τους
για την επίθεση στη Σοβιετική Ένωση που είχε τα
περισσότερα θύματα του πολέμου, σχεδόν 25εκατομμύρια

νεκρούς. Για τη ναζιστική ιδεολογία οι Σοβιετικοί ήταν
υπάνθρωποι και η ζωή τους δεν είχε καμία αξία. Δεν είναι
γνωστό πόσοι αιχμάλωτοι επέστρεψαν στη Γερμανία

μεταξ ύτων ετών 1945-1955. Οι αρμόδιες υπηρεσίες
επαναπατρισμού πάντως τους υπολογίζουν σε όχι πάνω
από 5.000.

14