Page 13 - Mivida

Moeder & dochter
Streven naar perfectie, onzeker door onderling vergelijk en presteren onder hoge druk. Het klinkt voor onze generatie heel vanzelfsprekend. Het is hard knokken om als jong individu een plaats te bemachtigen in de continue veeleisendere maatschappij. Hoe normaal dit is voor onze generatie nu, zo anders was het vroeger. Denise Rongen (47) en haar dochter Deni (19) ervaren de druk van de buitenwereld beiden op hun eigen manier.
Denise: ‘De hoge verwachtingen beginnen steeds vroeger. Op de kleuterschool begint het al. Als kinderen pas vier of vijf jaar zijn, is er al een bepaalde druk. Er wordt veel van ze verwacht. Vooral doorleren is wat iedereen zo graag verlangt van zijn of haar kind.’
Deni: ‘Het heeft vooral te maken met school. De buitenwereld verwacht dat onze generatie op het hoogst haalbare niveau studeert. Ik heb persoonlijk niet te maken met druk van de buitenwereld. Ik ben daar niet gevoelig voor. Ik ben ambitieus, doe wat ik graag wil en weet wat ik wil bereiken. Het is meer dat ik het in mijn omgeving zie.’
Denise: ‘Ik heb die druk nooit zo ervaren, maar we spreken ook over een andere generatie. Studeren was alleen voor de rijkere mensen weggelegd, terwijl de middenklasse na de middelbare school juist startte met werken. Je kon gewoon opklimmen binnen het bedrijf. Er werd toen geen nadruk gelegd op diploma’s. Dat is het grote verschil.’
Deni: ‘Dat papiertje. Ik kan mezelf niet omhoog werken binnen een bedrijf zonder bepaald diploma.’
Denise: ‘Het was toch heel anders dan in deze tijd. Die druk was echt veel minder. Iedereen was blij als je na de mavo of havo ergens kon gaan werken. De rest kwam allemaal vanzelf.’
Deni: ‘Ik heb gelukkig geen druk vanuit thuis. Dat scheelt een heel stuk.’
Denise: ‘Wij zijn inderdaad niet zo van het pushen, maar jij hebt ook het geluk dat je makkelijk kunt leren. Wij hebben vanaf het begin al vertrouwen in je. Daarom mocht je al redelijk snel alles zelf uitstippelen en bepalen.’
Deni: ‘Het vertrouwen vanuit thuis heeft mij echt geholpen. In het tweede leerjaar van de middelbare school haalde ik alleen vieren en vijven. Ik deed helemaal niks, maar thuis heb ik nooit te horen gekregen dat ik zevens of achten moest halen. Deze generatie weet dat ze veel moet doen, mede door die druk van de buitenwereld. Als je dan ook vanuit thuis te horen krijgt dat je minimaal een acht op je rapport moet staan... dan werkt dat averechts. Je wordt er geen leuk persoon van. Je bent zelf nooit meer tevreden. Ze noemen ons de prestatiegeneratie. Zo voel ik het ook. Een keer dan gaat het mis. Is het niet nu, dan is het wel over tien jaar. Onze generatie verdient een klein beetje waardering.’
Denise: ‘ Ik kom er tijdens dit gesprek steeds meer achter, dat het allemaal gewoon niet meer te vergelijken is. Alleen een middelbareschooldiploma is niet genoeg. Je moet wel verder. Als je later onafhankelijk wilt zijn, moet je een goede baan hebben. Jullie zijn verplicht met de molen mee te blijven draaien. Je hoopt dat die druk minder wordt als je uiteindelijk een baan hebt gevonden.’
13