Page 140 - หนังสือที่ระลึกงานพระราชทานเพลิงศพหม่อมดุษฎี บริพัตร ณ อยุธยา
P. 140
บานเดิมของขาพเจาที่อุรุพงศ
ไดเกริ่นแลววาชวงที่อยูกรุงเทพ แมใชเงินที่ตนเก็บหอมรอมริบไว และ เงินทุกบาททุกสตางคนั้น ก็มาจากนํ้าพักนํ้าแรงของตนเองทั้งสิ้น ไมไดอาศัยเงิน ที่พอหามาเลย ขอนี้แมระวังมาก ใครอยากนินทาวารายก็วาไป ใครจะคอนขอด อยางไรก็ชาง แมไมอายที่เปนแมคาแมขาย แมสองกระจกและยิ้มไดอยาง ภูมิใจวา ฉันน่ีละ ที่สามารถสรางความมั่นคงใหกับลูกไดเพียงลําพังอยางไมตอง รบกวนใคร ํ้ายังมีเงินเหลอที่จะทําสิ่งที่ไมเคยทํามากอนไดเสียดวย แมเริ่มมี งานอดิเรกของผูหญิงที่เปนแมบานเปนครั้งแรก เปนงานอดิเรกที่ยังไมมีใครทํากัน ไมวาจะเปนชาวภูเก็ตหรอชาวกรุงเทพ (แตบัดนี้ทํากันเกล่อน) นั่นคอ การปลกู ตน ไมใ บ แมป ลกู ไมใ บเกอ บทกุ ชนดิ กว็ า ได กลายเปน รงั ไมใ บรงั ใหญ เกอ บเทา รังตนไมอันมีช่อของเจาคุณประดิพัทธภูบาล แหงพระนครหลวงนั้นเทียว
จําไดวาเรอนตนไมแมใหญมาก ครอบคลุมเน้อที่คร่งหน่งที่มีอยู สมัยนั้น ไมใชแตที่ภูเก็ตเทานั้น แมกรุงเทพ ก็นิยมปลูกกันแตไมดอก ชาวภูเก็ตเห็นแมเปน ตวั ประหลาดทเี่ ลน ไมใ บ เราเองกไ็ มเ คยนก วา สเี ขยี วของใบไมจ ะมเี หลอ บและลวดลาย ที่ตางกันมากถงขนาดนี้ ลวนดูสวยงาม แปลกตา และมีการนํามาใชตกแตงสวน ตราบจนทุกวันนี้
เพราะแมไมเคยเปนแมเหยาแมเรอนมากอน เม่อตองเดินทางไปตางประเทศ และตองเลี้ยงแขกตางบานตางเมองบอย จงจางกุกจีนมาสอนทํากับขาวรั่ง จนไดช่อวามีตํารากับขาวท่ีไมเหมอนใครจนกระทั่งบัดนี้ บางอยางก็เปนของพ้น
139