Page 178 - หนังสือที่ระลึกงานพระราชทานเพลิงศพหม่อมดุษฎี บริพัตร ณ อยุธยา
P. 178
พระวรกายคอใคร ขาพเจาก็ไดแตยิ้มไปมา ไมพูดจากระไรทั้งสิ้น จนเม่อเขาเรียนที่ มหาวิทยาลัยไดหน่งเทอม ก็ไดทราบขาวจากหนังสอพิมพวา ทั้งสองพระองคไดทรง หมั้นกันแลว นําความปลาบปล้มมาสูขาพเจาเปนอยางยิ่ง
คณะของเราหยุดพักที่เกาะคาปรี คน และมาถงกรุงวอชิงตันของคํ่าคน วันที่สาม สมัยนั้นการเดินทางดวยเคร่องบินตองใชเวลาถง วัน่งเปนเร่องปกติ พอเดินทางมาถงสหรัฐอเมริกา เราทั้ง คนตองมาอยูรวมกันท่ีมหาวิทยาลัย แมรี่แลนดกอน เพ่อเขารับการนิเทศและศกษาภาษาอังกฤษเพิ่มเติม ขาพเจา เปนเพียงหน่งเดียวใน คนที่ไดรับการยกเวน ไมตองเรียนภาษาอังกฤษ จงมีเวลา เดินชมกรุงอยางเพลิดเพลินทีเดียว
ไดกลาวไปแลววา ขาพเจาคอคนเดียวในรอยคนที่รูลวงหนาวาจะไดเขาเรียน ที่สถาบันใด ประเทศใด ผูดูแลนักเรียนในสมัยนั้นช่อ . (มิสเตอรเชียน) ไดพูดกับขาพเจาในเวลาตอมาวา ไดรับใบเสร็จคาใชจายจากมหาวิทยาลัยแลว เธอจะเปนคนแรกและคนเดียวที่ไดทุนจากมหาวิทยาลัยแหงนี้ เปน สถาบนั ทมี่ ชี อ่ เสยี งระดบั แนวหนา ในบรรดามหาวทิ ยาลยั สาํ หรบั สตรใี นสหรฐั อเมรกิ า เปน สถาบนั แหง เดยี วทอี่ ยใู นภาคตะวนั ตก และทสี่ าํ คญั คอ เปน มหาวทิ ยาลยั เอกชนดว ย คาธรรมเนียมตาง จงมีราคาสูง แตผูดูแลนักเรียนก็ดีใจที่จะจัดการใหขาพเจา เขาเรียนที่สถาบันแหงนี้ไดทันที เพราะยังตองหาที่เรียนใหกับนักเรียนอีก คน ที่เหลออยางเรงดวน
ขาพเจาจะยังไมเลาถงชีวิตในนิวยอรกและวอชิงตันวาเปนอยางไร แตจะ กลาวถงในชวงหลัง ่งขาพเจาไมเคยรูลวงหนาเลยวา ชีวิตที่นั่นจะเปนชวงเวลา สําคัญที่สุดของขาพเจา เปนชวงเวลาที่เกิดเหตุการณหลายอยางที่ทั้งพิสดารและ คาดไมถงมากมายทีเดียว
177