Page 17 - ANTILLIAANSE DAGBLAD

16 Antilliaans Dagblad Vrijdag 20 januari 2017

Mick de Boer: Ik bén

mijn instrument

Door Jeroen Jansen
Bassist Mick de Boer is een veelzijdig man. Als muzikant begeleidt hij tal van
wereldsterren, waaronder onlangs nog zangeres Oleta Adams. In het kielzog van zijn
muzikantenbestaan werd hij ook nog tv-producent en regisseur, waarvoor hij tot op
de dag van vandaag de hele wereld over vliegt. Met als basis Curaçao, zijn thuis.

anneer we elkaar ont- nooit gevoeld, zeventien. Het Tum-
moeten heeft De Boer eerder Yu di bleweeds-avontuur
Wnet zijn huis verkocht. Kòrsou met veel eindigde dramatisch.
Hij ruilt zijn huis met fraai affiniteit voor We kregen een ernstig
uitzicht op zee in voor wat Zuid-Amerika. auto-ongeluk, ik was Mick de Boer: ,,Een bassist staat aan de basis, ik speel geen noot te
nieuws, al weet hij nog niet wat. Van meet af de enige die er nog veel.” FOTO MARCEL TRUYENS/LIQUID SOUL PHOTOGRAPHY
,,Als ik me maar niet opgesloten aan is zijn leven redelijk goed uit
voel, dat uitzicht heb ik nodig, doordrenkt met kwam. In diezelfde dienst is indrukwekkend, maar die grote momenten uit zijn
dat geeft een gevoel van vrij- muziek: ,,Mijn vader was jazz- week overleed mijn vader, mijn hij is er de persoon niet naar carrière, van het Metropole
heid.” musicus, mijn moeder zangeres hele leven stond op zijn kop. Ik om trots op iets terug te kijken. Orkest tot Oleta Adams, van de
Die hang naar vrijheid tekent en allebei mijn zusjes zijn ook stopte met de band en ging Echte hoogtepunten zijn de Playback Show met Henny
het levensverhaal van De Boer, professionele musici. Thuis was weer naar huis.” momenten dat hij hier op Cura- Huisman tot The Voice in Grie-
zonder dat het ooit zwaar idea- het vooral jazz, Braziliaans en In Nederland gaat hij alsnog çao met gitarist Jean-Jacques kenland, gedestilleerd in dat
listisch wordt. Hij is de oudste veel latin wat muzikaal de klok jazz studeren. Hoofdvak contra- Rojer mag spelen, of een inci- ene kleine hoekje in Miles Jazz
zoon in een gezin met drie sloeg. Zo rond je vierde ver- bas aan het toenmalige conser- denteel mooi en diepgaand Café, waar hij af en toe met
kinderen. Geboren in Amster- jaardag moest je toch al wel een vatorium in Hilversum. Later gesprek, zoals laatst met zange- vrienden jazz speelt en goeie
dam, maar opgegroeid in het deuntje op de ukelele kunnen plakt hij er ook nog een media- res Oleta Adams. gesprekken heeft. Klein geluk,
Brabantse Uden. Zijn vader spelen. Mijn ouders speelden opleiding achteraan, enthousi- Zijn passie vind je terug in de op Curaçao: ,,Ik kwam hier
komt uit Curaçao. Een ‘echte vroeger in de lokaal bekende ast geraakt door de grote show- relatie tussen De Boer en zijn dertig jaar geleden voor het
Nederlander’ heeft Mick zich Udense Big Band. Dat was wat producties die hij in Nashville instrument, de contrabas: ,,Ik eerst, met zanger Marco Bak-
hoor, daar kwamen gewoon zag. Als muziekstudent bleef hij ken genoeg muzikanten die, al ker. Ik kan me herinneren dat
mensen als Toots Thielemans een vreemde eend in de bijt: zijn ze inmiddels zestig, nog ik op het platform van Hato liep
meespelen. Stiekem stond ik er ,,De meeste jongens kwamen steeds worstelen met hun in- en me drie keer beter voelde
vanuit de coulissen uren naar te net van de havo, maar ik had al strument. Ik heb dat niet. Ik dan ooit. Ik voelde me hier niet
kijken.” een jong gezin. Ik deed er naast ben volledig één met die bas en direct geaccepteerd, maar wel
De jonge Mick is een goeie contrabas ook een lerarenoplei- voel mij een bassist, in alles. thuis. Ik ben erg geholpen door
leerling, maar studeren ziet hij ding bij. De dag van afstuderen Een bassist staat aan de basis, ik gitarist Hubert Martina, die
niet zitten. Hij wil naar het verdwenen mijn twee contra- speel geen noot te veel. Je heeft zo veel contacten voor me
conservatorium. Hij drumt op bassen in hun hoes en kwamen streeft altijd naar ‘the moments gelegd. En bassist Uti Gregorio,
dat moment, maar een grappig er lange tijd niet meer uit. Ik of bliss’ waar de tijd even stil die het voor me opnam. Zeker
voorval duwt hem richting de was er even helemaal klaar mee. lijkt te staan. Dat gebeurt wan- in het begin ging het verhaal
bas: ,,Een saxofonist uit de Het was alles bij elkaar opgeteld neer je niet nadenkt, een mo- rond dat ik werk zou kunnen
buurt, Joe Sands, had me wel- gewoon te veel. Ik heb mentaal ment in tijd dat je helemaal in afpakken van andere muzikan-
eens zien drummen. Hij vroeg nog zeker twintig jaar met dat je improvisatie zit, je bént de ten. Dan zei Uti altijd dat ik niet
me of ik een maandje op tour- ongeval geworsteld. Had mijn improvisatie, je bént je instru- kwam halen, maar juist wat
nee wilde naar Duitsland. Dat gezin, een eigen showband, was ment. Voor bassisten is dat meebracht voor de scene op
was wel even een puntje want ik drie jaar bandleider van de Wall moeilijker dan voor solisten, Curaçao. Bij dat beeld voel ik
Mick de Boer met gitarist was nog maar vijftien. Maar Street Crash, gaf les, compo- omdat je de bewaker van het me goed. Ik speel graag met
Hubert Martina en toetsenist uiteindelijk gaf mijn vader neerde, produceerde en speelde fort bent. De goalkeeper. Die Curaçaose musici en zij blijk-
Arnell Salsbach. toestemming. Dus ik kom heel in de kapel van de Koninklijke taak neem ik serieus: als je met baar ook met mij. Dat is fijn.
FOTO MICK DE BOER vrolijk binnen bij de eerste Luchtmacht. Mijn leven gaat als mij speelt dan ga je niet snel de Binnenkort moet ik maar weer
repetitie om te horen dat er al een biljartbal, telkens rol ik wel mist in, ik leid je wel.” eens wat leuks plannen bij
een drummer aangenomen weer ergens tegenaan. Ik vind En zo wordt het plezier van al Miles, mijn tweede huiskamer.”
was! Ze zochten nog wel een ook dat het zo moet gaan, heb
bassist, of ik dat niet wilde nooit een vastomlijnd doel
doen. In een week tijd werd ik gehad. Collega’s op het conser-
gedrild op de basgitaar en zat ik vatorium vonden dat maar raar,
ineens ‘in het vak’.” dat ik geen hogere kunstzinnige
Het zal niet de laatste keer idealen had. Maar ik had ze
zijn dat zijn carrièrepad ogen- toen écht niet: ik moest gewoon
schijnlijk toevallig een andere zorgen dat ik mijn gezin kon
richting inslaat. Na Joe Sands onderhouden. Pas veel later
speelt hij vier jaar countrymu- ging ik mij toeleggen op jazz en
ziek in de Waalwijkse band de ‘mijn muziek’. Nu kan ik mij
‘Tumbleweeds’. Hij heeft niks veroorloven om muzikaal te
met die muziekstijl, maar plots doen wat ik wil. Dat is vrijheid.”
staat hij wel in het countrywal- Eenmaal in Hilversum raakt
halla ‘The Grand Ole Opry’ in De Boer in verschillende rollen
Nashville en scoort de band betrokken bij grote tv-produc-
wereldwijd een platina hit: ,,Ik ties. De laatste tijd richt hij zich
paste helemaal niet in die band, vooral op de begeleiding van het
ik was van de blues en jazz. programma ‘The Voice’, dat
De Boer als zestienjarige bassist Maar in Nashville werd overal wereldwijd geproduceerd wordt.
tijdens de opnames van het gejamd, en speelde ik met jazz- Hij overziet tal van landen: van Spelen met gitarist Jean-Jacques Rojer ziet Mick de Boer als een
Tumbleweeds-album. gitarist Chet Atkins, of The Canada tot Turkije, van Brazilië hoogtepunt in zijn carrière.
FOTO MICK DE BOER Pointer Sisters, als broekie van tot Australië. Zijn staat van FOTO MARCEL TRUYENS/LIQUID SOUL PHOTOGRAPHY