Page 18 - ANTILL DGB

18 Antilliaans Dagblad Vrijdag 16 augustus 2019

Carolina Nicolaas:

Blijf dicht bij jezelf

Het onderwijs heeft het lastig op Curaçao, en de muziekscholen zijn daar geen uitzondering
op. Slinkende budgetten maken dat de leiding van die scholen met veel creativiteit en betrok-
kenheid een koers moeten uitzetten. Dat is ook het speelveld van Carolina Nicolaas van de mu-
ziekschool van het Cultureel Centrum Curaçao in Emmastad, en elke dag pakt ze die uitdaging
weer met beide handen aan. De pianiste geniet als directeur van het samenspel tussen kinde-
ren, ouders en docenten, maar ze maakt zich ook zorgen over de wegzakkende muziekkennis
van de lokale jeugd.
e spreken af na werk- Als tiener blijkt al snel dat ze
tijd want Carolina als pianiste over talent beschikt,
W heeft het druk, ze wat ze ook nog eens koppelt aan
ontvangt me in haar ruime een gezonde dosis werklust en
werkkamer, ontegenzeggelijk discipline. Toch besluit ze om
de plek van iemand die leiding iets heel anders te gaan stude-
geeft aan een muziekschool. Er ren: Toegepaste Onderwijskun- Carolina is sinds 2011 directrice van de CCC Muziekschool. ,,Ik heb
staat een piano, in de hoek haar de aan de toenmalige Techni- een wereldbaan, je stimuleert kinderen om het beste uit zichzelf te
eigen cello en verspreid over de sche Hogeschool in Enschede. halen.” FOTO STEVE MARIAT
ruimte kom ik stapels bladmu- ,,Dat was nog een beetje in de
ziek tegen. Het is een vrolijke voetsporen van mijn vader: Mozart klonken er eilandsraad- halen. Wat dat betreft ben ik
chaos waar ze zich thuis voelt. muzikaal getalenteerd maar op vergaderingen uit mijn koptele- niet heel erg anders dan toen ik
,,Echt, ik zou je niet kunnen De piano is de eerste liefde van safe spelen als ambtenaar bij foon. Allemaal best leuk. Totdat veertien was. Ik kan kinderlijk
zeggen hoe een normale werk- Carolina, toch begint ze op het het departement van Onderwijs. ik namens Amigoe naar Polen enthousiast zijn met een kind
dag eruit ziet hier, want elke orgel, tussen de nonnen. Toen ik voor de keuze stond wat moest, vanwege het boek van dat eindelijk ‘Happy Birthday’
dag is FOTO CAROLINA NICOLAAS te studeren, gebeurde hetzelfde Jan Brokken over de componist onder de knieën heeft, of uit
anders. Zo bij mij: ik dacht er verstandig Chopin en onze relatie met zijn zichzelf vraagt wat je met die
wil ik het van de kinderen een flinke aan te doen om ‘verantwoord’ te muziek. Ik zag hoe ver ik door cello eigenlijk kan en sta het
ook heb- muzikale bagage meekrijgt. ,,Bij kiezen, toevalig ook op onder- verstand en verantwoordelijk- hardst te joelen bij elke uitvoe-
ben, ik ons thuis hoorde je eigenlijk wijsgebied. Maar het brak me al heid afdreef. Ik wist waar ik ring. Dan maakt mijn hart een
moet er altijd muziek. Vooral mijn va- snel op: ik voelde aan alles dat heen moest, dicht bij muziek: sprongetje, echt waar, als kinde-
niet aan der was van alle markten thuis, ik verder van mezelf af kwam te vier dagen later nam ik ontslag ren doorzetten en iets lukt. En
denken hij speelde gitaar, dwarsfluit, staan. Als ik de campus van de bij de krant.” ja, ik vecht tegen de cultuur van
dat er iets van routine ontstaat. accordeon en trompet en had Hogeschool op reed met mijn Er volgde een periode van middelmatigheid, ouders met
Ik maak tijd voor gesprekken een enorme brede kennis van fiets dan wilde ik niet naar de parttime pianodocent en partti- onredelijke wensen en de een-
met ouders en leerlingen om te muziekstijlen: hoe vaag er ook collegezaal, ik boog vaak af naar me journalist bij het Antilliaans kennige YouTube-cultuur, maar
komen tot de juiste keuze van een deuntje op de radio klonk, de repetitieruimtes waar je met Dagblad. In 2011 wordt Caro- het is een strijd die ik graag
instrument en docent, dat hoeft hij kon je meteen zeggen welk muziek aan de slag kon. Ik kon lina de directeur van de CCC aanga.”
niet per sé maar de voldoening stuk het was en van welke com- die spagaat niet aan, en in een muziekschool, waar ze de ver- Het is half acht, de koffie is
van leerling en docent is belang- ponist. Mijn broer en zussen gesprek met de decaan besloot maarde Etzel Provence opvolgt. op en de recorder staat al uit.
rijk, ik spring op elke ad hoc- speelden ook allemaal een in- ik dan toch maar om naar het ,,Dit is een wereldbaan, ik mag Terwijl we nog wat praktische
mogelijkheid die wij krijgen om strument, maar ik voelde me conservatorium van Enschede leiding geven aan een muziek- zaken met elkaar uitwisselen,
leerlingen te laten optreden, er aangetrokken tot het enige te gaan: de beste beslissing die school, we organiseren concer- mijmert Carolina plots voor
gebeuren altijd onverwachte instrument dat we juist niét in ik ooit genomen heb. Een van ten en je stimuleert kinderen zich uit. ,,Eigenlijk doe ik in dit
dingen en ik ben helaas ook huis hadden: de piano. Ik heb de dingen waar ik nu dan ook om het beste uit zichzelf te werk niets anders dan doorge-
steeds meer bezig met oplossin- een tijdje aangerommeld op een vreselijk blij over ben is dat ven wat ik zelf meekreeg vanuit
gen vinden voor leuke leerlin- orgel in Klooster Alverna, waar steeds meer intelligente jonge- huis. Mijn vader gaf me de kans
gen die om financiele redenen wij in de buurt woonden, maar ren ondanks negatief commen- om de horizon op te zoeken, ik
van les af moeten.” dat was het toch niet echt. Dat taar en advies van school en wil dat gevoel van vrijheid ook
Carolina groeit op in een merkte de rest van het gezin omgeving toch ervoor kiezen aan andere kinderen meegeven.
gezin met zes kinderen, als ook, spontaan hebben ze toen om muziek te gaan studeren”. Hen letterlijk instrumenten
nakomeling. Haar Bonairiaanse geld bij elkaar gelegd voor mijn Ze rondt met gemak de oplei- aanreiken in de muziek om uit
ouders zorgen ervoor dat elk eerste piano.” ding Docerend Musicus Klas- te vinden wie ze zijn en wat ze
siek Piano af. In de eindfase van kunnen worden en daar trouw
haar studie krijgt haar moeder aan blijven. Ook thuis. Mijn
een eerste hersenbloeding. ,,Ik dochter is heel muzikaal, speelt
was graag langer in Nederland viool en is een getalenteerde
gebleven om nog langer inten- danseres. Ze gaat nu het huis
sief piano te blijven studeren, uit en zou aanvankelijk iets
maar wilde niet op afstand en in technisch gaan studeren in
ongerustheid leven. Het was het Delft. Dat brak mijn hart omdat
begin van een turbulente perio- ik de familiegeschiedenis zich
de. Ik dacht dat ik met een baan zag herhalen, de volgende gene-
als docent bij het CCC op zak ratie die bij voorbaat al verstan-
terugkwam naar het eiland, delijk kiest voor zekerheid. Ik
maar die klus was verdwenen wilde haar al mijn fouten en
toen ik er eenmaal was. Ik gaf ellende besparen maar hield
vervolgens pianoles bij mensen In Nederland ruilt ze een ‘ver- mijn mond. Uiteindelijk liet ze
aan huis. Ik dreef weer af: zo antwoorde’ studie in voor het zelf haar hart spreken en zit de
heb ik een paar jaar in het be- Conservatorium. Op de foto is TU voorlopig in de ijskast, eerst
drijfsleven gewerkt en ik was ze te zien na afloop van haar een dansopleiding. Ondanks
Carolina is in haar werk het liefst wat onzichtbaar, hier begeleidt ze journaliste bij Amigoe, in plaats solo afstudeerconcert. het verdriet van het afscheid zit
een van de CCC-leerlingen, in de duisternis. FOTO NAJEE WERNERS van concerten van Bach en FOTO LOUIS BESSELINK ik vol blije muziek.”