Page 38 - พระครูโสภณวีรานุวัตร บทความร่วมเรื่องภาวะผู้นำภาษาไทย.

Veridian E-Journal, Silpakorn University ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ

ISSN 1906 - 3431 ปีที่ 11 ฉบับที่ 2 เดือนพฤษภาคม - สิงหาคม 2561

เพื่ออธิบายความของค าว่า“ประเทศไทย 4.0” ให้เข้าใจ ขอไล่เรียงเพื่อให้เห็นภาพประเทศไทยใน

อดีตที่ผ่านมามีการพัฒนาประเทศเป็นไปอย่างต่อเนื่อง สามารถแบ่งได้เป็นยุค ๆ ดังนี้
ในยุคแรก อาจเรียกว่า“ประเทศไทย 1.0” เน้นท าการเกษตรเป็นหลัก เช่น ผลิตและขาย พืชไร่ พืช
สวน ท านา การปศุสัตว์ เลี้ยงหมู เลี้ยงเป็ด เลี้ยงไก่ แล้วน าผลผลิตเพื่อส่งไปขายสร้างรายได้ในการด ารงชีวิต

ในยุคสอง อาจเรียกว่า “ประเทศไทย 2.0” เน้นการอุตสาหกรรมแต่เป็นอุตสาหกรรมเบา เช่น
การผลิตและขายรองเท้า เครื่องหนัง เครื่องดื่ม เครื่องประดับ เครื่องเขียน กระเป๋า เครื่องนุ่งห่ม

ในยุคปัจจุบัน (2559) อาจเรียกว่า ”ประเทศไทย 3.0”เป็นยุคการอุตสาหกรรมหนักและการส่งออก
เช่น การผลิตและขาย ส่งออกเหล็กกล้า รถยนต์ กลั่นน้ ามัน แยกก๊าซธรรมชาติ ปูนซีเมนต์

นับเนื่องตั้งแต่ประเทศไทยยุค 1.0, 2.0 และ 3.0 รายได้ประเทศยังอยู่ในระดับปานกลาง และมี

แนวโน้มจะตกต่ าลงไปอีก เพราะประเทศไทยไม่เคยปรับโครงสร้างทางเศรษฐกิจมาก่อน ขาดการพัฒนา
เทคโนโลยีของตนเอง และแรงงานยังขาดทักษะทางอาชีพ (Life Skill) ประเทศไทยจ าเป็นต้องปรับเปลี่ยนทิศ

ทางการขับเคลื่อนเพื่อก้าวพ้นอุปสรรค (Barrier) หรือกับดัก (Trap) เช่น ให้ประเทศข้ามการมีรายได้ปานกลาง
(Middle Income) ข้ามความเหลื่อมล้ า (Inequality) และก้าวข้ามความไม่สมดุลของการพัฒนา (Imbalance)

ถ้าไม่มีการปรับเปลี่ยนประเทศไทยคงอยู่ไม่ได้แล้ว ต้องรีบพัฒนาเศรษฐกิจสร้างประเทศไทย จึงเป็นเหตุให้น าไปสู่
ยุคที่สี่ เรียกว่า “ประเทศไทย 4.0” ให้เป็นเศรษฐกิจใหม่ (New Engines of Growth) มีรายได้สูง โดย
วางเป้าหมายให้เกิดภายใน 5 – 6 ปี ดังนั้น จึงต้องปรับเปลี่ยนโครงสร้างเศรษฐกิจจากที่กล่าวมาข้างต้นไปสู่ ยุค

เศรษฐกิจที่ขับเคลื่อนด้วยนวัตกรรมหรือ Value–Based Economy”โดยมีฐานคิดหลัก คือ
1. เปลี่ยนจากการผลิตสินค้าโภคภัณฑ์ไปสู่สินค้าเชิงนวัตกรรม

2. เปลี่ยนจากการขับเคลื่อนประเทศด้วยภาคอุตสาหกรรมไปสู่การขับเคลื่อนด้วยเทคโนโลยี ที่มีฐาน
ความคิดสร้างสรรค์ และนวัตกรรม

3. เปลี่ยนจากการเน้นภาคการผลิตสินค้า ไปสู่การภาคบริการมากขึ้น ดังนั้น ประเทศไทย 4.0 จะต้อง
เปลี่ยนผ่านทั้งระบบใน 4 องค์ประกอบส าคัญ คือ

3.1 เปลี่ยนจากการเกษตรแบบดั้งเดิมในปัจจุบัน (Traditional Farming) ไปสู่การเกษตรแบบ
สมัยใหม่ ที่เน้นการบริหารจัดการและเทคโนโลยี (Smart Farming) โดยเกษตรกรต้องร่ ารวยขึ้น และเป็น
เกษตรกรแบบเป็นผู้ประกอบการ (Entrepreneur)

3.2 เปลี่ยนจาก Traditional SMEs หรือ SMEs ที่มีอยู่และรัฐต้องให้ความช่วยเหลืออยู่ไปสู่การ
เป็น Smart Enterprises และ Start ups ที่มีศักยภาพสูง

3.3 เปลี่ยนจาก Traditional Services ซึ่งมีการสร้างมูลค่าค่อนข้างต่ าไปสู่ High Value
Services

3.4 เปลี่ยนจากแรงงานทักษะต่ าไปสู่แรงงานที่มีความรู้ ความเชี่ยวชาญ และทักษะสูง (สุวิทย์เมษิ
นทรีย์, 2559,: 7-8).

941