Page 5 - กาลาปากอส
P. 5
ประวัติของเกาะ
ชื่อเสียงของหมู่เกาะนี้เริ่มต้นที่ลักษณะอันน่าแปลกของสัตว์บนเกาะต่าง ๆ นั่นเอง
โดยเฉพาะเต่ายักษ์ ซึ่งภาษาสเปนโบราณเรียกว่า กำลำปำโก (galápago)
อันเป็นที่มาของชื่อหมู่เกาะนี้ (galápagos เป็นรูปพหูพจน์)
เต่าเหล่านี้คาดว่ามีอายุยืนที่สุดในบรรดาสัตว์โลกปัจจุบัน
สัตว์ครึ่งบกครึ่งน ้าแทบจะไม่มีเลย สัตว์เลื้อยคลานมีน้อย
ส่วนสัตว์บกท้องถิ่นมีสัตว์ฟันแทะเพียง 7 ชนิด
และค้างคาวอีก 2 ชนิด ส่วนนกบนเกาะเหล่านี้มีเพียง 80 ชนิดและชนิดย่อย นกที่พบมากที่สุด
(ไม่นับนกน ้า) คือนกฟินช์กาลาปาโกส หรือนกฟินช์ดาร์วิน นั่นเอง
สาเหตุที่สัตว์บนหมู่เกาะกาลาปาโกสเป็นที่น่าสนใจของนักวิทยาศาสตร์
ก็เพราะ 1) มีเปอร์เซ็นต์สัตว์ท้องถิ่นสูงมาก 2) สัตว์ชนิดต่าง ๆ
ได้พัฒนาเป็นชนิดย่อยของมันเองในแต่ละเกาะ 3)
นกฟินช์กาลาปาโกสได้พัฒนาตนเองขึ้นหลายชนิดจากบรรพบุรุษเดียวกัน
โดยมีความแตกต่างส าคัญที่จะงอยปาก 4)
มีสัตว์อื่นๆ อีกมากที่พัฒนาตัวเองโดยปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อม
เช่น อีกัวน่าทะเลที่ว่ายน ้าได้ จะกินพืชทะเลเป็นอาหาร นอกจากนี้ยังมีนกกาน ้าที่บินไม่ได้ 5)
เต่ายักษ์ที่เคยแพร่พันธุ์บนทวีป แต่ปัจจุบันสูญพันธุ์ไปแล้ว
เหลืออยู่เพียงบนเกาะขนาดใหญ่ นอกจากนี้ยังมีสัตว์ในเขตแอนตาร์กติก
เช่นเพนกวิน และแมวน ้าขนเฟอร์ ซึ่งอาศัยอยู่บนเกาะเหล่านี้เคียงข้างกับสัตว์เขตร้อนได้
ผู้คนที่ตั้งชุมชนบนหมู่เกาะนี้มักเป็นชาวเอกวาดอร์
โดยมากจะเป็นบนเกาะซันกริสโตบัล ซันตามาเรียอีซาเบล และซันตากรูซ
บางเกาะนั้นไม่มีมนุษย์อยู่เลย รายได้หลักของที่นี่มาจากการท่องเที่ยว ประมง
และเกษตรกรรม เมื่อ พ.ศ. 2513หมู่เกาะกาลาปาโกสมีประชากรทั้งหมดไม่เกิน 6,000 คน
ซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐที่มาอาศัยชั่วคราวพร้อมครอบครัว
และเมื่อปี พ.ศ. 2532 มีประชากรทั้งหมดประมาณ 10,000 คน
