Page 107 - Khubaboonchum
P. 107
ธรรมนุสรณ์ พระครูบาเจ้าบุญชุ่ม ญาณสํวโร ๕ มกราคม ๒๕๖๒
บทสรุปส่งท้าย กำรณ์ ตัณหำ มำนะ ทิฏฐิ อวิชชำ ก็ดับหำยไป มี
แต่ใจธำตุรู้ล้วน ๆ ถ้ำสติปัญญำ และควำมตั้งใจ
ถ้าหากท่านทั้งหลายถามว่า เพราะอะไร เหตุ โดยไม่แยบคำย ไม่ทันกำรณ์ กิเลส ตัณหำ และ
ไร จึงเข้าภาวนาวิเวก และได้ผลอย่างไร เห็น อุปำทำน อวิชชำ ก็ข่มเหงชนะเรำ ฉะนั้นจงอย่ำ
อะไร มีประโยชน์สิ่งใดอะไรบ้าง ประมำท สติขำดไม่ได้ ถ้ำขำดสติปัญญำก็เหมือน
คนคอขำด ตำยไปแล้ว เพรำะกระแสของตัณหำ
เราก็จะตอบว่า เพรำะเรำเห็นทุกข์เห็นโทษใน
วัฏสงสำรจึงเข้ำปฏิบัติธรรม เหตุว่ำเรำถึงวัยชรำ กิเลสผู้ประมำทก็เหมือนตำยแล้ว ส่วนผู้ไม่
ล่วงกำลผ่ำนวัยอำยุร่วม ๕๐ปี ครึ่งร้อยแล้ว เรำ ประมำท ถึงตำยไปก็เหมือนไม่ตำย ยังคงเหลือไว้
ไม่เห็นสิ่งใดในโลก ที่มั่นคงยั่งยืน ไม่มีอะไรเก่ำ ร่องรอยขีดเขียนแต่งแต้มประดับไว้ในโลกด้วย
ไม่มีอะไรใหม่ มีแต่สิ่งมำยำ เปลี่ยนแปลงดับไป ควำมดีงำม มหำเมตตำ มหำกรุณำ บำรมีธรรม
ทั้งนั้น คุณควำมดีไม่มีวันตำย ดังนี้แล
โลก กับ ธรรม คือ สิ่งเดียวกัน
ถ้าถามว่าได้อะไร เห็นอะไร
ชีวิต คือ ธรรม ธรรมมีในชีวิต
เราจะตอบว่า ได้เห็นจิตใจตนเอง และกิเลส เห็น ธรรมชาติทุกสิ่ง คือ สัจธรรมที่มีอยู่ในโลกนี้ แล
ธรรมสภำวธรรมที่เกิดดับไม่ขำดสำย เรำไม่เห็น ขอควำมเจริญสุข เจริญบุญ เจริญธรรม เจริญสติ
อะไร ไม่ได้อะไร นอกจำกเห็นสัจธรรมชำติสอน ปัญญำญำนอันแก่กล้ำ จงมีแด่ทุก ๆ ท่ำน ขอจงมี
เรำ ทุกขณะทุกลมหำยใจเข้ำออก เรำไม่ได้ส�ำเร็จ โพธิจิต จงบังเกิดแสงสว่ำงประทีปธรรม น�ำทำง
อะไรสักอย่ำง มีแต่ได้รับควำมสงบวิเวกของจิต สรรพสัตว์โลก ทั้งหลำย น้อยใหญ่ทุกดวงจิต
เท่ำนั้น ถ้ำโพธิจิตเกิด สติปัญญำวิชชำมำทัน
จงมีธรรมจักษุเป็นอำหำรทิพยธรรมโอสถ หล่อ
เลี้ยงชีวิต จิตใจผองปวงสัตว์ทั้งหลำย ให้ถึงอนิมิต
ธำตุพระนิพพำน แด่เทอญ...
106 107
