Page 69 - Demo

ศาลากลางนนั้ ไมใ่ ชข่ องกระทรวงมหาดไทย แตเ่ ปน็ คมุ้ เจา้ หลวงนครลา ปาง สองสามปีแรกเราพยายามร่วมทุกกิจกรรม ให้คน เห็นธรรมศาสตร์เนอะ มีอยู่ร้อยกว่าคนนี่แหละ เรามีเจ้าหน้าที่อยู่สิบคน แต่มีสตาฟเป็นหลายสิบ ทุกคนอยู่ในสปิริต “มีอะไร ให้ ช่วยทาบ้างคะ/ครับ”
ดิฉันเริ่มสนใจเร่ืองศาลากลาง ตอนที่คุณบุญชูขอให้ไปช่วยทานิทรรศการเจ้าบุญวาทย์ให้โรงเรียน ไปค้นหนังสือเก่า รูปภาพเก่าที่หอจดหมายเหตุแห่งชาติ ได้มาเป็นร้อยภาพ พวกเราคงเคยเห็น ก็เลยได้ทราบว่าศาลากลางตั้งอยู่บริเวณที่เป็นหอคา เจ้าหลวงนครลาปาง แต่ทางจังหวัดไม่เคยมีใครสนใจ
ดิฉันได้พบเจ้าบุษบา ธิดาองค์สุดท้ายของเจ้าบุญวาทย์ แปดเก้าสืบละมั้ง หลังจากนั้นไม่กี่ปีท่านก็สิ้น ราวๆ ๒๕๔๐ กว่า ตั้งใจว่าจะพยายามทาให้เห็นว่าที่ตรงนั้นเป็นสถานทีศักดิ์สิทธิ์ ตอนเจ้าบุญวาทย์สิ้น มีปัญหาการเงินมาก ลูกหลานหนีหาย ข้าหลวงเทศาฯเลยใช้เป็นที่ทาการของทางราชการไปเลย
ตอนเรามาอยู่ที่ศาลากลาง ดิฉันเคยทาบุญเลี้ยงพระถวายเป็นกุศลแด่ท่าน ยังเคยเชิญพวกอัยการ โยธา ที่อยู่บริเวณ เดียวกันมาทาบุญด้วยกัน แล้วเราก็อยู่เย็นเป็นสุขกันมานะ ต้องถามอาจารย์ฝนที่มักจะอยู่ตอนค่าๆ ว่ารู้สึกได้รับการดูแลดี พี่ๆ MPE อยู่ยึดหัวหาดมาจนปี ๒๕๔๒ สังเคราะห์ (สังคมสงเคราะห์) รุ่นหนึ่งก็ไปเข้าพบอธิการนริศ อีกทางหนึ่ง อาจารย์เอนก อาจารย์พรชัย ก็ยกร่างหลักสูตรสหวิทย์ ชั้นเลิศที่เดียวในเมืองไทย แต่หาคนสอนโคตระยาก แถมด้วยฝึกชุมชนโคตระโหด
อาจารย์สังเคราะห์จากท่าพระจันทร์ รังสิตมาเป็นกาลังใจให้พวกเราสม่าเสมอ อาจารย์ภาษาไทยภาษาอังกฤษมาประจา ห้องรองอธิการนั้น ตั้งใจเลือกให้เห็นความเป็นไปเป็นมาตลอดเวลา เลยมีคนมาถามทาง ขายของ แลกเงินเสมอๆ กิจวัตรของดิฉัน กค็ อื รอวา่ รถทไี่ ปรบั อาจารยม์ าหรอื ยงั และลงไปสง่ อาจารยป์ ดิ ประตรู ถตใู้ หแ้ ทบทกุ วนั เพราะคดิ วา่ อาคารอปุ กรณอ์ าจจะขาดแคลน แต่เราต้องให้อาจารย์ที่เคยมาแล้วอยากมาอีก และก็ได้ตามนั้น โดยที่สาคัญที่สุดคือ อาจารย์บอกว่านักศึกษาที่นี่น่ารัก ตั้งใจเรียน ลา ปางเปน็ ตา นานเลา่ ขานกนั ทที่ า่ พระจนั ทรร์ งั สติ เราไดเ้ รยี นกบั อาจารยช์ นั้ เลศิ อยา่ ง อาจารยเ์ รอื งศกั ดิ์ อาจารยจ์ ฑุ าทพิ ย์ อาจารย์ ปฐมฤกษ์ อาจารย์พรชัย เราอยู่กลางเมืองเหมือนท่าพระจันทร์ มีของกินเยอะแยะ แต่เราก็มีร้านป้าเอียด ร้านอะไรดาวนะ ซุ้มนา พี่เจี๊ยบ ซุ้มขนมพี่พิน ส้มตาเกี๊ยวทอด
เราไปกจิ กรรมทกุ อยา่ งเพอื่ ประกาศนามธรรมศาสตร์ คนนอ้ ย แตต่ อ้ งเดน่ พี่เป๋า พี่จุ้ยต้องช่วงชิงใหั ธรรมศาสตร์เป็นขบวน แรกในงานเดนิ เฉลมิ พระเกยี รตทิ งั้ หลาย ทยี่ งั จา ขา กลงิ้ คอื เราไมม่ รี ถบสั หรๆู มารบั เหมอื นทอี่ นื่ เขา เลกิ งานทสี่ วนเขลางค์ เราโบก รถหนว่ ยงานตา่ งๆกลบั กลมุ่ หนงึ่ กระโดดขนึ้ ทา้ ยกะบะรถสา นกั งานปศสุ ตั ว์ ขา้ งรถเขยี นวา่ หา้ มขนสตั วข์ า้ มเขต ๕๕๕ เรามนี กั ศกึ ษา ชายไม่มากนัก แต่ก็ใจสู้เหลือเกิน เล่นกีฬาทุกประเภทกับเขาไปหมด กลับจากเตะบอลก็ได้มีประเพณีโต๊ะจีนลิงใต้ต้นลาไย ที่บ้าน เชา่ ของดฉิ นั กนิ ทกุ อยา่ งทมี่ อี ยใู่ นบา้ น โดยไมม่ เี กา้ อสี้ กั กตี่ วั แลว้ เรากม็ ตี น้ ครสิ ตม์ าสกนั ดว้ ยนะ ปน่ิ โต สมดุ ลายไทย รองเทา้ ฟองนา้ ต้องขอบคุณอาจารย์เอนก พี่ๆ MPE ที่มักจะฝากเงินมาให้ใช้เสมอๆ
รับเพื่อนใหม่รถไฟไปรังสิต กับ ขึ้นรถไฟไปงานบอล ก็เป็นอีกสองประเพณีที่ประทับใจนะ คุณสมนึก MPE จัดการให้ รถไฟจอด โดยไมต่ อ้ งมสี ถานสี ง่ พวกเราได้ งานบอล งานปฐมนเิ ทศ งานรบั เพอื่ นใหม่ ลา ปางทมุ่ สดุ ตวั สดุ แรง เรอื่ งนา่ รกั ในออฟฟศิ ของเราอีกเรื่องคือ ยัยไข่ไก่ คุณแม่ซื้อเปลสีชมพูให้ จุ้ยเอามาเลี้ยงอยู่ในห้องทางาน
นี่คือราลึกถึงครั้ง ๒๕ ปีก่อน ที่ได้ร่วมวางอิฐก็นแรกๆ ก่อนที่จะก่อร่างสร้างกันมาเป็นมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ศูนย์ลาปางในวันนี้
๕๙