Page 43 - demo1
P. 43
ี
ี
แสดงมาแสดงไปในท่สุดก็เลิกมันก็เหมือนกับชีวิตของเราท่เกิดผลุบๆ โผล่ๆ
�
โผล่ๆ ผลุบๆ เกิดมาแล้วก็ตาย ตายแล้วก็เกิด ยากันไป ย่ากันมาในทานอง
่
�
�
นิตยสารธัมมวิโมกข์
ี
้
ื
ี
น ในท่สุดเราก็จะพบกับอนัตตาคือการสลายตัว ในเม่อแสดงเข้าแสดงออก
แสดงออกแสดงเข้า เกิดแล้วก็ตาย ตายแล้วก็เกิด มันมีแต่ความทุกข์ มีแต่
ี
ความล�าบากใจเพราะเราเกิดทีไรเป็นไม่อยากตายสักท แล้วมันก็ต้องตาย
ั
ั
เกิดมาทุกคร้งเราไม่อยากแก่ มันก็ต้องแก่ เกิดมาทุกคร้งมันไม่อยากป่วย
ั
มันก็ต้องป่วย เกิดทุกคร้งไม่ต้องการกระทบกระท่งกับอารมณ์ท่ไม่ชอบใจ
ั
ี
มันก็ต้องกระทบนี้เป็นเพราะอะไร เป็นเพราะส่งท้งหลายเหล่านี้อยู่ในดิน
ิ
ั
แดนท่เราเกิด ถ้าเรายังมีความเกิดอยู่สมบัติท้งหลายเหล่านี้มันประจ�าอยู่
ั
ี
ี
ี
็
่
ี
ทนั่น เรากหลีกเล่ยงมันไม่ได้ เหมือนกับคนท่เดินออกไปกลางแจ้งแดดจัด
เราจะบอกว่า เราไม่ต้องการจะถูกแสงอาทิตย์ มันก็เป็นไปไม่ได้ เราเดินลง
้
�
ไปในมหาสมุทรท่มีน�าเต็มเปี่ยม เราจะบอกว่า เราไม่ต้องการเปียกน้ามันก็
ี
เป็นไปไม่ได้ ข้อน้ฉันใดความเกิดข้นมาเรากระทบกับของไม่จริงไม่จังท่เรียก
ึ
ี
ี
ว่าอนิจจัง หาความเท่ยงไม่ได้ ทุกขัง มีสภาพเต็มไปด้วยความทุกข์ อนัตตา
ี
เต็มไปด้วยการสลายตัว
นี่ว่ากันถึงว่าการดูมหรสพ ทีนี้ถ้าเป็นเสียงดนตร ถ้าหากเราจะคิด
ี
ไปอีกทีว่า เสียงดนตรีนี่มันว่าร�าคาญเหลือเกิน มันสร้างแต่ความยุ่ง มันไม่มี
อะไรมันเป็นปัจจัยให้เกิดความสุข มันยั่วเย้าอยู่ตลอดเวลา เพลงบางเพลง
ก็ชวนให้เพลิดเพลิน เพลงบางเพลงก็ชวนให้เราราคาญใจ ในเม่อเพลงมัน
�
ื
เป็นอย่างนี้เราคิดอย่างนั้นมันก็ไม่มีประโยชน์ ไหนๆ เราก็เป็นศิษย์ขององค์
39
