Page 69 - รกทสด สดทรก_Neat
P. 69
68 รักที่สุด สุดที่รัก ปอ ปาลิตา 69
ที่สุด สุดที่รัก” "ดิฉันพูดไม่ได้ค่ะ ผิดระเบียบ เอาเป็นว่าคุณหมอรักษา
เต็มที่แล้ว"
ชายหนุ่มออกจากร้านของวันเพ็ญอย่างร้อนรน เหมารถไป อนุวัฒน์รู้สึกใจหายที่ได้ยินเช่นนั้น
พิษณุโลก นั่งเครื่องบินกลับกรุงเทพฯ ในตอนเย็นวันนั้น "คนไข้อยู่เตียงไหนครับ"
รุ่งขึ้นเจ็ดโมง เขาไปสถาบันโรคทรวงอกหรือโรง พยาบาลหันมองไวต์บอร์ดที่อยู่ด้านหลัง
พยาบาลทรวงอกที่สี่แยกแครายโดยรถแท็กซี่ ถ้าเอารถมาเอง "คุณวรัญญาเตียงหก เตียงสุดท้ายค่ะ"
หาที่จอดยาก เนื่องจากสถานที่นี้มีปริมาณรถยนต์มากกว่า เขากล่าวขอบคุณ ผละจากเคาน์เตอร์พยาบาลเดิน
พื้นที่จอด ถึงแล้วยังต้องเดินหาตึกที่วรัญญารักษาตัวอีกเกือบ เข้าไปด้านใน ห้องนั้นมีคนไข้โรคมะเร็งเป็นหญิงรวม ๖ ราย
ครึ่งชั่วโมง แต่ละคนอยู่ในช่วงวาระสุดท้ายของชีวิต จนกระทั่งถึงเตียง
ก�าหนดเวลาเยี่ยมผู้ป่วยคือสิบโมง แต่ถึงเวลาเยี่ยม วรัญญา
บังเอิญหมอให้ส่งวรัญญาไปตรวจอีกอาคารหนึ่ง จึงต้องรอเยี่ยม เธออยู่ในชุดคนไข้โรงพยาบาล นอนหลับตา แขนซ้าย
รอบบ่าย มีสายน�้าเกลือ ร่างผอม ศีรษะโพกผ้าขนหนูปิดบังเส้นผมที่หลุด
ชายหนุ่มนั่งๆ เดินๆ ในตึกที่วรัญญาเป็นผู้ป่วย ร่วงจากการท�าเคมีบ�าบัด ใบหน้ามีริ้วรอยเหี่ยวย่น ริมฝีปากแห้ง
ท่ามกลางกลิ่นยารุนแรงลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ แต่เขายอมทน ความป่วยไข้ท�าให้วรัญญาดูไม่สดชื่นเหมือนวันเพ็ญ
เพราะอยากอยู่ใกล้สุดที่รัก "วิครับ...วิ"
จนกระทั่งได้เวลาเยี่ยม อนุวัฒน์ติดต่อที่เคาน์เตอร์ อนุวัฒน์นั่งเก้าอี้ข้างเตียง เรียกเธอซ�้าหลายครั้งจนเธอ
พยาบาลแจ้งว่าเป็นญาติวรัญญา พยาบาลให้เขากรอกเอกสาร ลืมตาขึ้น สายตาเหม่อลอยไม่มองต้นเสียง
ยืนยันความเกี่ยวข้องกับผู้ป่วย เพราะผู้ป่วยไม่เคยมีญาติมา "ใคร...นั่นใครคะ"
เยี่ยมเลย "ผมอนุวัฒน์ครับ" ไม่กล้าแทนตัวเองว่าพี่ เนื่องจาก
"อาการคนไข้ตอนนี้เป็นยังไงบ้างครับ" เขาถาม สภาพเธอแก่ชรามาก
"ระยะสุดท้ายค่ะ" พยาบาลตอบ "ใครนะคะ..."
"หมายความว่าเธอ…" "อนุวัฒน์ครับ เราเคยพบกันที่อุตรดิตถ์เมื่อปี ๒๕๑๘
