Page 8 - Blauwe stem proef

leefde dat zich niet liet vastleggen in roosters en huiswerkbla-
den. Luuk kwam binnen en liep langs de keukentafel, waar Elin
nog met haar boeken open zat.
“Je bent weer te langzaam,” zei hij, terwijl hij langs haar keek.
“Als je zo doorgaat, blijf je achter. Je moet gewoon doorwer-
ken, niet steeds naar buiten staren.”
Elin klemde haar pen iets steviger vast. “Ik doe heus mijn best.”
Luuk snoof. “Best is niet genoeg. Je moet gewoon beter wor-
den. Kijk naar mij: ik train elke dag, ik hou mijn tijden bij. Dat
heet discipline.”
Ze zweeg even, keek naar de cijfers in haar schrift die wazig
voor haar ogen stonden. “Misschien is niet alles in cijfers te van-
gen,” zei ze zacht. Luuk draaide zich al om, maar haar woorden
hingen nog in de lucht, scherp en teer tegelijk.
Die avond maakte Elin een wandeling en stond weer voor het
hek net buiten het dorp. In het verroeste metaal zag ze dit keer
iets dat haar adem even deed stokken: de vorm van een acht,
scheef en rafelig, maar onmiskenbaar aanwezig. Twee lussen die
elkaar raakten, ongelijk en toch verbonden. De herinnering aan
de eerste keer dat ze in de acht stapte kwam terug, helder en
dichtbij, alsof het gisteren was. Was dit toeval, of wilde iets haar
eraan herinneren?
Voorzichtig legde ze haar hand op het roestige ijzer. De trilling
die ze eerder had gevoeld, keerde terug, alsof de wereld zelf
ademde door dit oude hek. Het gewone landschap achter de
spijlen leek zich te verdiepen, open te vouwen, alsof het haar
een doorgang toonde.
Toch bleef ze staan. Haar voeten wilden niet verder, haar hart
sloeg te snel. Wat als dit alleen maar haar verbeelding was?
Wat als ze zichzelf voor de gek hield? De stemmen van thuis,