Page 12 - Blauwe stem proef

“Stel je voor,” zei ze, “een plek waar alles verdwijnt, zelfs het
licht. Maar misschien komt het ergens anders weer terug.”
Elin luisterde aandachtig en stelde vragen, maar zweeg ook
soms, gevangen in haar eigen gedachte: dat er misschien ook
in haarzelf zo’n plek was, waar dingen verdwenen om ergens
anders weer te verschijnen.
Thuis aan tafel lag haar schrift alweer open. Terwijl Elin rustig
haar huiswerk maakte, stond Luuk op en trok zijn sportschoe-
nen aan. Hij tikte nog snel op zijn smartwatch, alsof hij zijn
hartslag al wilde vastleggen voordat hij begon.
“Je zit weer te blokken,” zei hij, zijn stem kort. “Daar heb je
straks niks aan. Ik ga trainen.”
Elin keek op, haar blik rustig maar vast. “Misschien wel. Mis-
schien is leren net zo goed een manier van sterker worden.”
Luuk snoof, snoerde zijn veters strak aan en sloeg de deur
dicht. Soms raakten hun wegen elkaar, soms leken ze ieder een
eigen wereld te bewonen.
Hoofdstuk 7
Het was voorjaarsvakantie. Terwijl veel klasgenoten plannen
maakten om te shoppen of een dag naar de stad te gaan, had
Elin zich opgegeven voor een workshop speksteen bewerken
in het buurthuis. Ze had het briefje gezien op een prikbord bij
de bakker, en zonder lang na te denken haar naam opgeschre-
ven.
De ruimte rook naar houtkrullen en steenstof. Aan lange tafels
zaten een paar kinderen en volwassenen, ieder met een ruw
stuk speksteen voor zich. Het materiaal voelde koud en zwaar
in haar handen, maar tegelijk zacht genoeg om te veranderen,
alsof het zich liet uitnodigen om een vorm te vinden.