Page 162 - PetPraUma 01
P. 162

ในราวเหล)านี้เปFนอันขาด เราจะเดินล)วงหน>าไปก)อน”

                               ั
                                                                   ี
                    ิ้
                                                                                   >
                            Q
                                                    )
         แงซายยมยงฟนรบคา  เชษฐาเผนลงจากเกวยน  สาวเทา
                        ิ
                                   ํ
                    ั
                                                                           ู>
            ั
                                                                         "
                                                             ั
                                          ั้
                                                     ิ
                                  ิ
                         "
                           ั
                                                                   ิ
  ตามหลงไชยยนตกบดารนไปทงสามเดนไปทนรพนทรผเหลยว
                                                                                ี
                       ี
  หลงกลับมาพอด และเบิกตาตื่นๆ และยิ้มฉงบเล็กน>อยที่เห็นคณะ
      ั
  นายจ>างทั้งหมดพากันลงจากเกวียนถือปrนเดินเข>ามาสมทบ
  “พวกเราขอเดินไปกับคุณมั่ง ขี้เกียจนั่งรําคาญอยู)ในเกวียน”
                                           ี
                          ี่
                            ั้
                                                                 "
                                      ิ
  ไชยยนตวา ขณะททงสามเดนเคยงขนาบรพนทร กลายเปนแถว
             "
                                                                             F
         ั
              )
                                                           ิ
  เรียงส
         ี่
  “เชิญครับ ถ>านึกจะสนุกออกกําลังกายมั่งก็เอา”
                                                  ื
  จอมพรานตอบยมๆ                   คงสาวเทาคบหนาตอไปดวยฝกาวอน
                                                             )
                                               >
                                                         >
                                                                     >
                                                                           Z
                                                                                  ั
                                                                             >
                        ิ้
  สม่ําเสมอ
                                           ํ
                                                                                   ั่
                                                 >
             ี
                                                                      >
                   ี่
                        )
                                 >
                             ิ
  “เอาเปรยบน  เลนเดนอาวๆ  นาหนามาคนเดยว  ใหพวกเรานง
                                                             ี
  แกร)วกันอยู)ในเกวียนเหมือนตัวอะไรงั้นแหละ”
  ดารินพูดขึ้นลอยๆ
                                                                  >
                                                       >
  “ผมต>องการอํานวยความสะดวกสบายใหแกนายจางของผมมาก
                                                           )
                                                                            )
                                                              ื่
                                                       ิ
                                                                     ี
                         >
                             ั
                                  )
                    ํ
  ที่สุดเทาทจะทาไดครบไมอยากใหลงมาเดนเหนอยเสยเปลาๆ ใน
           )
              ี่
                                             >
                                                                        >
                 ั
                                                        ั
                                                                    )
                    ี
                                                 >
          ี่
                                                                           ิ
  ระยะทเรายงมอะไรพรอมเชนน  ไมตองกลววาจะไมไดเดนหรอก
                                               )
                                                            )
                               >
                                          ี้
                                      )
                                            ็
                                                     ิ
  ครบ ออกจากหลมชางแลว เรากตองเดนกนแนๆ และเดนกนไม                                    )
                                                                               ั
     ั
                            >
                                              >
                                                         ั
                        )
                                   >
                                                                           ิ
                                                               )
  ไหวทีเดียว ตอนนี้ผมก็เลยอยากจะให>ออมแรงเอาไว>ก)อน”
  [Kindle PDF Book] เพชรพระอุมา | ไพรมหากาฬ เล ม ๑ by Thai Kindle Book Club   Page 162
   157   158   159   160   161   162   163   164   165   166   167