Page 217 - PDF-เพชรพระอุมา 1 ไพรมหากาฬ
P. 217
217
ุ
่
้
ี
ึ
ี
ี
ุ
่
ื
ทสดในปา และหยุดพักเอนหลงลงเมอไร เราจะหมดแรงทันท ไมสามารถจะลกขนมาเดินไดอก แต
ั
ื
ิ
ั
ุ
ั
ี
่
ิ
ถาฝนใจเดินตอไป แมจะเดนไปอยางชาๆ ในทสดกําลงวังชาของเราจะอยูตวจรงหรอเปลา?”
ี
ื
่
ื
ั
ิ
ั
“จรงครบ สาหรบในรายทเรมฝกเดินแรกๆ ผมพยายามจะเตอนไวดวยวาถาไมเหลออด
่
ิ
ํ
่
็
ํ
่
่
ี
่
จรงๆ แลว อยาพยายามดืมน้าเลย เราเหนือยเตมทเราหยุดนังพักได แตไมควรจะลมตัวนอน ถาหาก
ิ
ี
ึ
วาเรายังไมถงทหมายโดยตองการจะเดินตอ ทเขาหามไวอยางนัน ก็เพราะคนเราเหน็ดเหนือย
่
่
่
ี
้
้
ั
็
่
ี
ั
ั
เมอยลามาเตมท ถาหลงแตะพืนก็จะผลอยหลบไปในทนทนันเอง เปนความจรงทางดานสรรวิทยา
ิ
่
่
ื
ี
็
ี
่
ั
งายๆ นันแหละครบ”
“ผมอดประหลาดใจไมไดทเห็นคณเดินไดโดยกาลงไมตกเลย เสมอตนเสมอปลายมา
่
ุ
ั
ี
ํ
ตลอด ถามจรงๆ เถอะ คณไมเหนือยเลยร แลวก็ไมหิวน้าเลย ผมสังเกตดูนับตังแตเราออกเดินทาง
ึ
้
ุ
ิ
่
ํ
้
ํ
จากเขาโลนแตเชานีแลว พวกเราขนาดนังคยกันอยูในเกวียนแทๆ ยังกินน้ากันคนละหลายครง
ุ
่
้
ั
เพราะความอาวระอ คณเดินตากแดดเปรยงๆ มาตลอด ผมเห็นคณกินน้าครงเดียวตอนกอนทเราจะ
ี
ั
้
ุ
ุ
ุ
ํ
้
่
ี
แยกไปยิงวัวแดง”
ู
ํ
ี
ั
รพินทรหวเราะออนโยน ทาใหใบหนาคมเขมในแบบลกผูชายเต็มตัว และดวงตามเสนห
นาพิศขึนอยางประหลาด แมกระทงในความรสกของไชยยันตซงเปนผูชายดวยกน
ึ
่
ึ
ู
่
ั
้
ั
“โธ ทําไมจะไมเหนือย ไมหิวน้าครับ รางกายของมนุษยเราเหมือนกันทังนัน ไมไดมี
้
่
้
ํ
อะไรพิเศษออกไป ถาจะผดกันออกไปบาง อาจทนในการหิวน้าไดมากกวา ทงนีและทงนันก็เพราะ
ํ
้
ั
้
้
ั
้
ิ
ี
ุ
ชวิตของผมตองประสบกับมนอยูตลอดเวลา คณไชยยันตหรอใครๆ ก็ตาม ถาลงมาใชชวิตอยูอยาง
ั
ื
ี
ิ
ผมเปนประจํา ก็จะเคยชนไปเอง”
ี
“อกอยางหนึงทผมแปลกใจก็คอ คณเดินในปาไดราวกับเดินตามถนนคอนกรีตในเมือง
ุ
ี
่
ื
่
คณไมหลงสบสนบางหรอ ตนไมหรอวาดานสตวมนก็มองเหมอนกันไปหมดทกแหง ไมมอะไรจะ
ื
ี
ั
ุ
ุ
ั
ื
ื
ั
ู
ู
ํ
ั
ั
ใหสงเกตเหนไดเลย ถกละผมรวาพรานชานาญจะตองจัดเจนรไปหมดทุกอยางในปา แตก็อดสงสย
ู
็
ี
ี
ุ
็
ิ
ิ
ู
เสยไมไดเมอมาพจารณากันโดยสายตาและความรสกนิดคดทวไป คณมเคลดอะไรในการสงเกต
่
ั
่
ึ
ื
ั
หรอ?”
ื
รพินทรหัวเราะออกมาอกครงดวยความขน
้
ั
ั
ี
่
ั
“เปลาครบ ไมไดมีเคล็ดอะไรเลย เคล็ดทีคุณไชยยันตวามันก็ไปรวมอยูในความเคยชิน
ื
ิ
ี
่
ู
ั
ื
ิ
อกนันแหละ ผมบอกไมถกเหมอนกันวาผมสงเกตอะไรเปนเครองหมาย อธบายไมไดจรงๆ ในขอนี ้
่
ั
ั
ั
ั
มนนาจะเปนสญชาตญาณมากกวากระมงครบ”
ื
“แลวเวลาคณเดินเหนือยๆ เกิดเหตุฉกละหุกทจะตองยิงขนมา คณยิงไดถกยังไง...มอไม
ู
ุ
ี
ึ
้
ุ
่
ุ
่
ั
ื
ํ
ั
่
ู
้
ั
ี
สนบางหรอ สาหรบผมรบรองไดเลย สมมติวาใหผมยิงอะไรในขณะน ผมยิงไมถกแน”
ุ
การคยกันไปในระหวางทาง รพินทรรดีวาจะชวยทาใหนายจางของเขาลมความเหนด
ื
็
ู
ํ
่
เหนือยเมอยลา
่
ื
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
