Page 9 - สนทนาภาษาชาวบ้าน ตอนที่ 12 ทิฏฐุชุกัมมในกัมมฐาน

๔. คณปลิโพธ ความกังวลในเรื่องพวกพ้อง ลูกน้อง ลูกศิษย์ มิตรสหาย คนที่ไม่ได้เป็นเกจิอาจารย์ก็ไม่เป็นไร คนที่เป็น เกจิอาจารย์ก็ยุ่งละ มีสังคมมากๆเข้าห่วงคนนี้ ห่วงคนนั้นห่วงคน โน้น เขาจะลําบากยากลําบนตัวเราเป็นอย่างไรช่างมันเถอะซึ่งตรง กันข้ามกับพระพุทธเจ้า พูดไปพูดมากลายเป็นสมเด็จพระสัมมาสัม พุทธเจ้าเป็นคนเห็นแก่ตัว เพราะท่านต้องช่วยตัวของท่านเสียก่อน สมดังที่พระพุทธภาษิตที่ว่าอตฺตาหิอตฺตโนนาโถตนต้องเปน็ที่พึ่ง ของตนเองท่านต้องชว่ยตัวของท่านเองก่อนกอ่นที่ท่านจะช่วยคน อื่น ซึ่งตรงกันข้ามกับพวกเรา เดินยังเดินไม่ไหวเลย แต่อยากอุ้มคน อื่น มันก็คงล้มทับกันแบนเอง
๕. กัมมปลิโพธ ความกังวลเกี่ยวกับการทํางาน คือการงานที่ กําลังทําคั่งค้างอยู่ หรือที่เราจะลงมือทํา ถ้าห่วงใยมันแล้ว สมาธิจะ แก่กล้าได้อย่างไร เจ้าประคุณเอย๋ ศัตรูมันเข้ามาแล้ว
๖.อัทธานปลิโพธ ความกังวลเกี่ยวกับการเดินทาง การห่วงที่ ต้องไปท่องเที่ยว ต้องเดินทางไปที่นั่น ไปหาคนโน้น ไปหาคนนี้ บอกไว้แล้วว่าทุกๆอย่างเราไม่ไดห้้ามจะทําอะไรก็ทําแต่คิดเมื่อ ตอนจะทํา ไม่ใช่มานั่งคิดนอนคิด ทําให้เสียพลังงานทางจิตไปเปล่าๆ สิ่งเหล่านี้มันเป็นตัวทําลาย ไม่มีใครรู้ แล้วก็บอกว่า ฉันปฏิบัติถูก ต้องทั้งนั้น
๗. ญาติปลิโพธ ความกังวลเกี่ยวกับญาติหรือคนใกล้ชิด ห่วง ทั้งหมดพ่อแม่พี่น้องลูกเมียสมมุตวิ่าตัวเราอยู่ตัวคนเดียวในโลก ไม่มีญาติพี่น้องแล้ว มันก็จบเรื่อง ทําอะไรก็ทําได้ ไม่เห็นจะต้อง ดิ้นรน ทุรนทุรายไปเลย ถ้าเราไปกังวลอย่างนั้น ผลจะเกิดขึ้นในทาง ปฏิบัติก็ไม่เกิด มันก็ได้แค่นั้น