Page 37 - AGIOS LAZAROS

Ποῦ ἤσουν Λάζαρε; Ποῦ ἤσουν κρυμμένος;
Κάτω στούς νεκρούς, σάν πεθαμένος.
Δέ μοῦ φέρνετε λίγο νεράκι,
πού ’ναι τό στόμα μου πικρό φαρμάκι;
Δέ μοῦ φέρνετε λίγο λεμόνι,
πού ’ν’ τό στόμα μου σάν περιβόλι;
(…) Σήκω Λάζαρε καί μή κοιμᾶσαι (…).

Οἱ νοικοκυρές πρόσφεραν στά παιδιά κυρίως ἀβγά, καρύδια,
φαγώσιμα καί, ἄν διέθεταν, λίγα κέρματα.

Καί ἕνα παραδοσιακό Κυπριακό:

ΤΟ ΤΡΑΟΥΔΙΝ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ
Ἔαρ ἡμῖν ἐπέφανεν, τοῖς πᾶσι τό μηνῦον
Ἡ μορφή τοῦ Ἁγίου Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνας στόν ναό
τοῦ Ἁγίου Λαζάρου στή Δρομολαξιά, ἐνόσῳ ἀκόμη ζοῦσε. τήν τοῦ Λαζάρου ἔγερσιν, ξένον, φρικτόν σημεῖον.
Ἄνθη καί ρόδα εὔοσμα, κατάνυξις ψυχῆς τε,
καί λέγω σας, ἀκροαταί, εἰς τήν χαράν νά εἶσθε...
ἀπό τούς Ἁγίους μας, ἀπό ἁγίους πατέρας στό πλευρό μου.
Καί ἦταν μία μικρή ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης τό νά ἀνταποδώσω Ἀρχίζω τήν διήγησιν κι ὅλοι ν’ ἀκροασθεῖτε
“τά σά ἐκ τῶν σῶν”, γιά τά ὅσα στέλνει ὁ πανάγιος Θεός καί ὁ διά νά καταλάβετε καί νά κατανυχθεῖτε.
ἅγιος Λάζαρος στή ζωή μου...». Ὁ Λάζαρος κατήγετο ἀπό τήν Βηθανίαν
εἶχεν καί δύο ἀδελφάς, τήν Μάρθαν καί Μαρίαν.
Οὗτος ἠσθένησεν λοιπόν ἀσθένειαν μεγάλην
Ἔθιμα καί κάλαντα καί πυρετός τόν ἔλαβεν κι εἶχεν μεγάλην ζάλην.
Μά ὁ Χριστός εὑρίσκετο εἰς μίαν ἄλλην πόλη
Ο ἱ χριστιανοί, ἐκτός ἀπό τίς λατρευτικές κατανυκτικές συ- μέ κόσμον πολυάριθμον, ὁμοῦ κι οἱ Ἀποστόλοι.

νάξεις πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου, ἔχουν ὀμορφύνει τήν ἡμέρα
Ἡ Μάρθα τούς προϋπαντᾶ μέ θρήνους καί μέ πόνους
τῆς μνήμης του μέ ὡραῖα ἔθιμα, τά ὁποῖα ποικίλουν κατά καί προσκυνοῦσα τόν Χριστόν λέγει αὐτούς τούς λόγους:
περιοχές, ἀλλά καί μέ γεμάτα νόημα κάλαντα, τά ὁποῖα τραγου- «Εἰ ᾖς ὧδε, Κύριε, ὁ Λάζαρος ὁ φίλος
δοῦν ἀγόρια καί κορίτσια γυρίζοντας στίς γειτονιές. Καί ἐπειδή, δέν ἐτελεύτα, ἀληθῶς, οὐδέποτε ἐκεῖνος».
δυστυχῶς, κατά τά τελευταῖα χρόνια τείνει νά ἐκλείψουν τά Λέγει τους: «Ποῦ τεθήκατε τόν Λάζαρον τόν φίλον;
κάλαντα ἀκόμη καί στίς ἐπαρχίες (γιά τίς πόλεις δέν γίνεται Ὑπάγετε οὖν ἔμπροσθεν καί δείξατε ἐκεῖνον».
λόγος), παραθέτουμε χαρακτηριστικό δεῖγμα ἀπό τήν Ἑλλάδα: Καί παρευτύς ἐπρόσταξεν ἐτοῦτο νά ποιήσουν,
τόν λίθον ἐκ τοῦ μνήματος νά τόν ἀποκυλήσουν.
Ἦρθε ὁ Λάζαρος, ἦρθαν τά Βάγια,
ἦρθε τῶν Βαγιῶν ἡ ἑβδομάδα. Καί ὡς Θεός ἐφώναξεν μίαν φωνήν μεγάλην:
Ξύπνα Λάζαρε καί μήν κοιμᾶσαι. «Λάζαρε, δεῦρο ἔξελθε», κι ἠκούσθη ἐν τῷ Ἅδῃ.
Ἦρθε ἡ μέρα σου καί ἡ χαρά σου. Κι εὐτύς ἐξῆλθεν Λάζαρος ἔξω λαζαρωμένος

36 37